Volg ons op facebook
|
< terug
OORDELEN EN VEROORDELEN
Op mijn verhaal 'alleen maar ik' kreeg ik onderstaande feedback. Ik wil de schrijver en het schrijven niet veroordelen, maar ergens wil ik de woorden niet zomaar slikken. Ik heb beloofd om verwijten uit te spuwen, zodat verwerking kan plaatsvinden.
...
Tja, ik ga mezelf niet populair maken met mijn reactie, maar dat heb ik er wel voor over.
Het is niet aan jou, Liesje om te bepalen of het leven onrechtvaardig is... Het enige wat je kan zeggen is dat je het leven als onrechtvaardig ervaart... het is jouw invulling van je gevoel. Ik ook heb je al laten weten dat je je innesteld in zelfbeklag en daar is natuurlijk niets op tegen maar je moet er niet in blijven hangen.
Je roep om gevoelige mensen is begrijpelijk maar arrogant... kijk ons nou eens goed en gevoelig wezen met z'n allen! Het enige wat je kan doen is in stilte je verwonderen om wat het leven allemaal voor jou in petto heeft. Tel je zegeningen, die God je in dit leven heeft meegegeven. Het is niet zo dat mensen in jouw leven je zijn 'afgenomen', dat je afscheid van ze hebt genomen is jouw beslissing. Je kan er ook voor kiezen ze verder laten leven in Liefde in je hart. Dan zijn ze niet dood en heb jij NIETS om over te treuren... Dan ben je gelukkig dat je zulke warme mensen in je leven hebt. Je vader, partner of wie dan ook, is pas dood als jij ze dood laat gaan. Laat ze in Liefde verder leven en stop met je geklaag omdat jij ze denkt niet meet te 'hebben'. Jouw leven is niet zwaarder dan dat van wie dan ook. Het gaat erom hoe je je leven ervaart, in wrok, verdriet of in dankbaarheid...
Nou, zal wel de knuppel in het hoenderhok hebben gegooid maar dat heb ik graag ervoor over.
...
Ik heb vandaag heel lang stilgestaan bij deze woorden. Ik las ze net voor een sollicatiegesprek en ik moet eerlijk toegeven dat de moed me even in de schoenen zonk. Ik vecht om verder te gaan en alsnog krijg ik het verwijt me te omringen met zelfbeklag. Dit snijdt door merg en ziel!
Het heeft me ook laten nadenken over de wereld rond me heen... Ergens wil ik nu enkele gedachten kwijt, zomaar, omdat het voor mij belangrijk is om deze te verwoorden.
HET IS NIET AAN EEN MENS OM TE BEPALEN OF HET LEVEN ONRECHTVAARDIG IS...
Ik mag misschien niet zeggen dat mijn leven onrechtvaardig 'is'. Ik moet het misschien inderdaad verwoorden door te schrijven dat ik het leven als onrechtvaardig 'ervaar'.
Ik kijk echter naar de wereld rond me heen en hoor mensen zo vaak zeggen: het 'is' niet eerlijk!
Een van mijn betere vriendinnen werd op 29 jarige leeftijd weduwe. Haar zoontje kon na enkele maanden al geen nieuwe activiteiten meer delen met zijn papa. 'Voel' ik het leven hier als onrechtvaardig? Nee, ik 'vind' het onrechtvaardig dat Timon zijn papa niet beter heeft mogen leren kennen!
Een goede vriendin van me heeft jaren gewerkt om haar diploma dierenarts te kunnen behalen. Als zelfstandig studente zette ze zich steeds opnieuw in om haar academiejaar positief te kunnen beëindigen. Na al deze inzet, komt ze tot de conclusie dat zij - in tegenstelling tot de afgestudeerde studenten met rijke en gevende ouders - geen eigen praktijk kan beginnen en dit omwille van financiële redenen. 'Voel' ik het leven hier als onrechtvaardig? Nee, ik 'vind' het onrechtvaardig dat mijn vriendin - na haar inzet en dit zonder steun van thuis - niet dezelfde kansen krijgt als andere studenten!
