Volg ons op facebook
|
< terug
Iron Lady
Fragment uit "Iron Lady"
Er was een tijd geweest, waarin Lynn zich vragen stelde als: "Wenste ze het moederschap? Wenste ze een gezin?" Maar het waren vragen die tien, vijftien jaar oud waren. Ze had destijds de keuze gemaakt: ze had zich op haar werk gestort en als ze iets deed, deed ze het voor honderd procent. Zo was ze honderd procent bekwame notarisklerk geworden en daar ze zich gewaardeerd wist door de cliënten en de patroon, was ze hiermee tevreden geweest. De sociale activiteiten waren als bij toeval gekomen. Als ze ergens kwam, sprak men haar aan om als bestuurslid te fungeren. Haar houding, haar ambitie en haar gebrek aan privé-leven schenen dit uit te lokken. De vereniging en alle activiteiten, die daarbij kwamen, bezorgden haar een sociaal leven: een feestje hier, een uitnodiging daar en vele vergaderingen vulden haar vrije tijd. Een aantal vrienden: Vera,Victor en Jo, een handvol familieleden: haar broer, Laurent en diens vrouw en kinderen bevredigden haar gevoelsleven evenals de prettige sfeer, die er op kantoor heerste sedert de komst van Francis. Ze wist dat velen haar benijdden om haar vrijheid, haar zelfstandigheid. Straks werd ze veertig en zou ze in een mooie villa wonen. Ze vond dat ze het nog zo slecht niet gedaan had en ze wist dat alles een prijs heeft. De prijs, die zij betaald had, was een onderdrukt steekje pijn bij de kleverige hand van een kind, een avondje eenzaamheid verdrongen door de voorbereiding van drukke bezigheden en een houding die verborg dat ze misschien behoefte had aan vriendschap of enige intimiteit. Ze was en wou zijn een achtenswaardige burger in deze maatschappij.
Achtenswaardig werden door de notaris mensen genoemd, die het gemaakt hadden in deze maatschappij. Rijkdom, aanzien, invloed waren zaken die mensen achtenswaardig maakten. Anderen waren te kwader trouw, moesten vlug afgehandeld worden, mochten niet veel tijd in beslag nemen.
Achtenswaardig noemde Francis zijn vader, die een geslaagd industrieel was geweest. Hij was niet zo lang geleden overleden en liet een droevige, hoewel steenrijke weduwe achter. Francis kon heel verdrietig worden als hij het over zijn vaders dood had en hij moest nu veel tijd en aandacht besteden aan zijn moeder, die zich totaal verloren voelde en zich aan haar zoon vastklampte. Na zo'n verhaal verontschuldigde hij zich bij Lynn, omdat hij haar opscheepte met zijn verdriet en moeilijkheden. Zij raakte even zijn arm aan en zei dat er niets te verontschuldigen viel en dat hij steeds bij haar terecht kon en ze meende het ook. Tenslotte brachten ze meer dan acht uur per dag in elkaars gezelschap door en het was dan ook bijna vanzelfsprekend dat men al eens over zijn privé-leven sprak. Zijzelf echter bleef zich erg gereserveerd opstellen. Ze luisterde wel geboeid naar zijn verhalen, moedigde hem aan om zich uit te spreken. Zij was echter zovele jaren gewend geweest haar privé-leven en gevoelens onuitgesproken te laten, dat ze die kloof moeilijk meteen kon dichten. Haar vriendschap uitte zich meer in het hem betrekken bij hetgeen ze deed. Als ze 's maandags de akten uitrekende voor de registratie toonde ze hem hoe ze dit deed. Ze gaf hem kopij van haar modelakten, nam hem mee bij de cliënten om de besprekingen bij te wonen. Zo leerde hij beetje bij beetje, al was het veel te traag naar de zin van de notaris.
