naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Verschrikkelijke Stad (Witte Nertsen 1/..)

door elpe

Witte
Nertsen

Samen met hun afdeling sluipen Issa en Andrej in asgrauwe camouflagepakken tussen de ruïnes van Grozny. Ze liggen in hinderlaag te wachten op de opstandelingen die, volgens de informatie die ze kregen van de Russische inlichtingendienst FSB, hier zouden verzamelen om een militair wapentransport te overvallen. De "Kadyrovtsjy" waartoe ze beiden behoren werden opgeleid en bewapend door de Russen zelf.
Vanuit hun positie, een in puin geschoten appartement op de vierde verdieping naast het Dynamo voetbalstadium, hadden ze zicht op de Mayakovskayestraat. Issa zag in de verte het militaire transport aankomen vanuit noordwestelijke richting waar zich het vliegveld bevindt. Tegelijkertijd hoorde hij de rebellen achter zich toekomen, echt geruisloos waren ze niet op de betonnen ondergrond. Hij had ze vanuit zuidelijke-oostelijke richting verwacht, vanuit de richting van het station. "Wat een geluk dat we goed gecamoufleerd zijn" dacht hij nog bij zichzelf.
Eén van de rebellen had Issa echter wel opgemerkt en kwam met zijn Kalashnikov in de aanslag naar hem toe gelopen. Andrej had die rebel ook gezien en schoot hem neer nog voor deze zijn wapen in zijn richting kon brengen.

Pierre Van Zanden, uitbater van het "éénsterhotel" Elite in de Van Maerlantstraat in Antwerpen, kreeg die middag één van zijn vaste klanten over de vloer. Niets bijzonder, zou men zeggen, ware het niet dat deze klant daar deze week al voor de derde keer binnenkwam. Mr Terlinden, een gepensioneerde industrieel uit het residentiële Schilde in de Antwerpse Voorkempen met, volgens de meisjes nogal vreemde seksuele wensen, was een goede klant. Hij bracht altijd één van de meisjes mee van de gekende "muur" aan de Rotterdamstraat. De politie deed dagelijks controles om ze uit het straatbeeld, uit de buurt van de school, te krijgen. De meeste dames waren van Oost-Europese afkomst en droegen allemaal een prachtige nertsmantel. Terlinden kwamen de lobby van het hotel binnen, in feite een omgebouwde hall van één van de oude herenhuizen in de straat, en glimlachte van oor tot oor. Een nogal bizar zicht voor een kale zestiger van maximum 1.60 meter groot en met een lange impermeabel aan tot bijna op de grond. "Godverdorie" zei Terlinden "die wijven hebben daar bijna niks onderaan, alleen maar een string en een jarretellegordel. Ze moesten eens weten hoe ze me daar mee ophitsen, de teven" voegde hij er nog heftig aan toe terwijl hij de blonde deerne mee naar de eerste verdieping trok. Hij betaalde voor het "twee uren" gebruik van de hotelkamer. De hoteluitbater gaf hem daarvoor een grote witte badhanddoek en een condoom in de plaats. Hij vroeg zich af hoe deze meid, die zich Natasha noemde, aan die prachtige nertsmantel was geraakt. Maar ja, overdacht hij, door op hun rug te werken zullen ze wel genoeg poen verdienen zeker!

Meskens trok de deur van zijn appartement achter zich dicht en wandelde naar de plaats waar hij gisterenavond, na een avondje zwaar doorzakken met de kameraden, zijn blauwe Peugeot 206 had achtergelaten. Hij stelde vast dat… die er niet stond. Perplex stond hij daar, schudde met zijn hoofd alsof hij de alcohol nog steeds zijn geest benevelde. Hij vroeg zich of hij zijn 206-je daar wel had geparkeerd. Neen, zo dacht hij, zo dronken was hij nu ook weer niet geweest, na tien Hoegaarden wist hij nog wel wat hij deed. Hij is voor honderd procent zeker dat hij zijn auto hier voor het nummer 85 had geparkeerd. Volledig van zijn melk ging hij te voet naar het UNO-plein en deed bij de politie aangifte van de diefstal.

