Volg ons op facebook
|
< terug
alcoholroes zonder eind
Vrijdagavond. Alleen. Aan tafel, net bonen in tomatensaus met rijst gegeten. Een koningsmaal ten koste van één euro. Mijn kin ligt zo ongeveer op mijn borstkast. Ik denk aan alle mensen die ik ken, die ik wekelijks of zelfs dagelijks spreek en die toch niet mijn vrienden zijn.
Soms wil ik het even helemaal anders, helemáál anders.Zonder Cybil, zonder al die moeite om mezelf beter voor te doen dan ik ben. Al dat uitsloverig gedoe om over straat te kunnen paraderen met begeerlijke vrouwmensen. Nee, dan wil ik om 17u30 thuiskomen en in de zetel vallen met mijn eerste pint van een bier overgoten avond. In een klein huis, dat er netjes bij ligt, maar niet té. Ik woon er niet alleen. Op mij wacht een jongedame. Tussen de 1m60 en 1m66 groot. Ongeveer mijn leeftijd. Ze werkt in een supermarkt of als hulp in een kapsalon, of eventueel in een boetiek. Qua uiterlijk mag ze er zeker wezen, maar niks overdadigs, sensualiteit die van diep komt en lang nazindert.
Bemoederend, zorgzaam, met een gezonde seksuele appetijt, geen deviante voorkeuren en strikt monogaam. Z's alleen op de hoogte van de praktische kant van het leven. In een krant leest ze alleen het celebrity nieuws. Dat neemt mijn schuldgevoel omwille van mijn bedroevend saaie, dementie bespoedigende kantoorjob weg.
In een dom moment wil ik haar wel eens het bloed van onder de nagels halen, door mijn beetje 'universitaire' kennis sarcastisch aan haar op te dringen. Daarom drink ik, om te vergeten, om niet méér te willen, om dat eeuwige méér te smoren in sloten alcohol. Om haar trouw te blijven, om mij geen vragen te stellen, om samen naar een soap te kijken en er nog in op te gaan ook, om niet 's nachts naar mijn gitaar te grijpen met de wil om een rockgeschiedenis schrijvende riff uit mijn mouw te schudden. Ja, alle verlangens begraven in een bierfles.
Soms wil ik dat. Overdag dronken en 's nachts helemaal van de kaart onder een spermabevlekt donsdeken met één hand op de dij van een vrouw die mij graag ziet, reden onbekend. Omdat ik haar niet laat stikken? De veilige, in slaap sussende geborgenheid? Omdat ik goed in bed ben (dat nog wel)? Omdat ik haar niet de muren opdrijf met mijn totaal losgeslagen hyperkinetische ambitie? Omdat ik haar niet afmat met oeverloos geleuter over het bereiken van tamelijk hoog gegrepen doelen, waar ik uiteindelijk geen klap voor doe? Geen idee.
Soms wil ik dat. Soms, als mijn hoofd ontploft van te veel keuzes, te veel levensangst, te weinig zin in het leggen van de juiste contacten, onontbeerlijk in een door en door subjectieve mensenwereld. Soms, als ik merk dat zogenaamd slimme mensen, achter hun façade van voorbeeldigheid, stuk voor stuk pretty fucked up creatures zijn, die zichzelf vastlopen in een zelf gesponnen web van te veel denken, te veel piekeren, te veel vragen en een te grote hang naar melancholie en heel gevaarlijk: een ontzettend prikkelbare eigenliefde.
Soms, als ik daar te lang bij stil sta, wil ik vegeteren voor mijn uur geslagen heeft. Soms, maar dan is er al snel terug dat onverklaarbaar hardnekkig beest dat ambitie heet. Ik weet niet of er ene of andere stof in mijn hersenen zit die dat genereert. Vast wel. Op een dag zal ik het lezen in de krant: gen voor sensatiezucht gevonden. Als ik tegen die tijd nog kranten lees.
Want soms, soms wil ik niet meer denken en mijn leven slijten in een alcoholroes zonder eind.
feedback van andere lezers- Liesje
heel sterk verhaal! Het grijpt aan en het zet aan tot nadenken... ook herkenbaar...
pisatelj: merci merci, is geschreven vanuit de buik - Mistaker
Nou voor mij is het gelukkig niet herkenbaar maar ik vind het een erg goed verhaal. Hulde, schrijver!
Groet,
Greta
pisatelj: merci, blij dat de herkenning uitblijft in dit geval :-)
|
