Volg ons op facebook
|
< terug
totale verpletterende nederlaag
Dinsdag. Om mijn zinnen te verzetten, ga ik samen met Matthijs naar een concert. Een van zijn favoriete groepen treedt op in een café in Gent. Een Russische groep uiteraard. Matthijs neemt zijn studies serieus, hij wel. We komen aan bij het café, ergens in een afgelaten steeg, geen plek voor een café, als je het mij vraagt. 'Hoe kom je toch steeds uit bij zo'n dingen?', vraag ik aan Matthijs. 'Internet, baby' en hij werpt mij een kushandje. Sinds kort werpt hij mij een kushandje bij elke zin die hij uitbrengt. Ik laat hem. Alle aandacht is welkom, zelfs van mannen.
We schuiven aan, er staat een lange rij tot buiten. Mijn ogen vallen op de affiche. 'Metalnight at Hookahey, louder than God, more haunting than Satan'. Kassa: 2,50 euro. Ik richt mij verschrikt tot Matthijs: 'Kerel, hookahey, betekent dat niet dat vandaag een goede dag is om te sterven in één of andere Indianentaal?' 'Yeah, baby, dance with the devil!', roept mijn maat uit.
Wat ik ook zeg, enthousiast reageren doet hij toch. Ik bekijk de affiche aandachtig, tussen de afbeeldingen van witgeblakerde doodshoofden door, staan ook de namen van de bands. 'Namen van wereldformaat', zeg ik. Zeg dat wel, 'anal scream', 'cum on your face', 'kill Radiohead', 'Kampfschwein' (strijdzwijn als je het letterlijk vertaalt??), the sixth bitch en 'Shakespeare in hate', stuk voor stuk namen van bands die het helemaal gaan maken.
Matthijs' favoriete band heet 'Polnej razgrom'. Ik vraag hem wat dat betekent. Hij schreeuwt mij zo enthousiast de vertaling dat ik onder spuug kom te zitten. 'Dat wil zoveel zeggen als totale, verpletterende nederlaag. En die nederlaag is voor de concurrentie, want polnej razgrom rockt!' 'Ik heb altijd mijn twijfels als jij zo vol lof bent.' Hij noemt mij kindje en werpt mij… een kushandje toe.
We betalen de inkom en wringen ons door de massa. Iedereen hier is twee tot drie keer zo breed als wij twee samen. Ik blik omhoog en kijk rond om enkel norse blikken te vinden van gevaarlijke ogende metalfans die kijken alsof ze ons willen vertrappen als nietige insecten.
Gelukkig begint de show op tijd. 'Shakespeare in hate' zet de metalrally in met een nummer dat volgens Matthijs een beperkte hit is in metalkringen: 'the warrior who wanks at dawn.' Ik vraag Matthijs sinds wanneer die zo thuis is in metal. 'Een mens moet zich in alles een keer verdiepen, sloeber.' Hij herhaalt het woord 'verdiepen', geeft het een seksuele bijklank en geeft mij een knipoog.
Als Cybil nu hier was zou ze kotsgeluiden maken. Ze kan het niet hebben dat Matthijs zo doet. Zo'n humor snapt ze niet. Tenminste, ik denk dat het humor is.
In de eerste song van de avond zit inderdaad enige pit. De bassist luistert de song op door een levende kip de kop af te bijten. Ondertussen bespeelt hij zijn gitaar met zijn knieën. Heel straf vinden wij dat. Alleen hadden wij beter niet voor een plaatsje op de eerste rij gekozen.
De onthoofde kip spurt nog een eindje door en spuit de eerste drie rijen onder het bloed. Slechte punten voor 'Shakespeare in hate', want mijn mama zal niet lachen met die bloedvlekken op mijn nieuw hemdje. Na vijf nummers, een life on stage gekeeld konijn, twee geplette hamsters en een niet onaardige drumsolo op een schildpad, weten we dat 'Shakespeare in hate' die hate vooral koestert jegens dieren.
Ondertussen zit de sfeer er goed in. Alle fans bonken gemoedelijk tegen elkaar op. Het bier vloeit rijkelijk. Wij komen zelf zo in the mood dat wij verscheidende aanrakingen met een oversized combat-shoe nauwelijks voelen. De volgende in lijn is 'Kill Radiohead'. Deze nemen het podium over, voorafgegaan door een brandende pop van 'Thom Yorke'. Het publiek is dolenthousiast en maait wild met de vuisten door de lucht.
Enkele van die vuisten komen tot stilstand in onze hals. We vragen ons af waarom sommige mensen aan élke vinger een scherpe ring dragen. 'Kill Radiohead' zet in met het nummer 'No, Yorke, no whine' een variatie op 'No woman, no cry' van Bob Marley. Hun hele repertoire blijkt, trouw aan hun groepsnaam, te bestaan uit beschimpingen aan het adres van Radiohead.
De fans gaan uit hun dak. Ze gaan de smeulende pop van Yorke te lijf met broeksriemen, fietsenkettingen en stalen rozenkransen. Om niet over te komen als een vreemde eend in de bijt, laten wij ons niet onbetuigd. Met onze broeksriem rossen wij die pop af.
