Volg ons op facebook
|
< terug
Zoon van een junkhoer. 2/4
Zo rond mijn achtste leerde ik al behoorlijk zelfstandig te worden. Doordat dat wijf nu ook overdag 'bezoek' ging ontvangen, keek ze amper naar mij om. Alleen als ik te laat thuis was. Dan wist ze mij wel te vinden met de mattenklopper. Gelukkig wist ik haar vaak te ontwijken, vooral omdat ze altijd op naaldhakken liep.
Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht als hij daar aan terugdenkt. Geblondeerd, op naaldhakken en die veel te korte rok, zwaaiend met de mattenklopper. Haar felrode lippen vertrokken in een valse grijns. Hij vluchtte dan naar zijn kamertje en sloot zich op. Soms hoorde hij geluiden die zij en haar klant maakten tijdens haar werkzaamheden. Nu verstrakt zijn gezicht: "Toen nog alleen háár werkzaamheden," verzucht hij zacht.
Op een dag kwam een 'oom' overdag met een hondje aanzetten. Een puppy van een onbestemd ras. Ze had pluisjes aan haar oren, een pluim aan haar staart en was nog maar net zo'n tien weken oud.
"Ik verwen je moeder zo vaak, jij mag ook een cadeautje hebben, dacht ik zo," zei die man nog heel vriendelijk, "in de gang staat nog een doos met hondenspullen en zo."
Ik pakte het beestje dolgelukkig aan en had niet eens in de gaten dat die man met mijn moeder naar boven ging, omdat het hondje in mijn gezicht begon te likken. Wat was ik gelukkig. Ik voelde de haren op mijn armen overeind gaan door de opwinding. In de gang vond ik de doos, nam het, samen met het hondje. mee de bijkeuken in. Daar pakte ik de doos uit, ondertussen trok de hond aan de veter van mijn schoen. Ik betrapte mij erop dat ik erom moest lachen. In die doos zat een mandje, borstel, eten en drinkbak, puppybrokken en een hondenriempje. Ik lijnde het hondje aan en ging trots naar buiten om het aan mijn vriend te laten zien. Ook hij was verrukt van het beestje. Samen bedachten we een naam. Mollie, zo zou ze heten.
Hij legt zijn pen neer, rekt zich uit en wrijft door zijn haren op het achterhoofd.
"Mollie, het liefste hondje dat ik ooit gehad heb, maar dat mens…"
Verbeten pakt hij de pen op en met een gekromde rug schrijft hij verder, nadat hij een blad omgeslagen heeft.
Mollie, ik was gek met het beestje. Ze troostte me als ik angstig of droevig was. Lag bij me op bed als moeder weer aan het rotzooien was met een vent.
Op een dag kwam die 'oom' weer. Hij ging op de bank zitten en klopte op de zitting naast hem.
"Je bent al een flinke knul," zei hij, "kom eens naast me zitten."
Onschuldig als ik was deed ik dat ook. Iemand die mij een hond gaf kon geen kwaads in dezin hebben, dacht ik.
"En, blij met het hondje?" vroeg hij, terwijl ik naast hem ging zitten. Hij keek mij keurend van top tot teen aan.
"Ik ga Mollie uitlaten," zei mijn moeder en weg was ze, samen met mijn hond.
Dat vond ik al vreemd, want ze keek nooit naar Mollie om.
"En, blij met het hondje?" vroeg die man nogmaals. Daarbij legde hij zijn arm over mijn schouder.
"Heel blij," antwoordde ik, "en ze luistert al goed."
Ondertussen probeerde ik onder die arm uit te komen.
"O, vind je het niet fijn dat ik een arm om je heen sla? Niet erg hoor, dan leg ik mijn hand gewoon vaderlijk op je knie."
Dat deed hij, met een blik in zijn ogen die ik nog niet kende. Zijn ademhaling werd ook sneller. Instinctmatig voelde ik dat het niet goed was wat hij deed. Het voelde… vies. Ik verzon een uitvlucht.
