Volg ons op facebook
|
< terug
bijna-doodservaring
In afwezigheid van Cybil worden mijn aanvallen van irrationele angsten steeds erger. Sinds enige dagen voel ik een gezwel. Nu zijn gezwellen nooit leuk nieuws, maar het mijne verschijnt op één van de minst aangename plekken die een mens zich kan voorstellen: de binnenkant van mijn anus, een vingertop diep zit iets wat er volgens mij eerder niet was.
Ik sla compleet in paniek, zweer bij mezelf dat ik er meteen een eind aan maak als de heren doktoren mij chemo voorschrijven. Nee, echt, ik sterf met lang haar, zeker weten. Wel spijtig ergens, want nu zal ik nooit schitteren als de getalenteerde gitarist die overduidelijk in mij zit.
Ik vind van mezelf dat ik het de alarmerende ontdekking -een bol ter grootte van een bosbes- stoïcijns opneem.
Ik gooi de lakens van me af en vlucht als het moederskindje dat ik ben naar mama toe.
Ze begroet mij vrolijk, haar grote, waterige ogen, strelen mij teder als altijd.
'Ik heb niet zo'n best nieuws', zeg ik op een toon van: mijn fout is het niet.
'William, als jij onder stress staat, denk je altijd dat er wat scheelt.'
'Nee, werkelijk, deze keer is het serieus. Ik voel een gezwel…in mijn anus.'
'Je voelt gewoon je sluitspier, niks om je zorgen over te maken'
Mijn moeder heeft voor medische problemen zo haar eigen verklaringen.
'Nee, echt, dit is niet mijn sluitspier. Ik voel duidelijk een bol zitten.'
Ik stel haar op de hoogte van mijn onwrikbaar voornemen om met lang haar te sterven.
'Ik weet zeker dat het niks is, maar ik ken je goed genoeg, zolang er geen dokter is die uitsluitsel biedt, zal je blijven panikeren. Dus: ga vandaag nog bij de dokter en laat meteen je bloeddruk eens controleren.'
We ontbijten samen.
'Dit is misschien mijn laatste maal. Ik zweer je, ik vertik het om de rest van mijn dagen met een stoma te slijten.'
'William, ga naar een dokter. Ik zou zelf een kijkje nemen, maar je bent mijn zoon, ik ga niet in je kont zitten pulken.'
Ik kijk haar aan met een blik die zegt: zeker?
'Nee, William, da's werk voor een dokter. Ik weet zeker dat het niets is. Je mist alleen je Cybil.'
'Niet waar', zeg ik.
'Och, welles'.
'Zij mist al vast mij niet.'
'Dat denk je maar, dat meisje heeft het gewoon druk.'
'Druk met andere jongens.'
'Dat zie ik niet in Cybil.'
'Ik wil niet dat ze naar mijn begrafenis komt. Even theatraal komen janken en een week later heeft ze al een ander.'
'William, zo lang je niet naar een dokter gaat, moet je het er tegen mij niet meer over hebben.'
Ik weet dat ik zou moeten bellen voor een afspraak, maar ik laat toch mijn moeder bellen. Fout, heel fout. Ik vermoed dat veel van mijn psychologische problemen zouden verdwijnen als ik eindelijk eens die navelstreng doorknipte.
Ik kan niet volwassen worden, zolang ik aan moeders rokken hang. Ik zal altijd tien vrouwen tegelijk achterna jagen, omdat eentje geen equivalent kan bieden voor zo veel moederliefde als ik dagelijks bij bakken voorgeschoteld krijg.
Om half tien zit ik in de wachtkamer van mijn lijfarts, de enige die ik durf deelgenoot maken aan mijn delicate probleempjes. Ik veronderstel dat hij het ondertussen al gewend is. Terwijl ik wacht, overdenk ik mijn bijna-doodservaring.
feedback van andere lezers- Mistaker
Wat een leuk verhaal!
Groet,
Greta
pisatelj: dank u zeer!
Het vervolg is voor morgen,
groeten,
William - thepuppy
Wat was de uitslag?
groetjes,
thepuppy
pisatelj: krijg je morgen te lezen :-)
groeten,
Billy the kid - Ghislaine
Hartelijk gelachen met die schijtlijster van een hoofdpersonage. Wat een loser zeg. Aambeien zijn vervelende krengen die zich zelfs na operatief verwijderen nog duren vertonen. Pijnlijk zijn ze wel amaai nog niet. Het enige gezwel dat alleen voelbaar is maar geen pijn doet, is kanker. Dan hoeft hij zich pas zorgen te maken.
pisatelj: :-) :-) :-)
Morgen kan je lezen wat de dokter zei! - JC
niet aan je kont krabben na die bijna -doodsevaring
pisatelj: hehe
nee beter niet :-)
|
