Volg ons op facebook
|
< terug
jong meisje
Het eerste jaar op kot. Achttien. Zeventien eerst. Verdwalen op 500 meter van je kot. Op zoek naar een bakker die net om de hoek is. Gelost in studentenstad Gent. Vakantiedorp Gent. Of de zee 100 meter verder op je ligt te wachten. Alleen. Geen controle, geen grenzen. Slapen gaan wanneer je wil. Raad aan de telefoon, gauw genegeerd. Bezorgde moeder verslagen door geografie. Elke tien minuten een nieuw gezicht. In gradaties. Kotgenoot, klasgenoot, jaargenoot. Een volle stad en soms toch alleen. Een kamer. Uit de deur ligt vreemd gebied. De gang zo anoniem als de doorsnee straat.
Uitgaan en helemaal zelf bepalen om aan te meren. Twee woorden maken een bekend gezicht. Jongens tonen interesse en vinden geen interesse terug, maar ze zoeken wel verdraaid lang. Flatterend en storend. Storend. Flatterend. Storend. Toch wel flatterend. Opbeurend onvervullend.
Hoop.
En ergernis.
Opluchting na tactvolle afwimpeling.
Wachten.
Zorgen.
Faalangst.
Frustratie.
Hoop.
Dolen in wat je later tot vervelens toe als je broekszak kent. Mogelijke vriendinnen komen en gaan. Tot de echte komen. De logische. De thuiskomers. Medestanders.
Vijf pagina's blokken voor het slapen gaan. Het gevoel dat iedereen verzameld zit aan de graslei en het merg zuigt uit wat leven heet, en jij alleen aan een bureau gekluisterd zit.
Alleen slapen gaan en woelen. Ontkennen dat je woelt. Gezichten overlopen en dankbaar zijn dat je ze kent. Het besef dat je een vreemde bent, voor wie denkt je het beste te kennen. Besef dat de nieuwe je al beter kennen dan de oude. Uiteindelijk in slaap vallen. En voorbij de nevelen van tastbaarheid: de koortsdroom van een verwachtingsvol meisje dat geen verwachtingen claimt te hebben.
Rennen over straat, in de nacht, je zit in mijn nek, en je schatert.
Onder een paraplu, duikend voor de regen en voorbijgangers die doen alsof ze niet merken dat we gestoord doen, want het regent niet.
Achterop op de fiets. Steil naar beneden. Geroffel op kasseistenen overstemt je vrolijke angstkreten.
Ik draag je in mijn armen en loop met je weg. Je giechelt en als de zon nu schijnt, schijnt ze echt.
Je ogen blinken alsof ze voor het eerst een gezicht zien.
Wees Rock & Roll en kom bij mij, er zijn van die dingen die je wil doen, maar geen weet van hebt, die we zo kunnen doen.
Want je lacht wel, maar je hart heeft in geen tijden nog gelachen en je hebt dorst en je hebt honger en kou ook. Des te warmer is het hier.
Ik zie je, en niemand heeft ooit goed gekeken, en jij zo vaak, dat je niks nieuws opmerkt. Als je mijn hand neemt, leid ik je terug naar jezelf en doorprik de waanbeelden die je voor waar neemt.
Als je mooi was, was je nooit zo mooi als nu.
Je slaapt nu en bent waar je dacht niemand ooit komen kon. Maar ik ben er wel. En ik zie wat je angstvallig verborgen houdt. Zinloos, geef mij alles aan essentie en je hebt het duizendvoudig terug.
Ik kijk in je ogen. Ik kijk heel vaak in je ogen. Vaker dan ik gewoon ben. Jou kijk ik in de ogen. Ik sta verder dan jou, maar dat geeft niet.
Ik heb toch zelf mijn wake-up-call gehad?
Je twijfelt er aan dingen te zeggen die ik gewoon zo al weet, maar voor de vorm moet je ze zeggen, anders blijft je kooi op slot. De sleutel zit aan de binnenkant, ik kan je enkele zeggen dat je hem draaien moet.
Ik geniet van de kunst die jij bent. Maar dan moet je wel tot leven komen en niet schijnleven.
Ik voel je angst. Leap of faith. 't Is nu of nooit.
Een ander scenario, kleintje.
' t Is wel veilig.
Veilig om schaamte te vergeten en meer te tonen dan je dacht dat je ooit tonen kon. Ik zwem, ogen wijd open, in jouw water. Als je niet wegloopt, vind ik je monsters niet zo afzichtelijk als jij denkt. Schud ze de hand en ze druipen af, je zal het zien.
Tijd om te lachen in het gezicht van het leven.
Als het goed is, schiet dan wakker.
Tast toe.
De tafel is gedekt en je hebt honger.
Jij, die nooit jezelf was, al dacht je van wel, laat weten dat ze in aantocht is.
Zullen we haar goed ontvangen?
feedback van andere lezers- dichtduvel
Mooie ode aan studentenleven en liefde, j
pisatelj: had er geen ode in gezien, maar nu je het zegt, het heeft er wel iets van weg - chris
op kot de mooiste tijd vvan je leven
geen zorgen pa en ma die moeten lammeren
het is een lopende rekening
niets van aan trekken
studeren moet je voor zorgen (monster)
zien dat je er bijhoort ook op de eindstreep
daar begingt pas het echte leven
chris
pisatelj: helemaal mee eens, alleen ben ik niet voor die term 'echte' leven, studententijd is ook echt leven, alleen anders. Vind ik.
Groeten
William
|
