Volg ons op facebook
|
< terug
Het leven zoals het niet helemaal is: ERWEE (6)
Deel 10.
Maar ik zocht én vond de oplossing. Dacht ik. Met een koperkwintet luisterden we in een Midden-Limburgs stadje een zitting op van het plaatselijke Feestcomité. Tussen de speeches door was het aan ons om de aanwezigen weer wakker te krijgen. Na het officiële gebeuren bleven er nog een handvol tooghangers achter. Daartussen ook de jonge dame die de zaal en de foyer gedecoreerd had met diverse, kleurige bloemstukken. Net als tijdens de receptie hield ik het ook nu maar bij een glas witte wijn. Zo ook zij. Terwijl de anderen zich overgaven aan bier, fris, of rode wijn. Die glazen witte wijn was de link voor de eerste stappen. Tenslotte waren wij, Marlina, en ik, ERWEE, daar de 'vreemde eenden'.
Een maand later, drie september 1988, een eerste afspraak. Met een 'damned fucking' vertraging van meer dan anderhalf uur arriveerde zij uiteindelijk aan het afgesproken adres. En geloof het of niet, maar voor het eind van de maand had ik, via haar softwaren, al toegang tot haar internet.
En 1 juli zou altijd een gemakkelijk te onthouden datum zijn.
Zo stond ik op die dag van het jaar 1989, na een kortstondige rit in een blinkende Oldtimer, eerst voor een Schepen van Feestelijkheden, die het in haar slotrede toén al had over de Ruimte en de Kracht. Daarna liet ik mij, wéér na een korte rit in de Oldtimer, voor een plaatselijke pastoor sleuren.
Na de tranen, een te verwachten proloog, het JA-woord. Dan een portie rijst waar de bevolking van een half Afrikaans dorp dik tevreden mee zou geweest zijn, dan twee witte duiven, die na het openen van hún kooi al meteen voor het hazenpad kozen. En weer dáárna, als coda, nog een humoristisch lied. Maar zelf was ik dus nu ook geringd. De hele wereld dik tevreden.
Tot vroeg in de ochtend wezen de feestneuzen in dezelfde richting. Zevenentachtig keer joeg de dj van dienst Koen, Kris en de andere Clouseau-boys door de boxen met hun up-tempo ode aan ene 'Anne', die zich dankzij ene Ingeborg 'wilde verliezen in de roes van de winnaar' en dat zelfs 'door de wind en de regen en dwars door alles heen.'
Om 5.30 uur werden de feestneuzen afgezet, en al degenen die het hardst geroepen hadden om nog eens een feest, waaronder mijn collega's, ook zij gingen alwéér dik tevreden naar huis.
Het vertrekpunt, enige dagen later, is Bierset. Na een delay van zo'n vier uren in Luik en een vlucht van zo'n drie uren richting Athene, en na nog een nachtelijke rit van zo'n 150 kilometer onder een zwoele, zuiderse nachtlucht, en het voorlopige eindpunt ligt zowat 2700 kilometer van hier. Het Griekse Nafplio, op de Peloponnesos.
Na een niet al te rustige eerste nacht, véél te warm in dat appartement, doen we een eerste verkenning van de omgeving. Maar het hemelbed is nú al een tunnel zonder vluchtstrook.
De kalamares, de Ouzo en de moussaka zijn dik in orde. Later op de eerste middag laat ik mij ertoe overhalen om het water van de Egeïsche zee in te gaan. De pret is van korte duur. Op de strook met keien tussen strand en water schieten mijn benen onderuit. In een waas zoek ik opnieuw het strand. Hoestend, proestend, ploeterend, krasselend en kruipend, zet ik voet aan wal.
Miserie, jongens ! ! ! En wat de Egeïsche zee betreft: ze mogen ze hebben. Trek de stop er maar uit. Exit for ever.