Twee weken later, vrijdag in de late namiddag zo rond 6 uur. Weer één van die troosteloze dagen in het modecentrum van Antwerpen, zelfs géén kat op straat. De Nationalestraat lag er bijna verlaten bij. Was het door het slechte weer of was het de tijd van het jaar? Februari is altijd al een slechte maand voor de commercanten geweest. Vandaag had ze geen klant gezien en in de loop van de voorbije weken ook maar een stuk of drie. Vorige week vrijdag was hier nog een jong koppeltje langsgekomen, om te informeren naar de prijs, zoals de meeste. Kopen was wat anders, wie kon dat ook betalen? Vijf exclusieve pelsen had de witblonde vrouw gepast. Ze had haar beste Engels moeten boven halen want géén van de twee sprak Nederlands. De man die haar vergezelde sprak zelfs helemaal geen woord.
Nadia, de winkelbediende van de exclusieve pelsen- & kledingboetiek "Northern furns", wilde de winkel sluiten toen er plotseling een blonde vrouw, diezelfde van vorige week, de deur openduwde en binnenkwam. In haar zog stoven drie mannen met veel kabaal de zaak mee binnen. Drie breedgeschouderde kerels met kaalgeschoren koppen. Eén ervan had een pistool met een lange loop in zijn handen. De eerste, een kerel van zeker 1.90 meter, met een volle zwarte baard en volledig in het zwart gekleed, riep Nadia iets toe in het Engels. Ze dacht toch dat het Engels was want het enige wat ze begreep was iets dat leek op "robby". De taal die hij op agressieve toon sprak leek meer op een uitbraaksel van één of andere Oost-Europese taal. Door het pistool, dat die man schietensklaar in zijn hand hield, begreep ze duidelijk dat dit een overval was. Nu ja, ze was wel zeker dat het woord "robby" dat die man had uitgesproken moest staan voor "robbery". De man loste een schot, maar het bracht enkel een doffe plop voort en een beetje dwarrelend stof dat uit het valse plafond naar beneden kwam. De derde man, ook minstens 1.80 meter en met een kaalgeschoren kop, zei niks, maar trok haar met de haren tot achter in de zaak. Daar aan de kleedhokjes, waar haar baas, Aaron, de kuisproducten bewaarde in een oude verroeste ijzeren kast, moest ze op haar knieën gaan zitten met haar gezicht naar de kast en haar handen op haar hoofd. De kerel met het pistool kwam bij haar staan en plaatste de loop tegen haar hoofd. Ze hoorde vanuit haar benarde positie de winkeldeur op slot draaien en de rolluiken naar beneden vallen. De rekken met de mooiste nertsen werden vliegensvlug leeggehaald. Uit haar ooghoeken zag ze dat de nertsen, dertig stuks in totaal, in van die grote rood/wit/blauw gestreepte tassen werden geperst. Onder elkaar brabbelden die kerels een taaltje dat erg leek op het Russisch, ze had dat al eens in een film horen gebruiken. Ondertussen vroeg ze zich af waar die blonde dame was gebleven.
Na een tiental minuten hoorde ze de voordeur terug ontsluiten. Ze kreeg het bevel van de kerel met de baard, om te blijven zitten. Haar bewaker gaf haar een klap tegen het hoofd waardoor ze het evenwicht verloor en op haar linkerzijde tegen de grond viel. Vanuit haar ooghoeken kon ze nog juist zien dat die mannen naar buiten liepen doch in hun haast de deur op een kier lieten staan. Na enkele seconden kroop ze recht. Ze voelde het bloed langs haar kaak, haar rechter mondhoek bereiken en bedacht dat ze voor het hongerloon dat ze bij Aaron verdiende toch niet op haar hoofd moest laten slaan. Als die wilde dat ze zou blijven werken in deze zaak moest hij maar aan een serieuze opslag denken, anders kon hij op zoek naar een andere naaister.
Ze kon nog juist tot aan de vitrine van de winkel strompelen en zag dat de drie mannen zich in een kleine blauwe Peugeot hadden gewurmd, de Nationalestraat inreden en in de richting van het Zuid wegstoven. De meegenomen nertsen zaten tot tegen het plafond van de auto geprangd. Een komisch zicht dacht ze later nog bij zichzelf. Ze liep terug naar de telefoon aan de toonbank en belde de politie die daar, buiten haar verwachtingen, binnen de minuut aankwam.

Dus ze zijn er toch als je ze nodig hebt!
Het moet niet altijd negatief zijn wat men van die fikken zegt.

Via de radiokamer kregen inspecteurs Serge en Ria de opdracht om zich dringend naar de Nationalestraat te begeven.