Dat komt ons op hoongelach te staan als onze broek afzakt. Gelukkig is daar snel 'anal scream' om de aandacht af te leiden. Deze schreeuwen onze trommelvliezen naar Kamtsjatka en zakken door het podium. De des-organisatoren van de show laten geen moment pauze toe.
De volgende groep stormt het podium op. Daar zijn ze dan, de band waar we voor gekomen zijn en een honderdtal blauwe plekken elk voor geïncasseerd hebben: 'polnej razgrom'.
Van de eerste noot tot de laatste brengen zij ons in vervoering met instant klassiekers als 'moja sistra prastitoetka' (mijn zus is een prostituee) , 'daj mnje gleb' (geef mij brood), 'job tvajoe maatj' (neuk je moeder), 'zvjer' (beest), 'ninavizjoe sibja i gatsjoe oemiretj' (ik haat mezelf en wil sterven) en het opvallend ingetogen 'kontsjil svajoe zjizn' (ik maakte een eind aan mijn leven). Ik ben op slag betoverd. Zelfs als de zanger voluit in het publiek spuugt en de drummer zijn drumkit van het podium in het publiek duwt.
We spoeden ons naar de kassa om backstage tickets te versieren. Als we te horen krijgen dat die niet bestaan, glippen wij op een onbewaakt moment tijdens de verschroeiende set van 'cum on your face' (ook deze groep doet zijn naam alle eer aan) naar de kleedkamers. Daar worden wij echter al snel gegrepen door aapmensen met een security-badge.
Deze steroïdenjunks wensen ons onzacht naar de zaal te slepen.Wij zetten echter onze keel eens goed open: 'mi stoedjenti, mi stoedjenti, mi gavarim po roeski' (wij zijn studenten, wij zijn studenten, wij spreken Russisch). Deze wanhoopskreten bereiken de groepsleden van 'polnej razgrom' en meteen worden wij gastvrij onthaald, blij als ze zijn Russisch te horen.
Dadelijk schotelen ze ons een glas vodka voor. Onder het nuttigen van een halve fles van dit vocht, versieren wij een interview met de zanger. Dat is niemand minder dan Volodja Aleksejevitjs Yoedin. Daar Matthijs en ik nog maar vier jaar Russisch studeren aan de Gentse unief, moeten wij dit interview noodgedwongen in het Engels afnemen.
Wij: Are you here on tour?
Volodja: Yeah, something like that.
Wij: Are you enjoying your stay, here in Belgium?
Volodja: Not really, no.
Wij: You don't like Belgium?
Volodja: No, to me Belgium is like one big Moscow slum without the snow.
Wij: Where do you plan to go next?
Volodja: Our next gig is in Paris.
Wij (in een poging bescheurend grappig te zijn): You are acquainted with Paris Hilton?
Volodja: Where's that?
Wij (afdruipend): Never mind. When do you think you will sign up with a major label?
Volodja: Never. We're not going to sell out. We're for real.
Wij: I see. But maybe then you will always stay poor?
Volodja: We're not in it for the money. We're in it for the booze, the chicks and the joy of never having to compromise.
Wij, dienaren van Mammon: We understand. About the music now. The lyrics to 'zvjer' go a bit like this:
Oe kopov klopi, oe kopov klopov
Kopi idoet, ani tibja oebjoet
(de flikken hebben luizen, luizen hebben de flikken, daar gaan de flikken, ze zullen je doden)
It's sounds a bit childish. We assume you make it sound childish on purpose, right?
Volodja: Are you calling our music childish? Hey, Kolja, these two boneheads just called our music childish!
Einde interview. Waarop wij het wijselijk op een lopen zetten. Onze nieuwbakken idolen zetten woest de achtervolging in.We lopen samen met de bandleden van 'Kampfschwein' het podium op en stagediven ons een weg naar buiten. Daar verdwijnen wij in de massa. Als we achterom blikken zien wij het Russische drietal de buurt uitkammen.
Ze zijn gewapend met stiletto's. Voor excuses is het te laat. Op die manier eindigt ons concertbezoek enigszins in mineur. Wij sloffen naar huis, verwikkeld in een heftige discussie over onze interviewtechniek.
De volgende ochtend schaf ik mij echter de eerste cd van 'polnej razgrom' aan. Ik draai deze voltreffer in drie dagen grijs. Een gesigneerd exemplaar zal dan wel altijd een mooie droom blijven, maar deze groep inspireert mij om mijn gitaarspel terug ernstig te nemen. De rest van de week, doe ik niks anders dan oefenen.
's Zondags belt Cybil. Ik vertel haar van het optreden en dat ik van plan ben om mijn eigen groep op te richten. 'Ja, en volgende week is het weer wat anders.', zegt zij daarop. Rotkind.
feedback van andere lezers- eradi
Ik kom geregeld eens lezen William, ni verschieten als er dan geen commentaar staat :)
Ik amuseer mij met uw teksten, ikzelf heb me weer vanalles op de nek gehaald waardoor ik mijn aandacht wat moet verdelen over verscheidene projecten :)
Tot binnenkort, of tot lees.
PS. Zeer leuk stukje, autobiografisch? :)
pisatelj: Euh, nee , niet autobiografisch, deze keer toch niet :-)
Meer reageren mag natuurlijk altijd, steeds benieuwd om te horen wat je te zeggen hebt,
ook benieuwd naar al die projecten van u,
tot binnenkort hopelijk!
William
|