De eerste week overigens, is er daar een ware hittegolf. De tweede week is het er iets winderiger. De derde week is het er eerder aan de frisse kant. In de omgeving bezoeken we de voor de hand liggende toeristische en culturele bezienswaardigheden. Op een van de eilanden doen we een sight-seeing (Marlina heeft het voortdurend over 'een sea-sighting'), en gezeten op een ezel, één keer - nooit weer, (nu nog krijg ik te horen dat zij met twéé ezels op pad was), maar drie weken later ging het dus terug naar af. 'Kalinîchta Elliniká ! ! !' De boeing verliet Athene in de vooravond. Drie uren later en we stonden weer op Belgische bodem.
Een tweede huwelijksreis zal je mij overigens niet meer zo vlug zien maken. Drie weken Griekenland of waar dan ook: je blijft totaal verstoken van al het wereldnieuws. Tijdens het verblijf ginder overleed, zo vernam ik enkele weken later, de dirigent Herbert von Karajan.
Tijdens het posthum gebrachte huldeconcert speelde de Berliner Philharmoniker Franz Schubert's 'Unvolendete'. Zonder dirigent dan nog.
Maar een tweede huwelijksreis zit er dus niet meer in. Nooit meer.
Deel 11.
We denken aan uitbreiding. Het repeteren heeft dan ook lang genoeg geduurd. En halverwege september 1990, een dinsdagmiddag, de achttiende, geeft een flinke dochter haar eerste, krachtige oerschreeuw. NATASHA. Zevenenveertig centimeter voor vier-en-een-halve kilo: dat kon tellen.
Dixit een collega: Zo'n ferme baby . . . hij had dan ook genoeg reserve ! ! !
Ik ERWEE, repliceerde met de quote: Jaak, oefening baart kindjes.
In de diepste stilte beloofde ik haar op mijn beurt de Ruimte en de Kracht. Voor het geboortekaartje schreef ik dan ook het inspirerende versje:
"Lieve en vriendelijke mensen wil ik,
samen met mama en papa,
erg graag ontmoeten.
De 'boze heks' kan echter
maar beter wegblijven ! ! !
Honderd jaren slapen
lijkt me maar niks . . ."
Maar naturalmente: live goes on. Periodiek kom ik ook nog wel eens een keer in Antwerpen.
Op die mistroostige woensdag tijdens het Krokusverlof van 1993 bijvoorbeeld, hoor ik achter mijn rug plots een hevig geroep. Ik hoor roepen: "FRET-SOEP ! ! !" Ik dacht meteen: Waarom roepen die hier dat ik soep moet vréten? Maar . . . ik had het allemaal totaal verkeerd begrepen.
De Antwerpenaren riepen: "Fret ze oep ! ! !" - "VREET-ZE-OP ! ! !"
Meteen maakte ik me de bedenking dat Antwerpen maar eens moet ophouden met te zeggen: "We zijn altijd een kosmopolitische, multiculturele stad geweest."
Enfin . . . soit . . . . . .
3 Januari 1996.
Ik moet met Loeki, de dwerg-pinscher, naar de dierenarts. Het dier zal zijn laatste reis maken.
Op weg naar de praktijk overdenk ik zo het een en ander over de voorbije jaren. Zijn sprongen, zijn kunstjes, zijn vaste hoekjes binnen- en buitenshuis. Zeventien jaren en vier maanden was-ie d'er altijd. Dan het spuitje. Ik hou me sterk. Ik betaal. Ik rij naar huis.
Op dat moment moet ergens iémand op het idee gekomen zijn om de 30-kilometerzones in het leven te roepen. Dertig kilometer per uur. Sneller ging namelijk niet. Een dier, een hond ziet veel, hoort veel, maar zwijgt alles. Tegen 30 km per uur reed ik naar huis. Because my dog went to Heaven.
Because of . . . HIS tears in Heaven.
Enkele maanden later, op weg naar de plaatselijke bieb, en dochterlief, vijf is ze nu, en ze zeurt me de oren van de kop. Krijg ik een hond? Ik wil een hondje ! ! Aline heeft óók een hondje ! ! !
