Volg ons op facebook
|
< terug
Nachtwake
Nachtwake
Onrustig draaide Willem zich op zijn rug en legde zijn armen achter zijn hoofd. Door een kier in de gordijnen scheen de oranje straatverlichting op het plafond van de slaapkamer. Buiten klonk het knetterende geluid van een brommer met een lekke uitlaat. Willem kon zich er niet over opwinden dat er iemand rond dit tijdstip zo veel overlast produceerde. Zijn gedachten wervelden in een chaos steeds maar weer rond dezelfde vragen; vragen die werden opgeroepen door het nieuws dat hij die dag te verwerken had gekregen. Vanuit zijn ooghoeken gluurde hij naar de vorm die links van hem onder het dikke dekbed lag. Cynthia was ook wakker, hij kon het horen aan haar ademhaling. Wederom richtte hij zijn blik op de streep oranje licht op het plafond, terwijl hij oplossingen zocht voor vragen die niet beantwoord zouden worden.
'Waarom?' fluisterde hij zacht, zonder zich er bewust van te zijn dat hij dit deed.
Waarom gebeurde dit? Waarom Cynthia? Wat kon hij doen? Waarom?
Opeens werd hij zich ervan bewust dat de vorm naast hem licht schokte. Willem kwam half overeind, terwijl hij zijn hand uitstak naar zijn vrouw. Halverwege de beweging haperde hij. Wat moest hij zeggen? Hij onderdrukte de neiging zich zelf ook over te geven aan het verdriet en legde zijn hand op de schouder van zijn in stilte huilende echtgenote.
'Lieverd? Wat… kan ik iets voor je doen? Wil je wat te drinken?'
Langzaam draaide Cynthia zich naar hem toe. In het schemerige licht zag hij hoe haar haar in een rommelige krans rond haar van intens verdriet vertrokken gezicht hing. Ze richtte haar gezwollen ogen op hem en hij voelde de onbedwingbare aandrang haar tegen zich aan te drukken en nooit meer los te laten. Instinctief voelde hij dat dat niet was waar ze nu behoefte aan had, hoewel hij met geen mogelijkheid zou hebben kunnen zeggen waar ze wel behoefte aan had. Een tijdreismachine misschien, dacht hij grimmig.
'Ik ga even bij Samuel kijken,' zei ze met zachte stem, waar zoveel leed in doorklonk, dat Willem een pijnlijke steek bij zijn hart voelde. Hij besefte dat de behoefte naar hun zoon te kijken heel logisch was en toch bemerkte hij de lichte afgunst in zijn achterhoofd, dat hun zoon klaarblijkelijk wel in staat was haar in deze situatie te helpen en hij niet. Van de golf zelfverwijt na deze oneerlijke en egoďstische gedachte, werd hij bijna misselijk en licht in het hoofd. Terwijl hij voelde dat zijn ogen zich vulden met tranen, fluisterde hij zijn antwoord.
'Is goed, schat. Blijf niet te lang weg.'
Zonder verder iets te zeggen draaide ze zich van hem af en stapte uit het bed. Terwijl ze langs het bed de kamer uitliep, volgde Willem haar met een door tranen vertroebelde blik. God, wat hield hij veel van haar. Ingespannen luisterde hij naar de geluiden van haar voetstappen op het zeil in de gang, de klik van de deurklink van de kinderkamer, het schrapende geluid van de stroef opengaande deur en daarna de stilte. Vertederd zag hij voor zijn geestesoog hoe zij naast het kinderbed zou zitten, starend naar de contouren van hun driejarige held. Ze zou zijn handje vasthouden. Misschien zou ze lachen. Misschien zou ze huilen. Plotseling overmand door de vermoeienissen van de dag en de uitputtende werking van het verdriet, gleed hij weg in een onrustige sluimering. Het beeld van Cynthia en Samuel veranderde en vervormde in zijn droom, van de slaapkamer naar het park, van het park naar het strand, van het strand weer terug naar de slaapkamer. Herinneringen vermengden zich met zijn angsten, culminerend in angstaanjagend beeld van zijn vrouw en kind, gevangen in een brandende kinderkamer. Gruwelijke details als de smeltende ogen van Meneer Teddy vervolmaakten de realiteit van de waanzinnige nachtmerrie. Met een schreeuw op de lippen schoot Willem overeind. De groene letters van de wekker op zijn nachtkastje vertelden hem dat hij een half uur had geslapen. Hij keek naast zich en bemerkte dat het bed nog steeds leeg was. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en bemerkte tot zijn verbazing dat hij overal bezweet was. Snel schoot hij zijn pantoffels aan, sloeg zijn kamerjas om en haastte zich naar de deur.
