writehi(s)story Passie voor schrijven
home   wat is writehi(s)story?   bladeren   uitgeven   gezamenlijke publicaties   boekenwinkel   manuscriptanalyse   inschrijven   contact   
top 10   wedstrijden   forum   hulp   
 
naam:  
pass:  


wachtwoord vergeten?
 
 

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Betere leesbaarheid

Wilde ganzen op weg naar het Noorden

door roggemanj

En de klanken van mijn gitaar lossen op in de eerste lenteavond, de kleine eerste paasbloemen komen bedeesd even boven de grond piepen alsof ze mijn toestemming vragen om te verschijnen.
De stille drijvende kracht van de tijd voel ik bijna niet meer, ik heb geleerd niet meer naar de klok te kijken, het helpt me toch niks vooruit.

Luidruchtig komt er een zwerm wilde ganzen overgevlogen wild om zich heen kwakend alweer op weg naar het koude Noorden wat aantoont dat de winter nu eindelijk gedaan is, de padden zijn op zoek naar mijn gedempte vijvertje en ik schaam me een beetje deze diertjes zo in de war te hebben gebracht. Ze huppelen over mijn oprit en lijken zich af te vragen of het hier nu wel was dat ze geboren werden in deze ooit ondiepe plas die ik mijn vijver noemde. Diep kwakend en als dubbeldekkers op elkaars rug druipen ze af, alle richtingen uit.

Mijn trouwe viervoeters staan elkaar te roskammen met hun tanden, hun wintervacht begint stilaan los te laten bij deze eerste warmere dagen ze hinniken tevreden als ze me zien aankomen met hun dagelijkse portie worteltjes.
Ik loop al een paar dagen rond met mijn hangmat in gedachten waarin ik zalig kan heen en weer wiebelen deze komende lente. De overjaarse radio speelt een vrolijk deuntje en ik besef weer dat ik eigenlijk heel weinig nodig heb om me goed te voelen, de in de voorbije jaren opgeslagen ballast sleur ik dan maar met me mee, ik heb kracht genoeg voel ik.

Mijn innerste ik zegt me dat ik weer snel terug naar zee moet, mijn bron van inspiratie, mijn zee..In gedachten loop ik al langs de waterlijn mijn broek een beetje opgerold en mijn schoenen rond mijn hals hangende en weer zie ik dat ik eigenlijk niet verander. Zienna staat me met haar hoofdje een beetje schuin te bekijken en lijkt me te willen vragen wanneer we nu eindelijk nog eens gaan wandelen in het bos, ik lach voorzichtig naar haar en vraag haar of we vertrekken, richting bos, ze lijkt me te verstaan en is door het dolle heen, begint op en neer te springen als een jonge kangoeroe

 

feedback van andere lezers

  • Liesje
    graag gelezen...
    roggemanj: Heel erg bedankt voor je reactie Liesje
Er zijn bezoekers online, waarvan leden: .