Eerst zweeg ik nog. Ik dacht: Doe of je neus bloed. Maar dan dacht ik: Mannen houden van vrouwen . . . Vrouwen houden van kinderen . . . Kinderen houden van hamsters . . .
Ondertussen, anderhalve kilometer verderop, en zij weer: Wanneer kopen we weer een hondje? Gij hebt Loeki gehad, en ik wil nu OOK EEN HONDJE ! ! !
Ik probeerde het allemaal nog wat tegen te houden. Zocht excuses. Bracht aan dat we allemaal te weinig thuis waren om een jong hondje te laten opgroeien.
Wanneer gaan we nu een nieuw hondje kopen ? ? ?, was haar enige repliek.
Tranen . . . . . M I S E R I E ! ! !
Begin juni 1996, en OKKIE, half Husky - half Blauwe Kees, maar verder geheel liberaal, doet zijn intrede. En 't is toch zoooóóóóó een 'lieve' ! ! !
Alleen: als papa niet op tijd zou gezorgd hebben voor een volle eetbak, en tweemaal daags vers water in haar drinkbak: die lieve Okkie zou al láng met z'n poten in de lucht gehangen hebben.
Enfin . . . soit . . . . . .
feedback van andere lezers- togu_hang
blij dat ik jou 'draad' weer terug opgepakt heb. ik weet niet wat iedereen heeft met treinen, maar het leest idd vlot ... vlotter dan de NMBS dus hé Erwee
groetjes
ERWEE: ik heb toch niet zoveel last op de treinen
ze durven niet *wink*
ok, ik volg - yrsa
weer graag gelezen!
ERWEE: Heel fijn van je. Zeer bedankt en effe volhouden nog. - SabineLuypaert
eerste afspraak en al gelijk damned fucking vertraging IEKS, zit dan tussendoor stiekum te lachen met teen en tander dak lees tot de proest van fret soep :-d, dan diepe traan voor pincherke, waar deze zin blijft hangen --> Een dier, een hond ziet veel, hoort veel, maar zwijgt alles.
ERWEE: jaaaa, en zo ken ik nog een koppel viervoeters met staart
en er zijn er nog die nog steeds fret soep roepen
Zeer bedankt voor de lezing hier en de proest. - Wee
Genoten van je schrijven.
x
ERWEE: Dat is fijn, en bedankt hoor. - Hoeselaar
Dit leest inderdaad als een trein zoals dichtduivel het al aangaf. Ben je nog terug geweest in Griekenland?
Wilhelm
ERWEE: Heel deze kwestie begint bij deel 1, mijn waarde
Om ERWEE helemaal te kennen ... *hint*
En die ene keer was meeeeeeer dan voldoende.
Zeer bedankt ook hier voor de lezing hoor. - dichtduvel
Dit leest als een trein, un train de vie, grtz, j
ERWEE: en dat is het ook
arrivee bij SP: zie mail
Zeer bedankt voor de lezing. - anne
Zoals je me aanbeveelde, heb ik je verhaal doorgelezen en ja, het leest supervlot met de nodige humor ertussen. Ik zal maar niet alles geloven zeker. Graag gelezen en benieuwd naar het vervolg.
ERWEE: Eigenlijk zou je vanaf deel 1 moeten beginnen, denk ik nog
maar dit alles is niet zomaar geheel fictief
daar was ik in die dagen nog niet aan toe
dit is van voor de tijd dat ik dacht aan verdere stappen in de schrijverij
en daarmee dan wereldberoemd worden
wat aardig begint te lukken
ZEER bedankt hoor! - muis
§ van 3 januari...Zeventien jaren en vier manden => manden of maanden?
Weerom vol humor en met een losse pen geschreven:) Leest heel vlotjes en... uit het leven gegrepen:)
groetjes
ERWEE: jawel maanden
helemaal uit het leven gegrepen met hier en daar een toevoegselke *wink*
Zeer bedankt voor het lezen en groetjes terug.
|