Ze leek wel een standbeeld.
'Lieverd? Kom je mee?' Ze vertrok geen spier.
'Cynthia? Kom eens mee. Kom op, je bent ijskoud.'
Hij had haar aangetroffen in de deuropening, alsof ze halverwege het binnentreden van de kamer was bevroren. Als gehypnotiseerd staarde ze zonder te knipperen naar het kleine mannetje in het bed voor hen, terwijl een enkele traan halverwege haar wang tot stilstand was gekomen. Toen Willem haar beetpakte, had hij dwars door haar dunne nachtpon gevoeld hoe akelig koud ze was. Plotseling ontsnapte aan haar lippen een korte snik en ze zakte vlak voor Willem in elkaar. Met een snelle beweging kon hij nog maar net voorkomen dat ze onzacht in aanraking zou komen met de muur. Hij tilde haar op en droeg haar terug naar hun slaapkamer, waar hij haar in hun bed legde. Snel liep hij terug naar de kamer van Samuel om de deur te sluiten, waar hij even een moment nam om de jongen een liefdevolle blik toe te werpen. De rustige ademhaling van zijn zoon leek hem in vreemd contrast met de heftige emoties van zijn ouders te staan, maar hij was er blij om. Ze hadden er erg hun best voor gedaan om hem niets te laten blijken van hun eigen verwarring en de blije, ongekunstelde geest van Samuel had hen daarbij enorm geholpen. De jongen had bij thuiskomst zijn speelgoed gepakt en was driftig doende geweest een stapel te bouwen van al zijn knuffels, vergezeld van veel gelach en gebabbel. Zijn aanwezigheid had hem en Cynthia een kans gegeven om hun gedachten te ordenen of zich op iets anders dan hun gedachten te richten. Ze hadden er geen woord voor nodig gehad om tot die oplossing te komen, waarmee wat hem betreft maar weer eens was aangetoond hoezeer zij bij elkaar hoorden. En zelfs die gedachte bleek een aanleiding voor een oprisping van droefenis.
'Kijk 's. Ik heb een bakje thee gezet.'
Met een verslagen en gebroken blik staarde ze hem aan.
'Wil, dan kan ik toch niet meer slapen.'
'Ik denk dat er van slapen toch maar weinig terecht komt. En je bent nog steeds ijskoud.'
'Maar…'
'Lieverd, drink nou maar op. Misschien kunnen we nu ook even praten.'
'Ik wil het er niet over hebben,' mompelde ze zwak. Willem herkende de onwil, maar wist dat ook zij begreep dat er dingen gezegd moesten worden. In het licht van het nachtlampje keek hij rond door de vertrouwde slaapkamer, die hem opeens onwerkelijk voorkwam. Dit zou een setting zijn voor een gesprek dat hij zich de rest van zijn leven zou herinneren, besefte hij, en het zou de slaapkamer voor altijd veranderen van een plek waar hij en zijn vrouw talloze malen de liefde hadden bedreven tot de plek waar hun toekomst voor het eerst door de grimmige realiteit was ingehaald en op zijn kop gezet.
'We moeten hier iets mee doen,' sprak hij zacht, terwijl hij Cynthia tegen zich aantrok. Zij vleide haar hoofd op zijn borst tegen zijn kin, op de manier waarop ze al zo lang zo vaak hadden liggen genieten van elkaars aanraking.
'Ik weet het,' zei ze zacht.
'Wat wil jij?'
'Ik denk gewoon doorgaan met wat we altijd doen.'
'Kan dat? Kun jij dat?'
'Als het moet,' fluisterde ze, 'kan jij dat?'
'Ik weet het niet, lieverd, ik weet het niet.'
Opeens voelde hij de tranen weer in zijn ogen staan en hij onderdrukte voor de zoveelste keer de neiging zich aan de verslagenheid over te geven. Zoals ze nu lag, terwijl de geur van haar haar in zijn neus hing, had hij haar altijd het liefste gehad. Zonder woorden, zonder handelingen, alleen maar liggen. Zo hadden ze als tieners gelegen op de stranden van Ibiza en Lanzarote, zo hadden ze op hun huwelijksreis naar Nieuw Zeeland boven op bergen gelegen en zo lagen ze in het kraambed met de pasgeboren Samuel tussen hen in. Wanneer vrienden begonnen over termen als "soulmates" of dat ze voor elkaar bestemd waren, hadden ze altijd wat schamper gelachen om die zweverigheid. Maar diep van binnen wisten ze dat het waar was; zij leken werkelijk voor elkaar gemaakt. Vanaf het moment dat ze elkaar hadden leren kennen, leek hun relatie als in een sprookje te verlopen. Tot vandaag. Tot vanmiddag half twee, in het ziekenhuis. Tot de afspraak met dokter Van Leeuwen. Een oncoloog.