"Nog bedankt voor het hondje, maar ik moet gaan. Mijn vriendje wacht op mij, we zouden samen huiswerk maken. Moeder zal wel zo terug zijn."
Ik sprong op en liet de man verbijsterd achter. Wist ik veel dat mijn moeder niet blij was dat ik dat gedaan had. Daar kwam ik pas een uur later achter.
Er loopt een huivering over zijn rug. Zoveel angsten en onverwerkt verdriet komen weer bovendrijven.
"Dit was nog maar het begin," prevelt hij. "Hoe kan een moeder dat toelaten en doen?"
Bert masseert met gekromde vingers zijn slapen.
"Toch, ik moet het opschrijven..."
Een uur later kwam ik thuis. Waar ik in die tussentijd geweest ben weet ik niet meer.
Mijn moeder wachtte mij op, met een gezicht op zwaar onweer. Ik was amper in de bijkeuken of ze krijste al: "Waar ben je geweest? Achterlijke, om die man alleen te laten. Jij had bij hem moeten blijven en doen wat hij opdroeg!"
"Maar, ik begrijp het niet."
"Wat niet begrijpen?"
Ze pakte me hardhandig bij mijn oor, sleurde me door de keuken heen en duwde me op de bank. Terwijl ik over mijn pijnlijke oor wreef, viste ze Mollie onder de tafel uit, waar zij onder gedoken was van angst. Met beide handen hield ze het hondje voor zich.
"Ik zal het je duidelijk maken. Als je niet doet wat hij zegt gebeurt Mollie meer dan dat."
Ze liet mijn hond los en tijdens de val gaf ze hem een harde schop. Jankend klapte Mollie tegen de deurpost van de keuken.
"Nee!" gilde ik.
"Wel," zei mijn moeder toen ze mij bij de schouders greep en door elkaar schudde.
"Kijk naar de klok. Morgen om vier uur is hij hier. Je doet wat hij zegt en blijft thuis, begrepen!"
Ik knikte, wurmde me los en rende naar de bijkeuken. Daar vond ik Mollie, rillend van angst, in haar mandje. Bij haar zittend, nam ik haar huilend in mijn armen, onderzocht en masseerde haar pootje waar ze mee trok. Uit dankbaarheid likte ze de tranen van mijn wangen en het snot van mijn bovenlip.
"Dat gebeurt je nooit meer, Mollie," snikte ik.
Ik hoorde de voordeur dichtslaan. Dat wijf was weg. Voorzichtig, met Mollie in mijn armen, stond ik van de grond op en ging ik met haar naar boven, legde Mollie op bed en ging bij haar liggen. Nogmaals likte ze mij in mijn gezicht. Zoveel liefde van een dier. Liefde die ik niet van mijn moeder kreeg. Kroelend door haar vacht beloofde ik haar: "Ik zal doen wat hij zegt."
feedback van andere lezers- Ghislaine
Een mooie aanklacht tegen pedofelie.
henny: Ik hoop het. - aquaangel
ja, een echt henny-verhaal moet wel een hondje bezitten ;)
In het eerste deel kreeg ik al het vermoeden, van misbruik, dit deel bevestigde mijn vermoedens, graag gelezen henny, tot het volgende deel xx
verder ,nadat (komma verkeerd)
henny: Een echt Henny-verhaal is het niet. Meer een on-Henny-verhaal omdat ik normaal nooit zulke verhalen schrijf. Ik moest van mezelf dit verhaal schrijven, maar plezier had ik er niet bij. {}
O ja, die komma een schop naar links gegeven. - Mistaker
Prachtig.
groet,
greta
henny: Nou... Ik begrijp je. - mistral
Straf Henny! deze verhalen moet je opsturen naar de minister van drugsbeleid! ik lees het vervolg.
ik was amper "in de bijkeuken" .....
lieve groetjes
henny: Wat doet die 'in'daar? Snel naar zijn plaats brengen. Ik denk dat die minister het wel weet. Het volgende deel is 16+ - Hoeselaar
Verschrikkelijk, een ander woord heb ik voor het moment niet
willy
henny: Ik begrijp het.
|
