|
< terug
remember: je lief wordt uiteindelijk altijd haar moeder
Zondagmiddag. Ik ben op bezoek bij mijn zogenaamd toekomstige schoonouders. We zitten buiten in de lentezon. Het eten is bijna klaar. We aperitieven. Zo hoort het hier. Mijn lief zit naast mij. Ze slaapt. Zo ken ik haar. Futloos, loom, moe, in slaap. Vertederde blikken van ouders en grootouders.
'Ze is een beetje moe vandaag', zegt de mama. Een kinderlijke wolk gespeeld enthousiasme van ergens rond de 45. Ben ik de enige die ziet dat mijn lief ALTIJD moe is? Ik wijt het aan een ijzertekort. Dat is de leuke versie. Niet de waarheid. De oorzaak zit dieper dan dat.
Onze passionele relatie -lees: pathetisch theater - berooft haar van haar krachten. Dat realiseer ik mij ten volle. We moeten nodig afremmen. Alleen, er zit geen rem aan onze relatie. Het is wachten op de grote, hartverscheurende crash. Ik voel mij machteloos. De situatie bezorgt mij complexen. Ik wil te veel doen voor haar. Meer dan ik kan, want ik ben o zo bang om haar kwijt te raken, dat kan mijn wankel zelfvertrouwen niet aan. Mijn moeite om de relatiebreuk te vermijden, put haar uit. Ik ben niet de enige die in de fout gaat. Zij eist zelf dat elk moment fantastisch is en dat elk volgend moment nog geweldiger is dan het voorgaande.
Een onhoudbare toestand. Er iets van zeggen is de crash versnellen. Wij twee communiceren niet als volwassenen. Samen een probleem oplossen is een onmogelijkheid. Onbewust hebben we er voor gekozen om de problemen zo lang mogelijk te negeren. Tot ze dan eens een keer zullen ontploffen in ons gezicht. Misschien komen we er dan sterker uit en duiken we, elk apart, gelaten in wat ons beiden zo afschrikt: de statische wurggreep van het vlakke, volwassen leven.
De moeder dient haar eten op. Ze waant zich een ongelofelijke keukenprinses. Als het klein en fijn is, is het uitstekend klaargemaakt, redeneert ze. Ik zie het anders: slappe liflafjes waar de doorsnee kikker zelfs het leven niet op kan houden. Tot zover het voorgerecht. Een gang die ze van mij altijd mogen overslaan, tenzij het soep betreft. Het hoofdmenu is omvangrijker. Niet zo delicieus als de moeder zich inbeeldt, maar dat kan me verder weinig schelen.
Mijn teergeliefde levenspartner opent ondertussen traag de ogen. Ze ziet er weer eens onvermijdelijk versuft uit. Ik blijf mezelf volstouwen. Ook al word ik misselijk van al de ten toon gespreide liefde. Met vier tegelijk bejubelen ze Cybil. Ze behandelen het kind als een godin. Als ik dit zie, snap ik het karakter van mijn lief helemaal. Gewend om alle aandacht te krijgen, hypergevoelig wat kritiek betreft, want thuis vindt iedereen alles wat ze doet zonder uitzondering fantastisch.
Mama, papa, oma en opa schuren plakkerig affectievol tegen haar aan. Zo kweek je een onhandelbaar en nukkig kind. Altijd op zoek naar de goedkeurende zegen van mama en papalief. Als ongevraagd het nagerecht komt -hoe dikwijls nog? Ik haat zoet! -gonst er nog slechts één vraag door mijn hoofd: what the fuck doe ik hier?
's Avonds vinger ik haar klaar. Mijn beloning voor een dag gespendeerd in een milieu waar ik niet thuis hoor. Een milieu waar ik een complex krijg, omdat ik niet rondrijd in een dikke sjees, bij voorkeur een Audi. Ik lig op haar kot, naast haar in bed. Ze slaapt. Uiteraard.
Ik sta op en dender de trap af. Ik heb het gevoel alsof ik meer wil nemen dan ik kan stelen. Voor ik arriveer op mijn kot heb ik mezelf drie keer hard geschopt, omdat ik te veel denk.
feedback van andere lezers- Mistaker
Het gebrek aan emotie is slechts schijn en komt daardoor des te sterker over (mijn interpretatie).
G
pisatelj: inderdaad, dat denk ik zelf ook - Ghislaine
De achterliggende gedachten zijn uitstekend, maar het mist de emotie. Je schrijft alsof iemand anders in je vingers is gekropen.
pisatelj: Ik snap dat je dit zegt, maar het hoofdpersonage heeft nu eenmaal het probleem dat hij erg sterke prikkels nodig heeft om iets (vooral iets positiefs) te kunnen voelen - Liesje
Stilmakend sterk... een gedachte flits voor mijn ogen: sommige mensen krijgen alles, anderen moeten voor alles vechten. Och, het zal aan mijn persoonlijk humeur liggen, dat ik het zo interpreteer.
pisatelj: Mnee, ik kan wel snappen dat je die bedenking maakt bij dit stuk
|
