Volg ons op facebook
|
< terug
vaders wil is wet
Iedere week als het weer het toeliet, en dat deed het al gauw hier in Australië, was het op vrijdagmiddag weer raak.
Als hij thuiskwam van school dan had zijn moeder alles al ingepakt: kleren, proviand en leeswerk. Ze gingen wéér naar hun huisje aan de kust. Vader, die pas 55 jaar was, maar omdat hij bij de marine was afgezwaaid al van zijn pensioen mocht genieten, had de oplegger met boot al achter de stationcar gehaakt.
Tygho zelf, de zoon des huizes, vind het allemaal maar niets, ieder week hetzelfde, iedere week naar hetzelfde plekje, 50 kilometer verderop aan de kust tussen de rotsen. De plek is altijd stil en verlaten en de omgeving is al eeuwen niet veranderd. Hij vindt het heel fijn voor zijn ouders hoor, die kunnen lekker van de rust genieten en wandelen in de natuur. Maar hij, hij is het zat. Hij kent daar iedere boom en iedere rots in de omgeving. Hij wordt er gek van maar durft dat nog niet aan zijn ouders te vertellen.
De weg ernaar toe was zoals altijd weer saai en vervelend geweest. Tygho en zijn ouders waren op die vrijdagmiddag weer klokslag 5 op hun vaste stekkie gearriveerd en een ieder ging zijn eigen weg.
Moeder pakt de tassen uit en legt 3 keurige stapeltjes kleding.
op de tafel in de kamer.
Op het moment dat ze vraagt: "als jullie straks…" maar voor ze uit kan praten roepen Tygho en de vader in koor: "je eigen stapeltje kleren meenemen en in je kast leggen."
Ieder week weer hetzelfde ritueel, ze moeten er beide om lachen.
Als Tygho met zijn stapeltje naar zijn kamer loopt denkt die weer: dit moet afgelopen zijn, ik kan er niet meer tegen.
Als ik straks een goed moment gevonden heb dan praat ik erover met vader. Als hij zijn kleren in de kast legt blijft hij maar malen: ik ben toch al 16 en kan toch goed voor me zelf zorgen. Ik weet wel dat ik enig kind ben en mijn ouders mij willen beschermen, maar het is toch overdreven dat ik geen enkele ruimte heb om iets voor en uit mezelf te doen. Mijn vrienden zitten elke week bij elkaar en maken lol, terwijl ik hier in dit suffe huisje doorbreng.
De vader zit op de veranda in zijn vertrouwde schommelstoel een boek te lezen. Uit zijn pijp kringelt de rook.
Hij zit alleen, moeder ligt even op bed uit te rusten.
De tijd is gekomen, nu moet het maar gebeuren. Het gonst in Tygho's hoofd als hij naar zijn vader toeloopt.
Zonder een woord te spreken gaat hij naast zijn vader zitten en staart even over het water.
"Vader," begint hij moeizaam.
"Kan ik even met je praten."
Zijn vader kijkt een ogenblik opzij en zegt: "natuurlijk jongen."
Tygho komt moeizaam uit zijn woorden:
"Papa, ik ga nu al 16 jaar ieder weekend mee naar dit huisje en eigenlijk vind ik dat wel lang genoeg. Ik wil wel eens wat anders beleven en samen met mijn vrienden iets meer van de wereld gaan zien.
Ik wil graag gezellig op stap en genieten in de weekenden."
Het is komisch om te zien: Tygho die naarstig naar de juiste woorden zoekt om zo vriendelijk maar duidelijk mogelijk aan te geven dat hij niet meer van plan is om nog langer mee te gaan met zijn ouders naar dat saaie huisje ieder weekend.
En zijn vader, die met een rood gekleurd gezicht krachtig aan zijn pijp zit te trekken en met een strakke blik over het water kijkt.
Het is al zeker 5 minuten doodstil. Wie zal er als eerste de stilte verbreken? Dan komt toch nog verrassend het korte, directe en zeer duidelijke antwoord van de vader:
"Je blijft met ons meegaan tot je 18de, punt uit."
Hij staat op, kijkt even met een scherpe, maar voor Tygho zo bekende blik naar zijn zoon en loopt weg.
Tygho is zeker nog een half uur blijven zitten.
Hij wilde zich verdedigen, achter zijn vader aanrennen en hem zeggen dat hij het allemaal niet eerlijk vond dat hij behandeld werd als een klein kind.
Maar hij wist dat het een verloren zaak was zonder enige hoop op succes, het had allemaal geen zin,
vaders wil was wet.
Hij moest geduld hebben en zich maar schikken in zijn lot.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Aandachtig gelezen. Een tip waar je mee doet wat je wenst;
Verbeter even 18e in 18de.
sabine: aangepast,
bedankt voor de reactie
het is mijn 1e verhaal op deze site en was wel benieuwd naar julie reactie, het begin is goed
groet Paul - geertje
wauw sabine
een mooi verhaal, zomaar uit je pen gevloeid (zal de pc geweest zijn)
:-)
"ocharme dat joch" denk ik dan...
Heerlijk om te lezen, pittige details, dat is waarvan ik vooral zo geniet in jouw verhalen.
groetjes, geertje
sabine: mijn eerste verhaal op deze site, best spannend
dank voor de positieve reactie
ga er weer voor zitten, voor verhaal 2
hugys - maridava
Goed verhaal maar vraagt om een vervolg. Die jongen gaat zich toch verzetten tegen zijn ouders, of niet? Succes.
sabine: ga er eens goed voor zitten, wordt denk k wel vervolgd
dank voor de reactie groet
|
