|
< terug
Bilan van een levenseinde -2-
...
Met een glimlach in het hart zag ik jullie liefde steeds verder open bloeien en versterken. De kinderen geboren worden, waardoor ik, al is het dan allemaal niet officieel, nu trots mag zeggen dat ik een heerlijke familie heb, al is het dan niet in bloedverband. Ik loop er echter niet mee te koop. Mijn hart ligt immers niet op de tong. Verwoorden gaat soms moeilijk, maar weet dat ik jullie koester, als bijna onbeschrijflijk. Zo hard dat het soms bijna pijn doet.
Mijn hand bibbert een beetje, vergeef mij enige onklaarheid mijner geschrift, het is echter goedbedoeld. En ik denk dat een geschreven brief nog steeds waardevoller is dan getypt op mijn voorbijgestreefde Remington.
De gedachte jullie achter te laten verscheurt me. Ik voel dat mijn lichaam aan zijn einde toe is, kijk nog eens rond, hoor hoe de wasmachine aan haar tweede spoelbeurt begint. Een lachsalvo sijpelt door de muren van mijn kamertje. De kinderen hebben het fijn. Het is goed zo.
Mijn oogleden worden zwaar, ik denk dat ik me maar op bed leg voor een uurtje. Jullie denken toch dat ik daar al lig. Het maakt allemaal niet veel meer uit. Hopelijk zal ik nogmaals wakker worden want geestelijk ben ik nog niet helemaal klaar om jullie al achter te laten.
Ik schrijf het allemaal op nu, wil jullie zo graag vertellen wat ik voel, maar de woorden stokken steeds weer.
Wanneer ik straks wakker word, zal ik waarschijnlijk deze brief opbergen bij de anderen, tot er een volgende bijkomt. Ik hoop dat er nog honderden komen, maar gezien het gebrek aan tijd lijkt dat haast onmogelijk.
Tijd, ik hou van haar en haat ze. Ze zorgt er voor dat alles een herhaling van zichzelf wordt. Zelfs wij, zijn nu boegbeelden en straks fracties, die zichzelf herhalen in de cirkels van het leven.
Ik hoop dat jullie mij een beetje zullen missen.
Herinner mij als de goedlachse ondeugd die wel eens een druppeltje uit de kast durfde te jatten om beter in slaap te raken. Ik zag de streepjes op de fles wel maar wist dat het oogluikend toegelaten werd. Ik weet het, ik ben een beetje een sloeber die met een knipoog gekoesterd wordt door jullie.
Door de jaren heb ik veel geleefd, geleden, gelachen en nagedacht.
Wees gerust, ik ga nu in dit stadium heus niet zwaarmoedig worden, maar zoals ik in het begin van de brief al vertelde, ik maak nu bilan op van mijn leven en ben tot de conclusie gekomen dat het helemaal zo slecht niet was.
Ik hoop enkel ooit eens aangehaald te worden in een anekdote, zodat ik niet voor niets geleefd heb.
...
feedback van andere lezers- ERWEE
in afwachting van deel 3 is dit een mooie doorstroming die benieuwd maakt naar hoe het schrijven eindigen gaat
ERWEE in afwachting ...
SabineLuypaert: :-d het schrijven eindigt nooit he (all?, in mijnen droom toch niet zenne), merciekes om kerieus te zijn (smile) de doorstroming volgt hoor, heeeeeeeel binnenkort - Ghislaine
Masterart Sabientje.
SabineLuypaert: (smile) groot bedankt trouw lezertje - Mistaker
Ik vind het mooi! (toch blijf ik problemen houden met het woord bilan...erg ben ik...;-))
Greta xx
SabineLuypaert: na ;) dat mag je hoor. maar het kan niet veranderen, want dat woordeken was de hele aanleiding voor dit verhaal ;) - Aquarel
Ik moet nog wat wennen aan het commentaar geven.
Jouw verhaal vind ik erg meeslepend. Misschien moet ik de vorige edities eerst wel allemaal eens gaan lezen.
SabineLuypaert: meeslepend (smile) je hebt geen idee hoe plezier dat lme dat doet (smile) tenk joe aquaatje
|