'Ik snap het gewoon niet.'
'Willem, dokter Van Leeuwen was heel duidelijk. Het is simpelweg niet te…'
'Dat weet ik ook wel,' onderbrak hij haar haastig. Hun noodlot was al erg genoeg om uit de mond van een vreemde te horen, maar hij wilde de woorden niet herhaald horen met haar zachte stem. De gelaten acceptatie en de verslagenheid in haar stem bij het uitspreken van de onherroepelijke diagnose van de arts, was meer dan hij nu kon hebben. De foto's waren duidelijk genoeg geweest. De conclusie van de dokter ook.
'Ik snap gewoon niet waarom ons dit overkomt. Waarom jou dit overkomt,' sprak Willem na drie keer slikken. Hoezeer hij zijn best ook deed het te voorkomen, toch liepen er weer tranen uit zijn ogen. Cynthia rilde en Willem voelde hoe er een hete, vochtige plek op zijn borst ontstond. Hij hoorde die tranen echter niet terug in haar stem.
'Ik ook niet, liefste. Maar waarom het ook gebeurt, we zullen er iets mee moeten. We moeten doorgaan.'
'Ja maar…'
'Willem,' zei ze opeens vastberaden, terwijl ze zich half oprichtte en hem recht aankeek, 'ik wil niet dat dit iets verandert.'
'Maar, je wilde toch nog altijd…'
'Nee,' sprak ze ferm. 'Wat ik wilde is oud worden met jou en Samuel groot zien worden.' Even haperde haar stem en Willem zag hoe ze iets wegslikte.
'Maar dat is ons blijkbaar niet gegeven.'
'Cynthia,' fluisterde hij smekend.
'Nee Willem, ik weet het heel goed. Er verandert niets. We gaan gewoon door.'
'Je kan dit toch niet negeren? Het gaat niet weg als je net doet alsof het er niet is.'
'Dat weet ik, lieverd,' glimlachte ze opeens, terwijl ze hem een zachte kus op de wang drukte.
'Maar wat ik bovenal wil, is bij jou zijn. Met Sam. Laat ons de tijd doorbrengen op de manier zoals we het liefst wilden leven. En dat is zoals we dat nu doen.'
Willem voelde hoe zijn keel werd dichtgeschroefd. Mooier dan nu, met die vreemd vastberaden maar ontwapenend en oprecht liefdevolle blik in haar betraande ogen, zou ze nooit kunnen worden. Mooier dan deze woorden, had hij ze nog nooit gehoord. En nimmer zou hij meer liefde kunnen voelen, dan voor de vrouw die hem nu aankeek. Gedurende lange minuten keken ze elkaar zwijgend aan, terwijl hun liefde hen als een cocon afschermde voor de boze buitenwereld, waar de gruwelijke waarheid van hun versplinterde toekomst als een zwaard van Damocles boven hun beider levens hing. In een sfeer van tijdloosheid verbonden zij hun lot met elkaar, zich vastgrijpend en verankerend aan de liefde die hen samen had gebracht en ook altijd samen zou houden. De waarheid van het onvermijdbare onheil leek niet langer allesoverheersend, want binnen hun gekruiste blikken was er alleen ruimte voor elkaar. Beiden voelden ze het belang en de oprechte schoonheid van het moment, en met een lange zucht vonden ze elkanders lippen.
"Zes maanden, hoogstens een jaar"
…
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
je hebt een straffe pen, maar dat wist ik al he, en deze kruipt meer dan onderhuids SLIK
GrimLord: Hey Sluuke! Nenne bekende, zogezegd.. hehe... als het goed is blijf je wel bekende verhalen tegenkomen, aangezien ik hier nog een soort van inhaalslag te maken heb... dank voor het lezen en reageren! ;) - lin
Oef. Is me dat een binnenkomer! Tranentrekkend mooi en gevoelig geschreven. Hier en daar zelfs bijna over de rand. Weet je dat dit verhaal me erg doet denken aan mijn eigen verhaal "overleven"? Staat ook op deze site. Lees het maar eens als je tijd hebt. Je kunt schrijven. Dat is een ding dat zeker is! Groetjes, lin
GrimLord: Dank je, Lin... als bijna over de rand inhoudt dat ie d'r nog niet overheen is, ben ik tevree... hehehe. Ik zal je verhaal eens opzoeken! Dit was er overigens wel eentje waar ik op de Verhalensite ook al een paar goede reacties op had gekregen, dus ik heb 'm er ook wel een beetje op uitgekozen... ;)
|
