|
< terug
Paard en koets
Paarden hebben door de eeuwen heen al tot de verbeelding gesproken.
Veldslagen werden uitgevochten door ridders te paard.
Koetsen met vorsten en vorstinnen werden en worden nog steeds getrokken door statige paarden.
De ordehandhaving in de voetbalstadions wordt verzorgd door de bereden politie.
En werd Sneeuwwitje ook niet wakker gekust door een prins op het witte paard?
Paarden zijn edele dieren. Ze hebben zelfs geen kop, maar een hoofd.
Toch heeft het imago van die dieren bij mij een serieuze deuk gekregen op een late zondagnamiddag .
Enkele weken geleden heeft mijn engelbewaarder, of iets van dat kaliber, toch wel serieus overuren moet klokken. Onze wandeling gaat bijna iedere dag langs dezelfde paden en straten. Het is een gewoonte geworden om wat verse lucht op te snuiven en onze conditie te onderhouden.
Dat is tegenwoordig 'in' en wij gaan dus 'uit' wandelen. Zes kilometer is nog maar een kleine uidaging.
Op een smal voetpad, geflankeerd door links een grote beukenhaag tegen de huizenrij en rechts de rijbaan, wandelen wij niets vermoedend met onze hond in de hondenkar. Alles heel gemoedelijk en rustig tot er plots een wild paard met lege koets onze richting op het voetpad komt aangelopen. Onmiddellijk aangepord door een ferme adrenalinestoot trek ik man en kar in een reflex van overleven de straat op. Eén seconde zijn we verwijderd van een gewisse dood . De palen rond de bomen, waar wij juist stonden, kraken en worden uit de grond gesleurd door de koets. De doorgang is natuurlijk veel te smal. Even gaat het paard door de knieën, maar zet dan zijn tocht op het voetpad toch verder. Als aan de grond genageld blijven we op de rijbaan achter. De aankomende auto's zien gelukkig het gevaar en plaatsen zich dwars over de rijbaan om het verkeer af te remmen en om zo een ongeluk te vermijden. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer.
Later hoorden wij zeggen dat het paard losgebroken was en dat het er alleen vandoor gegaan was. Dat hadden wij gemerkt ja.
In november hadden wij met veel spijt onze moto verkocht na een erg gevaarlijke rit van 300 kilometer in de gietende regen op de Duitse autostrades. Een bijna- aanrijding met een grote vrachtwagen had mij de stuipen op het lijf gejaagd. De angst om nog op de moto te gaan zitten als duo was zo groot geworden dat de leuke herinneringen aan het moto rijden moesten wijken voor de angst van het steeds aanwezige gevaar.
De dood ontmoeten door een ongeval met de moto wilde ik niet meemaken. Dat was een uitgemaakte zaak. Dus moto weg en de wandelschoenen dagelijks binnen handbereik.
Wie zou er nu denken dat een losgeslagen paard ons voetpad zou kruisen op een zondagavond?
De dood is het moto rijden moe.
Paarden gaan ook eens graag stappen.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Meesterlijk neergezet paardenliefhebber
Aquarel: Bedankt ! - Mistaker
Eens met Ghislaine, genoten!
Groet,
Greta
Aquarel: Bedankt voor het lezen. - Jan_Stephorst
Ik reed vroeger met een BSA uit 1967. Geen scheurijzer maar wel een indrukwekkende sound: doeb-doeb-doeb tegen 80 km/u over de kleine baantjes. Zo ook op een zondagmiddag in Asbeek tot er plots uit een zijweg een op hol geslagen paard recht op mij afkwam. Stuur omgooien, op de rem staan en hopen dat ik het evenwicht niet verloor... Uiteindelijk heeft die knol me op een haar na gemist. Toch maar BSA gekeerd en met bezwete handjes naar huis gereden. Heel herkenbaar geschreven, je leeft je direct 'in' ... kwaliteit dus. Proficiat. En paarden ... ik blijf er zover mogelijk vandaan.
Aquarel: Een paard is inderdaad niet altijd te vertrouwen; zeker in het verkeer. Soms schrikken ze door geluiden en gaan dan op de loop. Bedankt voor de reactie. - Hoeselaar
Heel knap verhaald en van de nodige spanning voorzien
Willy
Aquarel: Bedankt ....het was ook echt gebeurd. - chris
mooi geschreven
ik heb zo een gedicht (een paard heeft n' kop om na te denken hé)
op een morgen een boer hoorde gekraak in het struikgewas
(ik maak het wat korter) daar stond hij oog in oog met de dood
snel nam hij zijn vlugste paard en rende naar de andere kant van het land de dood die nog in het struikgewas zat ,was even verwonderd ,dat was toch de man die hij van ovond mijlen hiervan daan halen moest
|
