Volg ons op facebook
|
< terug
Jij
Het is kwart voor vijf 's ochtends en jij slaapt nu. Ik weet niet hoe hysterisch je moeder je deze avond ontvangen heeft, nadat ik met je mee wandelde naar de bushalte. We liepen samen onder een paraplu en maakten 'ruzie' over de correcte uitspraak van het woord 'chariot'.
Ik vroeg me luidop af of dat woord soms een Perzische oorsprong had, omdat het woord voor wiel er op gelijkt. Sinds ik jou ken, ben ik nogal Farsi-minded. Hoe kan ik jou ooit echt snappen als ik je hartstaal niet leer spreken?
Ik liep traag langs jouw zijde, ik die anders net niet door de straten sprint. Naast jou kom ik tot rust, elke dag weet ik zekerder dat mijn plek als man bij jou is. Alleen ziet je moeder dat niet in. Of nee, ze ziet het juist heel goed in. Dat maakt haar zo bang, dat zelfs je broer van twaalf kanttekeningen plaats bij haar paniekreactie.
Ze is jaloers en benijdt haar eigen dochter, omdat er iemand is die haar behandelt zoals je het misschien alleen in films ziet. Of ben ik dan te lief voor mezelf? Ik kijk naar jou zoals die golden boys van het scherm dat doen, alleen ik ben geen golden boy, ik ben een leraar-in-opleiding die zijn lesvoorbereidingen verwaarloost. Maar ik kies voor je en dat is niet gespeeld.
Je duikt op, onverwacht en we eigenen ons een kwartier toe, een kwartier alleen in een bad van onze eigen spirituele honing. Smaakt zoeter elke keer. We liggen opgekruld in de zetel, mijn hoofd op je borst, ik word echt gek van je parfum. Altijd die bange blikken op de klok, ze maken de momenten tussenin, ongrijpbare dimensies waartoe enkel wij het paswoord hebben.
Ik ben niet geschikt voor jou, zegt zij en ik mag zelfs je broer en zus niet leren kennen. Stel je voor dat ik zonder jongverliefde bril nog steeds best een aardig mens ben. Nee, stel je voor dat ik het voor je ben. Niet onmogelijk, want je straalt het toch al uit, zegt ook de buurvrouw.
Op vijfhonderd meter van de bushalte nemen we afscheid, ja, je pa reist ook met de bus. Je neemt mijn gezicht in je beide heerlijke handen en sleurt me naar je toe. Als je iets wil, dan neem je het ook. Daar houd ik zo van. Ik zeg dat ik het leuk vond jou te zien en je knikt heel hevig terwijl je achterwaarts naar je bus toe rent.
Ik keer terug op mijn passen en spits mijn oren. Maar nee, er is geen regisseur die 'cut' roept, dit is echt. Een op maat gesneden romantische komedie. Tragedie? Nee, daar zijn we samen te sterk voor.
Langs het water loop ik onder een stokkend regenoffensief. Als vanzelf switchen mijn hersenen, nu gedrenkt in dopamines dankzij jou, tussen al die scènes, waarvan er elke dag mooiere bij komen.
Jij die naast me ligt en kort en krachtig 'nog' zegt, telkens ik je kus. Jij die half schertsend, half gemeend, vermanend vraagt: 'Wie heeft gezegd dat je mocht stoppen?', als ik even ophoud jou fijn te knijpen. Jij die een appel voor me schilt, me een stuk overhandigt en bezorgd zegt: 'Pas op, want het klokhuis zit er nog in'.
Wij samen op een badhanddoek en jongens op de grens tussen adolescentie en volwassenheid die rakelings frisbees over onze hoofden laten suizen. Op je middelbare school vingen ze die eleganter op.
Jij die me plots heel serieus in de ogen kijkt en mij doet beloven altijd zo open en eerlijk te communiceren. Ik bevestig, alles wat ik te geven heb, geef ik. De opluchting geeft de vlinders in je buik weer brandstof en je dwingt mij om even te zondigen tegen mijn dieet en stopt een stuk cake in mijn hand.
Ik zeg: 'Straks kom je thuis en zeg je aan je moeder: ma je had gelijk, het is een verwijfde afwasnicht die godbetert op zijn lijn let'. Je lacht en voelt aan je wangen, straks doen ze weer pijn. Zolang ze pijn doen van het lachen, zit het wel goed zo, dacht ik.
