|
< terug
Gekke Albert, de eerste kersthater van het land (1)
Als de lezer zich even verveelt, zal ik hem een kort verhaaltje vertellen. Het typeert de buurt waarin ik woonde als kind. Ik speelde als kleine dreumes voornamelijk in de tuin. Daar vervaardigde ik bouwsels uit modder. Die bakten dan in de zon. Daarna hakte mijn vader hen in stukken met zijn spade. Hij deed dat vergezeld van luide vloeken en norse blikken naar het ijverige metselaartje. Ik had een levensgrote angst voor mijn vader. Misschien kwam het door de zenuwen, maar dikwijls bracht ik hem onbedoeld letsels toe.
Ik nam eens zo een aanhef met een hak dat ik mijn teergeliefde vader, die achter mij stond, bijna het hoofd in sloeg. Het getuigt van het bovenmenselijke geduld van mijn vader dat hij mij toen niet bewusteloos kneep. Ik kan zo nog enkele geweldplegingen vermelden. Zoals die keer dat ik mijn blaas ledigde in zijn bierfles. De rest van die zondag lag hij ziek als een hond in bed. Ook toen kreeg ik geen klappen. Toch was ik bang voor hem.
Goed, vandaag wil ik het hebben over mijn buurman, Albert, een schim uit het Erembodegem van 1988. Albert was toen al bejaard. Hij was één van die hele velen die beweerden dat ze in '40-'45 in het verzet hadden gevochten . Als je hem mocht geloven, was er in 1943 al geen spoorwegbrug meer functioneel in Vlaanderen. In de praktijk blies hij nooit eender wat op. Behalve zijn eigen prestaties en zijn keuken. Dat was toen hij de gas vergat uit te draaien en met zijn eeuwige pijp de patatten wou afgieten.
Zijn verzetsactiviteiten beperkten zich zo ongeveer tot het zingen van anti-Duitse liedjes, bij het voorbijgaan van cafés met een moffencliënteel. Om het daarna in ware guerrillastijl hard op een lopen te zetten.
Geen wonder dat hij nog geen maand na de bevrijding de zestien km van Erembodegem won. Dat kwam neer op tachtig rondjes rond de platgebombardeerde dorpskerk. Tegen ronde tien hingen zijn tegenstanders al aan de toog bij Zulma. Dat was een pronte dame die veel weg had van een primitief beeldje van de moedergodin. Met elf bloedjes van kinderen kon zij ook echt aanspraak maken op die titel.
In elk geval: Albert liep als enige netjes de tachtig rondjes uit. Zo was hij de onbetwiste winnaar. Hij liet zich de kilo varkenspoten die hij kreeg, goed smaken. Hij was zo opgezet met zijn zege dat hij die dag zijn vrouw niet in elkaar ramde. Tijdens de avondlijke vrijpartij keek hij haar zelfs in de ogen. Hierop verloor hij prompt zijn erectie. Niet dat zijn vrouw, Alice, zo'n gedrocht was, althans niet van nature.Albert sprong gewoon nogal onzacht met haar om. Elke dag gaf hij haar een rondleiding van het huis.
Hierbij maakte haar hoofd innig kennis met alle meubels, vooral met die van eik. Daardoor zag ze er niet uit. In die tijd waren boerka's in Vlaanderen nog niet in zwang. Haar verrot slaan was slechts zijn manier om begerige blikken van bronstig manvolk ver uit de buurt van zijn vrouw te houden. Deze methode bleek proefondervindelijk erg geslaagd.Weinig kerels herkenden een vrouw in de etterende, blauwe plek die zijn echtgenote ontegensprekelijk was.
Nu, zijn huwelijkse gewoonten daar gelaten, ik wil het hebben over hoe Albert aan zijn einde kwam. Albert had een ranzig opspelende afkeer van Kerstmis.
Hij haatte ook andere feestdagen, maar zijn haat tegenover Kerstmis was het felst. Al van twee weken op voorhand, liep hij te sakkeren dat het een schande was en een kippig gedoe om niks. Als hij in die dagen de pastoor zag voorbijfietsen -meestal van of naar de schoolpoort, onze pastoor had vooral die passage van 'laat de kinderen tot mij komen' goed in zijn oren geknoopt - waagde Albert - die toch geen held was - het naar de goede herder te spuwen. Die kinderlokker in een habijt merkte daar overigens nooit wat van. Albert had helemaal geen tanden meer en kon totaal niet mikken.
|
