|
< terug
twee lege handen vol
Het woord alleen al is genoeg om je lam te slaan. Om je visioenen voor te schotelen die voldoen aan de ergste nachtmerrie.
Iedereen in je omgeving kent opeens nog wel iemand en het is alsof er in de media over niets anders bericht kan worden. Zelfs in de meest advertentierijke vrouwenbladeren wordt er aandacht aan besteed.
Het gegeven staat opeens gewoon. Het is... mijn leven ervoor en mijn leven... er na geworden.
KANKER
Voor de borstkanker was ik vrouwelijk. Ik was geen supermodel, maar ik had borsten.
Na de borstkanker was ik de cellen en mijn borsten kwijt. Wat nu siert is een hels litteken.
Het is niet te vatten. Niet te omschrijven en bovenal niet eerlijk. En hoewel we blij mogen zijn met de medische vooruitgang en de hulpmiddelen, blijft het wrang. Wrang om te lang met een lekke tiet te moeten rondlopen omdat er eerst papierwerk ingevuld moet worden.
Wrang, omdat de tiet wel eens uit een te laag badpak kan springen.
Ik had twee handen vol... En waar gaat het nu heen? De vuilnishoop? Medische wetenschap, zodat leerlingen het op een oude fiets mogen leren? ik zie ze al geinen boven mijn boops.
O nee.. aan mijn lijf geen polonaise. Zelfs al is het in stukken gehakt!
'Wat kan ik voor je doen?' Het is de manager, die me vragend aankijkt, als ik haar kantoortje binnen stap.
Na mijn borstkanker ligt er steeds weer een stuk van medelijden in haar ogen wat me ergert. Nu weer.
'Kan ik over twee weken vrij krijgen?'
'Natuurlijk... moet je naar het ziekenhuis?' Verrassend hoe meegaand ze geworden is na mijn operaties.
'Nee,' ontken ik, 'ik heb een crematie.'
Voor mijn borstkanker zou ze direct haar alertheid op tafel gegooid hebben over het tijdsbestek tussen de vraag en de crematie. Nu kijkt ze me bedenkelijk aan en in haar ogen lees ik haar logische vraag.
'Over twee weken?' vraagt ze uiteindelijk, als ik verrek een verklaring te geven.
Ik knik.
'Waarom dan?'
'Omdat ik het niet eerder geregeld kreeg.'
'Is die desbetreffende persoon in het buitenland overleden dan?'
'Er is geen persoon overleden.'
Nu begrijpt ze er helemaal niets meer van, en ze kijkt me aan alsof ik met alle bestralingen en chemo's knettergek geworden ben.
'Over twee weken,' verklaar ik zuchtend, omdat ik weet dat het een heel lang kat en muis spelletje kan gaan worden, 'wil ik een stuk van mezelf cremeren.'
Van schrik laat ze haar pen uit haar handen vallen en met open mond staart ze me aan.
'Mijn borsten' verduidelijk ik.
Er valt een stilte, een stilte waarin ze aftast hoe serieus ik ben.
'Als ik ooit echt ga,' verduidelijk ik, 'Dan wil ik wel helemaal in de urn zitten!'
Note: De ik-persoon in dit verhaal ben ik zelf niet (wel iemand in mijn naaste omgeving) Het verhaal kwam tot stand na een stukje in de media over het cremeren van afgezette lichaamsdelen en een wat melige discussie erover.
feedback van andere lezers- ERWEE
vrouwenbladeren (vierde regel)
Een schets die vanwege de inleving graag gelezen werd.
yrsa: dank je wel ERWEE :)
groetjes xx - Hoeselaar
Hoe dan ook ik vind het een moedig verhaal over het aanvaarden van een thema dat voor tien jaar nog niet bespreekbaar was.
De een vindt het melig de ander heeft er baat bij wie zal zeggen wat juist en wat melig is
Willy
yrsa: Dank je wel Willy voor je fb en beoordeling :)
groetjes xx
|