'Niet aan je ouders zeggen.', zeg ik gespeeld doodsbang. 'Als ze het te weten komen van je wangen, denken ze dat ik je mishandel. Dan verschijnt er binnen de kortste keren een brandstapel voor mijn deur.' Ik kijk je aan met paniekerig verwijde ogen en je kust mij spontaan en noemt mij jouw zot zeverkonijn. Mijn ware indianennaam. Ik heb er een kwarteeuw op gewacht.
Jij en ik, we moeten gemeen front vormen en niet eindigen als een moderne versie van Romeo en Juliet. Bestaat dat stuk in Perzische vertaling? We liggen hoog en droog in bed en de klok is te ver weg om onze aandacht op te eisen. 't Is gek en misschien ben ik een verliefde idioot, maar ik voel instinctief aan waar jij nood aan hebt.
Jij met je zwarte bloesje dat je zo vreselijk beeldig staat en oorbellen in de vorm van trossen druiven. Je maakt ze los en zegt: 'Een teken van vruchtbaarheid, wist je dat niet?' Ik zucht en verbaas mezelf, zo mooi vind ik je, met die gitzwarte krullen en die gedrevenheid die je ogen altijd zo intens fel doet oplichten. 'Zo dringend aan kinderen toe?', vraag ik plagend. 'Laat het uit', reageer jij bliksemsnel, 'kinderen en het is uit met studeren. Nee, bedankt, later, nu nog niet.'
Ik trek je terug op mij en onze benen vlechten zich tot een knoop, ik kus voor de honderdste keer je zachte hals -ja, die keer in het park, zei je dat ik dat te weinig deed- en snuif tussen je haren de geur van liefde op.
Uiterlijk lijk je onbewogen, gelukkig ken ik jou beter. Alles gaat vanzelf en onze band, toch al zo sterk, vormt een nieuw laagje. Pantser tegen die verbiedende elementen die de elasticiteit van onze verbintenis vergeefs tot voorbij breekpunt willen rekken. 'Externe druk zorgt voor interne cohesie', hoor ik mijn geschiedenisleraar nog zeggen.
Ik weet toch dat ik bij jou hoor. Ik zie het in de manier waarop je niet mijn hand, maar mijn hele arm tegen je buik drukt als we over straat lopen. Ik merk het aan de manier waarop je aan je vrienden toont: kijk, deze is van mij, helemaal van mij. Ik lees het in de toon van je berichten, die eerlijke keuze voor waar ik voor sta.
We praten en we lachen, eigenlijk om niets, totdat we gelijktijdig stil vallen en heel ernstig bevestigen dat dit, jij en ik, iets heel kostbaars is.
feedback van andere lezers- miepe
eeeeeeeeeeeeenoooooooooooooooooooorme diepe zuchten zullen slaken achter menig scherm. De ietwat killere lezer onderdrukt
onbestemde zuchten
wat is dit toch mooi
(ik vind dit natuurlijk ook wel mooi, zou nooit uitstekenen, maar klink liever wat frigide)
één opmerking: UW LESVOORBEREIDINGEN NIET VERWAARLOZEN!
pisatelj: haha,
zit mijn moeder nu ook al op writehistory
zalige feedback, maar ik blijf toch met die twee voeten op de grond - aquaangel
meer dan primaxx
pisatelj: dank u xxx - MyriadM
ik heb eigenlijk geen tijd moet zo ervandoor maar ik MOEST het uitlezen; je houdt de lezer vast, en ik wil meer meer lezen; ik analyseer niet, nergens voor nodig...
warme groet
pisatelj: van dit soort feedback krijg ik het inderdaad warm
ben zelf ook benieuwd naar meer van jou,
ik volg je schrijfstappen op de voet,
William - innerchild
Aha ... en meteen weet ik waar 'mijn liefste Zwartbloesje' vandaan komt ...
Gewoon genieten (nee, niet 'gewoon' ... 'met volle teugen') van Zwartbloesje ! Hou ze maar lekker geheim voor de buitenwereld ... maar deel wel met ons !
pisatelj: dank u
ik geniet van haar, wees daar maar zeker van
Erg aangename reactie van je, merci
|
