|
< terug
Het Strand
Hij stond bij zichzelf. Naast zichzelf. Keek in z'n eigen hoofd. Gravend naar de juiste spoelen, als een wildeman dingen in het rond gooiend om toch maar op tijd klaar te zijn om de volgende draaidag af te werken. Het was wat. Daar had hij iets… neen, dat was niet meteen wat hij zocht… "Die dan? Ja, die misschien…" "Laat ik het maar proberen… "
Het was de zomer. Elke zomer. De zomer duurde van mei tot september. Het was het strand. Het was de zee. Het was die kabine. Het was zo magisch. Het was van ons. Dat ganse strand. Arriveren om negen uur 's morgens. Leeg strand. Vertrekken om tien uur 's avonds. Leeg strand. Ertussen was het van ons. Niets aan te doen. Ze mochten roepen en schelden zoveel ze wilden. De dag nadien begonnen we opnieuw. Ze gaven het op. Nu zeggen ze allen vriendelijk 'Dag, hoe gaat het'. Ik schreef bijna 'haat het'. Ik haat het inderdaad. Die hypocriete mensen die me vroeger de huid vol scholden toen mijn voetbal keihard tegen hun kop vloog. Niet moeilijk. Je kent dat wel hé het strand, je hebt zo die kabines en daartussen ligt iedereen met hun windschermen als afbakening van hun territorium. Vergis u niet, wij waren geen krapuul, ik mijn broertje en mijn twee neven, wij moésten echter elke dag voetballen. Wat we dan ook deden. En als de zee op was, dan moést dat maar op het zachte zand. Vermits wij daar éérst waren, om negen uur 's morgens, bakenden ook wij ons territorium af. Een voetbalterrein verreist echter een grotere ruimte dan een plaats om op je gat te liggen in de zon. Vandaar. Het overschrijden van 'vijandelijke grond', met alle gevolgen vandien. Het was dan ook fantastisch dat onze grootmoeder, mijn nanie het altijd voor ons opnam toen die 'oude zagen' onze bal dreigden stuk te steken… ze ging er dan heen en zei tegen mensen die misschien tien jaar jonger waren dan zijzelf, in 't oostends : "Mo joenkheid toch, go je e ki die bolle weeregeven joje?! Die kienders zien mor ant spelen wi! Oe wor je zelve o je joenk woart?" Fantastisch. Dan stonden wij achter haar rug te grijnzen en zag je die mensen ontploffen, van de warmte én van… de confrontatie met die wolfjes in schapenvacht die als engeltjes geboekstaafd stonden bij hen die hen moesten beschermen tegen de boze wereld. Wat een tijden. We verloren ook nooit een match tegen vreemden, toeristen… Brusselaars, Antwerpenaars, ja zelfs Duitsers, ze moesten er allen aan geloven. We hakten ze in de pan. Geen enkel probleem. Het strand van Mariakerke was ons stadium. Wij waren er de koningen, En ja, ik was de oudste. We maakten knikkerpistes van wel twintig meter lang… Van 's morgens tot 's avonds zaten we in zee toen 't meer dan dertig graden was. Wij speelden. Nog echt. Wij speelden nog continu. Als het regende speelden we gezelschapsspelletjes in de kabine. Als het stormde dan lachten we met de mensen die naar huis vluchten. En we speelden nog een spelletje tot de storm was gaan liggen. Dan gingen we ook naar huis. Wij waren kind. Heel lang. Toen mochten we steeds minder van de omgeving, van de wereld. Maar we bléven het. Gelukkig wel.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Met genoegen gelezen. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Lees even de laatste zinnen na, daar staan wat schoonheidsfoutjes in, zoals, Wij waren kind = Wij waren kinderen.
CaptainNorth: ik ga 't eens checken Ghislaine, bedankt, ik schrijf soms te snel...
groet
Cap North - geertje
Een mooi verslag van een ervaring uit je kindtijd...kindzijn.
naar mijn gevoel gekruid met een beetje heimwee. ik zie het zo voor me. dit soort beelden, beschreven in jouw stijl, spreken me aan...
groetjes, geertje
CaptainNorth: merci geertje... ik heb 't gepost omdat ik er wel iets universeels in zag... en heimwee? Wel... neen, want we gaan nog altijd... en elk jaar herleef ik wat we toen beleefd hebben, 't was meer een vastleggen van. Het is de enige plek waar ik me echt thuisvoel dus in die zin wil ik er altijd naartoe, dus dat zal dan wel die heimwee zijn die jij bedoelt.
groet
Jan
|