Toeschouwers zeggen vaak dat het leven niet eerlijk 'is'. Ook in mijn nabije omgeving hebben vele mensen mij gezegd dat het niet eerlijk 'is' dat de dood net Frederic heeft gekozen. Mijn beste vriendin zei me ook al meermaals: waarom moet dit terug met jou gebeuren? Blijkbaar kan je als toeschouwer wel zeggen dat het leven niet rechtvaardig 'is', maar mag je als persoon in kwestie deze woorden nooit in de mond nemen?
HET WENTELEN IN ZELFBEKLAG...
Als mensen op deze website over hun geluk schrijven, ga je hier nooit een woord van kritiek over de schrijver lezen, hoogstens over het gedicht op zich. Zeker wordt het woord 'egoïsme' niet geformuleerd. Naar mijn aanvoelen leest een mens inderdaad graag leuke en ontspannende zaken. Men geniet van het delen van warmte.
Ikzelf schrijf inderdaad de laatste tijd over gevoelens van verdriet en onmacht. Meermaals heb ik hieromtrent reeds een woord van kritiek ontvangen. Niet over het schrijven op zich, maar over mezelf als mens. (Gelukkig deelt niet iedereen deze houding!)
Door het formuleren van de bewoording 'zelfbeklag', krijg ik het gevoel dat ik word aanzien als een 'egoïstisch' iemand. Ik ben alleen maar met mezelf bezig, hoor ik enkele mensen bijna denken. Ik wil er echter even op wijzen dat ik de voorbije maanden ook al aan anderen heb gedacht: een verjaardag werd niet vergeten; verdriet van iemand anders werd gedeeld; ... Als maatschappelijk assistente in hart en nieren heb ik de beroepsmisvorming om steeds aandacht te hebben voor de mensen om me heen! Mijn aandacht voor de anderen is heel relatief in vergelijking met mijn 'betere' momenten, maar ik probeer...
Ik wil er ook even bij vermelden dat bepaalde fragmenten van mijn leven op deze site worden weergegeven, maar andere fragmenten bewust worden in stilte bewaard. Zeg me dus aub niet dat ik me wentel in zelfbeklag, als je het volledige verhaal niet kent!
Ik wilde ook in mijn verhaal 'alleen maar ik' weergeven dat ik me uit mijn zelfbeklag probeer te wentelen, maar mag een mens aub even tijd nemen voor zichzelf? Waarom moet een mens altijd meehollen met de wereld? Mag een mens niet even een klein beetje egoïstisch zijn?
TEL JE ZEGENINGEN...
Zonder mijn ganse leven te kennen, spreek jij een oordeel uit over mijn zegeningen? Mag ik erop wijzen dat zelfs mijn psychiater mijn leven vertaalt als een jarenlange weg van traumatisering?
Bovendien vind ik het laag bij de grond om te schetsen dat ik mijn zegeningen niet zou erkennen. Elk moment van geluk wat ik heb beleefd, wordt vaak opnieuw beleefd in gedachten en zeker gekoesterd! Het is niet omdat een persoon enkele maanden een depressie doormaakt, dat hij niet dankbaar is voor het leven! Ik zou al zelfmoord hebben gepleegd, mocht ik zo egoïstisch zijn ingesteld!
ROUWEN...
Ik vind het enorm laag bij de grond hoe mensen durven denken dat doden verder leven, zoals nooit iets is gebeurd. Ik walg ervan om deze gedachte hier te lezen...
Wie zegt dat ik afscheid heb genomen van mijn overleden dierbaren? Kan het misschien zijn dat ik net geen afscheid kan nemen en me daardoor zo fragiel voel? Is het bijvoorbeeld niet net door mijn huidige liefde voor Frederic dat ik zo graag zijn afscheid wou bekostigen?
