|
< terug
Het bloedbroedeschap XV
"Zeg, dat is al lang geleden dat ik je nog zag. Wanneer was het nu weer dat we samen met". Ze stopte even en moest de brok in haar keel verbergen en ging toen op gedempte toon verder, "tja met de begrafenis van Jean. Goh, dat is al weer twee jaar geleden, de tijd vliegt toch zo snel, je houdt het niet voor mogelijk".
"Ach, jou heb ik nog niets gezegd, Clara, meisje, hoe is het met je, kijk toch eens hoe groot jij geworden bent, een echte dame. De jongens zullen zich al omdraaien als ze je zien voorbij lopen, is het niet? En kijk eens wat een mooi kapsel dat je draagt, tja een echte dame zoals ik al zei".
Zich draaiend naar haar neefje om ging verder;
"Ken je hem nog? Dit is die kleine Arno, je weet wel, die toen zo mooi met je speelde, kun jij je nog herinneren"?
"Jullie waren onafscheidbaar net een oud koppeltje. Tja, tante lachte haar tanden bloot.
Jullie hebben boven op de kinderkamer papa en mama gespeeld en jullie maakten ook ruzie zoals een echt paar.
O, ja, hij kon zich dat mens nog herinneren. Zo een opgeblazen stuk dat altijd de aandacht van papa trok. Als ze dan eens niet de aandacht kreeg, weende ze en liet zich op de grond vallen. Ze zei dan dat ik haar pijn gedaan had, Natuurlijk ken hij haar nog, en hij zag rood als een jonge stier die ze een lap voor de ogen hielden. Trouwens, wat komt die trut hier eigenlijk doen? Die komt toch niet naar hier om ook bij tante te blijven logeren. Nee, als dat het geval zou zijn dan deed hij mama direct bellen en eisen dat ze hem meteen kwam halen.
Kwaad liep Arno weg zonder nog ontbeten te hebben en te zeggen wat hij voorhad. Hij liep regelrecht naar Dieter, misschien kon hij daar troost vinden.
"Zo vroeg op de morgen, daar moet een reden voor zijn" merkte Miriam op, en stond op om de jonge gast te begroeten. Ze zag aan zijn hele mimiek dat er troubles waren en bood hem een stoel aan. De vader van Dieter zat ook mee aan de tafel. Iemand als hij was nu gevraagd om de beste vriend van zijn zoon, waar hij de min of meer voorgeschiedenis kende, een hart onder de riem te steken. Arno vertelde dat Clara samen met haar moeder op bezoek was, Hij vertelde al stotterend dat Clara altijd de aandacht van zijn papa zocht, en hij overal de schuld van kreeg. De decaan wist dat de jongen zijn vader erg miste, en dat er maar een kleine aanleiding nodig was om hem uit zijn evenwicht te halen. Hij wist ook dat zijn tante alles in het werk stelde om haar neefje die liefde te geven die hij nodig had. De decaan wist ook wel dat vaderrol niet voor haar was weggelegd, hoe zou dit ook kunnen.
Miriam ging naar buiten met haar GSM en belde naar tante Sophie. Ze vertelde wat Arno hen over zijn papa en Clara zei, en dat hij nog steeds zijn vader miste. Ze vond dat Arno enkele uurtjes bij hen zou moeten blijven, totdat hij zelf naar huis wilde gaan.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Kom maar met het vervolg.
Hoeselaar: Oke - yrsa
laat maar komen :-)))
Hoeselaar: Dank je wel
Willy - henny
Mooi hoor. Ik ben blij dat die decaan Arno zo goed opvangt
Hoeselaar: heb zelf ook een persoon gekend die me in moeilijke tijden opgangen kon
Willy
|