Notaris was gewend geweest te werken met een geroutineerde medewerkster, die hem met een half woord verstond, die aan de inhoud van de brief de bestemmeling raadde, die snapte wie hij bedoelde met 'meneer Dinges', die voor hem ordende en onthield, zodat hij ongeduldig werd wanneer Francis dat alles niet zo deed. Maar alle begin is moeilijk en ook Francis was niet met de kunst van het akten opstellen geboren en moest, zoals iedereen, de lange leerweg met vallen en opstaan, afleggen. Het viel hem echter hard de boze buien van de patroon te moeten trotseren, want notaris was niet iemand die het ging uitleggen op een rustige manier als hij boos was. Hij tierde en vloekte, smeet met de deuren en vroeg zich af hoe het mogelijk was. Als een verongelijkt kind kwam Francis dan naar Lynn, hurkte naast haar neer en smeekte haar hem te helpen. Eerst loste ze het probleem voor hem op en dan moest ze Francis nog bepraten er zo zwaar niet aan te tillen, moed te houden en te leren inzien dat men uit fouten het meeste leert. "Notaris is nu eenmaal een opvliegend man, razend kwaad als er iets misloopt, maar straks toch weer bedaard alsof er niets gebeurd is", voorspelde ze hem. Francis liep echter eerst nog wat te mokken maar moest later Lynn toch gelijk geven, want notaris gaf hem twee kaarten voor een concertavond van de Lions club. Francis nodigde Lynn dan ook uit hem hierbij te vergezellen. Lynn verwees naar haar drukke agenda maar toen hij bleef aandringen en zij die avond toch vrij bleek te zijn, stemde ze toe. Ze was eigenlijk verwonderd geweest over zichzelf dat ze zo vlug op zijn uitnodiging was ingegaan. Had notaris dit wel zo bedoeld? Had Francis geen vriendin met wie hij uit wou? Toch zocht ze voor die avond een geklede rode jurk uit, waarvan ze wist dat hij haar mooi stond en ze koos hierbij met zorg enkele zwarte accessoires. Ze voelde zich een beetje als een tiener, die naar zijn eerste afspraak gaat, toen ze zichzelf in de spiegel bekeek. Ze zou Francis treffen in de inkomhall van het concertgebouw. Toen ze er toekwam, zag ze hem al in druk gesprek. Hij scheen hier wel een aantal mensen te kennen. Ook Lynn herkende een aantal notarissen, notabelen en rijke cliënten onder de aanwezigen. Sommigen herkenden haar ook en groetten haar vluchtig maar Francis werd hartelijk begroet door de mensen, die hem eerbiedig "Meester" noemden en hij scheen duidelijk vergenoegd. Pas toen een bel het begin van het programma aankondigde, kwam hij naar Lynn toe. Hij kuste haar zowaar op de wang en leidde haar naar hun plaatsen. Spoedig genoten ze van de mooie muziek, waarvan Francis een veel betere kenner dan Lynn bleek te zijn. Hij had zelfs piano- en vioollessen gehad, kwam ze te weten. Na de voorstelling nodigde hij haar uit nog iets te gaan gebruiken. Ze zochten een mooi restaurantje op en Francis kwam dicht naast haar zitten, schonk haar een glas wijn in, klonk met haar en keek haar recht in de ogen en vroeg: "Waarvan houdt mevrouw zoal?" Lynn voelde de dubbelzinnigheid van de vraag, wou het nog even over muziek hebben maar toen Francis traag het hoofd heen en weer schudde en ze geenszins voor schuchter meisje wou doorgaan, zei ze schertsend: "Mevrouw houdt niet van opdringerige meesters maar echt wel van vriendelijke collega's". Francis lachte even koeltjes, hij had wel begrepen dat ze niet vlug te verleiden viel, maar zei: "Zoals mevrouw wil" en kuste haar zacht op de wang en trok haar heel even tegen zich aan. Het gebaar gaf haar een warm gevoel, alle cynisme viel van haar af en ze gingen nu heel prettig en ontspannen zitten vertellen. Francis had het over zijn hobby's, over zijn appartement aan zee, over zijn familie en zijn beste vriend en Lynn verklapte hem haar bouwplannen en de zorgen die ze daarmee had. Het was afschuwelijk laat toen ze elkaar verlieten maar Lynn had het gevoel alsof ze Francis al jaren kende. Hij had bij haar iets wakker geschud dat al heel lang sluimerde en onderdrukt was. Ze had zich laten gaan, was niet terughoudend of afstandelijk blijven doen en dit maakte haar licht en gelukkig. Het was heus niet alleen van de wijn dat ze neuriënd naar huis reed en ditmaal zonder verdere planning voor de komende dagen, zorgeloos, insliep.
Hoewel ze steeds van haar werk had gehouden en het met veel toewijding en inzet had verricht, toch was ze nog nooit zo blijmoedig naar kantoor gereden als de volgende weken. Francis groette haar hartelijk en maakte haar complimentjes. Ze verdeelden het werk van de dag en hielpen elkaar waar nodig. De ruit van het kantoor, die jaren een piekfijne, koele, gereserveerde secretaresse had weerspiegeld, glansde nu een piekfijne, blije, ontspannen jonge vrouw terug.
feedback van andere lezers- miepe
o wat een gebrek aan identiteit heeft die Lynn
en wat een moedig bestaan in dat monotone wereldje van klerken en amb(etetan)tenaren
heel goed beschreven
komt er een vervolg?
(smeet met een t'tje, t'is al)
hope: Heb vlug die storende fout verbeterd. Bedankt!
|