"Als je de liefde voor mensen in je hart bewaart, dan zijn ze niet dood en heb je niets om over te treuren." Dit is net een zin uit een sprookjeswereld. Moet je mij ook eens uitleggen... Mijn ganse leven deelde ik met Frederic. Ik denk niet dat hij op heden nog naast me zit en mijn vele vragen beantwoordt. Ik noem dit niet een gebrek aan liefde, maar een erkenning van de realiteit! Ik ben geen sprookjesfee. Ik ben een mens. Deze visie moet je trouwens ook eens vertellen aan mijn vriendin die - al kort na de geboorte van haar zoontje - weduwe werd en er voor alle opvoedingstaken, huishoudelijke taken, financiële zorgen,... alleen voor staat. Dit moet je ook eens vertellen aan mijn mama die me nu - zonder steun van mijn papa - elke dag ondersteunt.
Ik vind het zelfs akelig hoe het leven van gestorven mensen op deze manier wordt gereduceerd tot enkel liefde. Ook hun humor, hun knuffels, hun gedeelde gedachten, hun letterlijke hulp, hun aanwezigheid,... was van belang. Dit laat je niet krimpen tot warmte in het hart!
Als bijvoorbeeld Frederic inderdaad niet dood is - zoals wordt weergegeven in de feedback - dan denk ik dat hij nu de mensen aankijkt met de gedachte: waarom kan ik nog niet meer dromen realiseren? Net zoals de overleden partner van mijn vriendin zich zou afvragen waarom hij niet kan helpen bij de opvoeding van Timon. Net zoals mijn papa zich zou afvragen waarom hij me nu niet een warme knuffel kan geven. ...
JOUW LEVEN IS NIET ZWAARDER DAN DAT VAN ANDEREN...
Wanneer heb ik al geformuleerd dat het leven van mensen om me heen gemakkelijker is? Ik vind inderdaad dat sommige mensen meer geluk hebben, maar erken eveneens dat andere mensen het nog veel moeilijker hebben als ikzelf!
Ik ga binnenkort ook terug aan de slag in de sociale sector, net omdat ik erken dat heel veel mensen het niet gemakkellijk hebben in deze wereld! Het zou echter voor velen al een stuk eenvoudiger zijn, als hun verdriet wordt erkend en niet wordt weggewimpeld als zelfbeklag! Jaren luister ik reeds naar het verhaal van andere mensen, net omdat ik het belangrijk vind om hen de ruimte te geven hun verhaal te delen! Ik kan alleen maar hopen dat de zorgen op deze manier ervaren worden als gedeelde zorgen...
Ik ervaar op heden wel een gevoel van verbittering, omdat ik me realiseer dat we leven in een maatschappij waar je bijna MOET gelukkig zijn en waar droevig zijn bijna niet meer wordt erkend, laat staan wordt gerespecteerd! Omwille van deze ervaring, vind ik deze maatschappij rot en stel ik mezelf de vraag wat de sociale hulpverlening nog betekent!
SORRY! SORRY! SORRY! SORRY! SORRY! SORRY! SORRY! SORRY! SORRY! SORRY! SORRY! SORRY!
Sorry, omdat ik deze tekst hier publiceer. Ergens is het een nodeloze poging - denk ik - om bepaalde mensen wakker te schudden. Ergens is deze tekst ook niet verdiend voor vele schrijvers en lezers, omdat zij mij wel erkennen en niet beoordelen. Ik wil echter niet dat andere schrijvers zich moeten voelen, zoals ik me vandaag heb gevoeld na de ontvangen feedback!
Sorry, omdat ik eveneens oordeel op heden. De zwakte van mijn mens-zijn wordt hier duidelijk vertaald. Mijn tekst getuigt ook van het feit dat ik een kleine en geen grote schrijver ben. Dit weet en erken ik!
Sorry, omdat ik deze maatschappij in een slecht daglicht plaats!
