|
< terug
*Clandestien* - 6. de strijd tegen hoop
Er zitten muizenissen in mijn kop en één of ander onontwarbaar web. Ik tracht het uit te rafelen en te herleiden tot wat het is en niet is. En web bevat meer gaten dan draden. Spinrag kleeft bovendien verraderlijk. Maar je bent me van dienst. Onze gedempte woorden gaan over en weer zoals vanouds in mijn zo ene hoofd.
Je weet wat de kern is van mijn web: het is hoop, hoop op een vat waarin ik mag leeglopen zonder me te schamen en waaraan ik mij ongestraft mag laven. Hoop op uiteindelijke deelbaarheid. Hoop op vervullende, schijnloze, onbevangen communicatie, intimiteit, een onmiskenbaar teken op mijn lippen, een woord als een weekdier in mijn oorschelp, een hand die het eelt doet smelten dat al mijn vel bedekt, een fijne linnen wade die doorschijnend de leegheid kan onthullen die jouw beladen naam draagt.
Die hoop is in mij gelegd; ik heb er geen schuld aan en geen vat op. Het is er ondanks mijzelf, ontvouwt zich zomaar voor mijn stijf gesloten ogen als levensplicht. Maar rond die kern woedt onvermoeibaar voort de strijd, een strijd die ik nooit zal kunnen winnen . De strijd van schoonheid tegen ontluistering, van trouw tegen verraad . De strijd van mijn verbeelding die niet wil sterven aan een nieuwe werkelijkheid die nooit zo vol zal zijn als wat je in mij achterliet.
Een strijd tegen hoop is onbegonnen werk. Of je verliest de strijd, of je verliest het eigenste deel van jezelf dat toekomst heet. Wat kan ik anders doen dan wachten en mijn hoop bewaren rondom jou?
Ik warm me weer aan mijn eigen ongerepte witte-rozen-binnenkant die zacht en vloeibaar is van jouw vertrouwde wonen in mijn buik, open wenkend, wemelend van douwdrang, bereid totaal verloren te gaan alleen al in je geur. Alwaar je voelt wat ik je nooit heb kunnen zeggen: dat ik je zo graag wil beminnen, behoedzaam, ingetogen, zacht, geruisloos en schroomvallig, maar koppig, lang, voluit en innig; dat ik je toebehoor. En je laat me je vleugels zolang strijken tot je ze weer wijduit spreidt. En je vliegt zo hoog dat ik weer stijg en mijn neusvleugels met adem vul tot in mijn ziel. En hoofdschuddend wuif je goedmoedig naar mijn schaamte, die oud is en al goorheid heeft geproefd. Je doorkruist de schamelheid van mijn bestaan met gul teruggespeelde onschuld. Ik buig en kom weer tot mijn recht.
feedback van andere lezers- geertje
in dit verhaal lees ik zinnen, ik moet ze herlezen om ze te bevatten in zijn totaliteit.
herlezen en herlezen...
een pracht van een verhaal. kwaliteit of kunst met de grote K.
geertje
Vansion: tja ... heb altijd gedacht dat dit boekje té melig was . - harmandi
Vansion, ik vind dit echt heel bijzonder geschreven. Het raakt, is meeslepend, invoelbaar. Prachtig woordgebruik, vooral die laatste drie zinnen.
Slechts één stukje snap ik niet helemaal: 'mijn zo ene hoofd'. Verder slechts applaus...
Vansion: De vrouw leeft met een afwezige man in haar hoofd en buik. Ze praat met hem en is vol van hem. In het echt is ze gewoon alleen. - commissarisV
Mijn stijf gesloten ogen hebben het toch gezien; alles werd reeds gezegd. Ik zwijg als 'het' graf. Daaaag :-)
Vansion: com VVV ;) - nino_de_pino
zitten rafelen herleiden leeglopen schamen laven smelten
onthullen wINNEN sterven wachten
bewaren wonen zeggen
bemINNEN strijken
.....
en ik blijf je graag lezen! Groeten van nino.
Vansion: je haalt net die woorden aan waarvan ik zo vaak denk dat ik ze beter eerbiedig verzwijgen zou ...(wovon man nicht sprechen kan ...)
|