Met oprechtheid,
Lies
feedback van andere lezers- Peerke
Ik vind het dapper dat je me te grabbel gooit Liesje, en ik trek graag het boetekleed aan. Je mag me zeker wijzen op de zaken die je psychiater allemaal aanhaalt. Hij zal er vast veel verstand van hebben... Je goed recht en je mag mij laag bij de grond noemen. Ik voel me ook niet verheven.
Hoe kan je de schrijver van het stukje niet veroordelen als je vraagt hoe anderen oordelen over mijn feedback... Die was persoonlijk aan jou gericht,,, maar goed het is jouw keuze om het zo te doen.
Ik ga niet neerschrijven hoe 'hard' het leven voor mij was, maar wel dat ik blij ben met de lessen die ik er allemaal uit heb mogen leren. Sommige dierbaren die overleden zijn laat ik in mijn hart verder leven en dus is er terdege leven na de dood. Het is een keuze, dat is alles wat ik wilde stellen.
Ik ben er in ieder geval in geslaagd je een spiegel voor te houden anders had je niet zo fel gereageerd.
Het leven is onrechtvaardig als je het als onrechtvaardig ervaart... die woorden zijn voor mij waarheid. Mandela verloor zoveel in zijn leven en de gevangenis maar niet zijn geloof in de Liefde.
Daarom ook reageerde ik graag spontaan op je noodoproep voor je inzamelingsactie aangaande de begrafenis... Ik heb je graag geholpen en zou het zo weer doen..
Met Liefde
Peerke
Liesje: Peerke,
eigenlijk las ik je FB niet enkel als jouw denken... Jij durfde enkel te verwoorden wat anderen me vaak op een indirecte manier vertalen. Het is eigenlijk een reactie tegen de maatschappij op zich. Zeker wat betreft het oordeel over het zelfbeklag. Misschien smijt ik jou nu inderdaad te grabbel, maar ergens wou ik ook andere mensen eens over zichzelf en over onze maatschappij laten nadenken. Laat me bijvoorbeeld ook de kritiek van Eisenik noemen en er zijn nog andere...
Ik realiseer me volkomen dat pijnlijke ervaringen meestal heel positieve levenslessen zijn. Zo denk ik aan de woorden die iemand me gisteren schonk: zij die nooit uit de beker van verdriet dronken, zullen ook nooit echt geluk kennen! Ik vind echter dat een mens moet recht hebben om eerst te verwerken wat is gebeurd... en nog maar eens gebeurd en ...
Ik ben ook mijn geloof in de liefde niet verloren, doch voel ik mijn leven niet echt aan als rechtvaardig. Mijn geloof is en blijft echter heel erg belangrijk!!!
Ik dank je voor jouw gulle steun betreffende de inzamelingsactie aangaande de begrafenis. Deze steun liet me aanvankelijk twijfelen of ik dit schrijven zou publiceren. Doch moesten de gedachten me van het hart... Het snijden was te hard voor mij persoonlijk. Ik hoop dat je ook dit wel begrijpen. Soms is een mens niet klaar om in een bepaalde spiegel te kijken... En soms is een spiegel van een ander ook niet de eigen spiegel van gedachten en gevoelens hé.
Het spijt me, omdat ik jouw gevoelens moest gebruiken, maar de verbittering moest me van het hart en moet ook verwerkt kunnen worden...
Met respect,
Liesje - innerchild
Ik voel je 'moeheid' door je woorden heen. Je vecht om niet in te storten en als dat zou gebeuren ... wat dan nog ?
Mag een mens nog rouwen ?
Mag een mens zijn gevoel niet uiten ?
Ieder huisje heeft zijn kruisje. Dat is waar. Maar ik ben er van overtuigd dat het kruis bij de ene niet hetzelfde is als bij de ander.
Ik bewonder je moed om je gevoelens te DURVEN uiten. Eenzaam wegkruipen in een hoekje dat zou pas triest zijn. Maar dat doe je naar mijn gevoel helemaal niet. Je gaat de confrontatie aan.
Je bent goed bezig, Liesje ... en tegenargumenten mogen er zijn (je zal de laatste zijn om dat tegen te spreken).
Jij vindt je weg wel .. echt wel ... gevoel en tijd zullen je vanzelf wel weer de weg wijzen.
Liefs,
Innerchild
Liesje: Lieve Innerchild,
bedankt voor jouw warme reactie. Ik ben inderdaad moe. Ik lever inderdaad mijn eigen strijd, dag per dag en stap voor stap.
Bedankt, omdat je mijn moed waardeert... Mijn tekst werd ergens met een klein hartje gepubliceerd! Ik wil geen mensen kwetsen!
Tegenargumenten zijn zeker welkom... Ik luister, analyseer en probeer ze te aanzien als verrijking. Soms lukt dit, soms ook niet en als het niet lukt, dan wil ik inderdaad geen confrontatie uit de weg gaan. Teveel scherven slikken is op lange termijn geen goede oplossing.
Bedankt voor je geloof in mij en mijn weg!
Liesje - yrsa
komt voelbaar uit het hart en er gaan vele fases vooraf aan acceptatie.
sterkte!
Liesje: Lieve Yrsa, dag per dag probeer ik meer en meer eens een mooie glimlach te toveren...
Bedankt!
Liesje - Lazey
Ik waardeer je eerlijkheid en moed om je eigen mening hier te uiten, maar dit is de laatste fase van rouw-verwerking waar je doorheen gaat. Daarna kun je het leven weer accepteren zoals het
(helaas)is.
Liesje: Ik hoop het Lazey... Ik hoop het... Ergens wou ik de feedback slikken en steeds opnieuw herkauwen, maar kon het niet. Ik denk dat dit ook deels bij de verwerking hoort, hier kan je zeker gelijk over hebben!
BEDANKT! - Victoria
je kent mijn mening, hè meisje, sterkte!
Liesje: Bedankt Victoria! - ERWEE
Ergens een komma die fout staat zal ik maar laten voor wat het is in deze.
En fb-commentaren staan hier reeds zeer uitgebreid.
Hoop dat ik het juist inschat.
Als ik het goed begrijp schrijf je hier ergens mbt egoïsme wat ik al even zat te denken. En mijn gedachte was al: moest ik niet een zekere graad van egoïsme bezitten, ik was al vele jaren geleden naar het centrum van mijn thuisgemeente gereden om een stevige koord, en hoge bomen zijn er genoeg te vinden.
Dat van die verse soep, wist je. *wink*
Hou er dus maar rustig een gradatie van egoïsme op na, Liesje.
Liesje: Bedankt Erwee!
Het is zoals je zelf schrijft: ergens heeft een mens soms wat egoïsme nodig om te kunnen overleven! Ik probeer mijn egoïsme zoveel mogelijk in te perken, maar nu heb ik even ademruimte nodig, ruimte om mezelf opnieuw te vinden. Bedankt voor de bevestiging dat dit mag!
Veel liefs,
Liesje - Mistaker
Het leven is voor niemand rechtvaardig, het is geen wedstrijd 'wie maakt het meeste onrecht mee?'
Een mens moet, hoe moeilijk het soms ook is, altijd positief blijven. Voorbeeld: een collega/vriendin van me (47) heeft leverkanker en maakt het niet lang meer. Haar man heeft zijn moeder op jonge leeftijd verloren, ook aan leverkanker. Zij was toen 45. Wat zei hij laatst: M. (= zijn vrouw) leeft in ieder geval al 2 jaar langer.
Ook mijn moeder is altijd een toonbeeld van positivisme geweest en voor mij een enorme inspiratiebron op dit gebied, net als de door Peerke genoemde Nelson Mandela.
Maar ik weet zeker dat jij een vechter bent en dat de acceptatie nadert.
Heel veel sterkte en knuffel,
Greta
Liesje: Bedankt Greta voor jouw mooie feedback! Ik herken en erken elk woord wat je schrijft...
Weet dat ik probeer positief te denken... ik probeer echt...
Bedankt!
Liesje
|
