naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

vrienden

door pieter

Het was toch nog een mooie dag geworden. De lage zon scheen nu door de ruit en toen zij wegging, vergat de vrouw de verwarming lager te zetten.
De witte pers, die heel toevallig ook nog Pers heette, had een plant weggeduwd en zo een prima ligplaats gemaakt. Hij lag daar al bijna drie uur te stoven, met zijn linkerpoot over zijn ogen. En het zag er naar uit dat hij het daar nog wel een paar uur zou volhouden.
De andere kat had die rust niet. Een koolmees had hem bijna gek gemaakt van lekkere trek. Daarna was hij zeker zes keer door de flat gegaan. Alles besnuffeld en het was hem zelfs gelukt de gangkast open te maken. Hij was zich rotgeschrokken, want daar stond die akelige stofzuiger en die had hem zo gemeen aangekeken.
Siep, zoals hij genoemd werd, was een echte cyper. Kort haar en strak van lijf en leden.Toch was hij niet echt een sportfiguur. Nee, hij was meer van het intellectuele type. Hij kon zelfs Amerikaans verstaan. Dat had hij zichzelf geleerd door naar CNN te kijken. Gelukkig liet de vrouw, waar zij sinds kort bij woonden, de afstandsbediening altijd op de tafel liggen. Ja, CNN was wel zijn favoriete zender.
Maar vandaag was er niets bijzonders op, allemaal oud nieuws. Dus ging hij zich maar eens goed verzorgen. Krabben, wassen en poetsen.
Een beetje jaloers keek hij naar zijn vriend Pers. Die werd altijd gekamd, die hoefde nooit zelf wat te doen. Hij besloot dat het tijd was voor een gesprek en dat Pers dus maar eens wakker moest worden.

"Pers, hoe vind je het hier nou?", vroeg Siep.
Geen reactie van Pers, maar Siep kende hem langer dan vandaag en wist dat zijn vriend hem heus wel gehoord had.
"Hé Pers, wordt eens wakker, hoe vind je het hier?", hield Siep aan.
Zuchtend opende Pers zijn ogen en kneep ze daarna tot streepjes. Siep wist wat dat betekende: hij ging nadenken. Je kon zien dat hem dat moeite kostte. Stomme kat met dat achterlijke haar, dacht hij gemeen.
"Hé, he. Je zit wel een beetje erg veel op je vriend te vitten", sprak hij zichzelf toe.
"Hij mag dan wel niet zo slim zijn als jij en ook nog eens slecht Engels spreken, hij is toevallig wel je beste vriend. En als het erop aankomt, staat hij altijd voor je klaar."
Hij wist nog heel goed hoe hij klem zat tussen een hoge muur en die rothond van drie huizen verderop. Hier kom ik niet meer levend vandaan, dacht hij toen.
Wat schreeuwde dat kreng toen Pers hem een haal over zijn neus gaf en daarna nog drie erbij. Het bloed spatte eruit!
"Hé Pers, weet je nog van die hond"?
"Welke hond?", bromde Pers verstoord.
Zijn slaapje kon hij nu wel echt vergeten.
Als Siep eenmaal ging praten, was het met je rust gedaan. Goed, goed. Hij kletste wel veel en mocht graag laten weten hoeveel hij allemaal wel niet wist, toch was het een beste kat. Maar af en toe kon je goed de zenuwen van hem krijgen.
"Nou, je weet wel, dat kreng van de buren. Toen je mij bevrijd hebt."
"Oh die", bromde Pers. "Je was ook zo stom om je in een hoek te laten drijven. Dat moet je natuurlijk nooit doen."
Van binnen gloeide hij weer helemaal van trots. Eerst was dat stomme beest natuurlijk geschrokken van zijn witte wapperende haren. Dacht zeker dat ik een spook was. Hij moest er nog om grinniken. En dan ook nog die halen over zijn neus.
Doodsbang was hij geweest voor die hond. Maar dat hoefde Siep nou weer niet te weten. Ook hij had zijn eer.

"Hé Pers, wat vind je nou van haar?", probeerde Siep nog eens.
"Wie?"
"Nou die vrouw waar we nu bij wonen."
"Oh. Och ja."
"Doe nou maar niet zo stoer. Want gisteren zat je haar bijna de hele middag kopjes te geven. Ik zag het wel, hoor!"
"Ben je soms jaloers, jochie?"
"Nee. Maar ik kan er niet tegen als je zo onverschillig doet. Nou, wat vind je nou van haar?", vroeg Siep bijna wanhopig.
Pers merkte dat zijn vriend het echt meende en bond in.
'Weet je, soms loopt ze zo raar door de kamer te stappen en te praten en dan zwaait ze ook nog met papieren. Ik vind het maar gek."
Siep ontplofte zowat.
"Jij snapt ook niks, man. Ze studeert haar rol voor het toneel in. Dat heb je als je maar altijd ligt te slapen. Dan gaat de wereld volledig aan je voorbij", doceerde Siep wijs.
"Ho, ho, ik ben wel effe twee keer zo oud als jij. Houd daar even rekening mee, ja!
Wacht maar tot je net zo oud bent als ik en ook net zo veel hebt meegemaakt. Dan piep je wel anders!"
Stoppen jongen, dacht Siep bij zichzelf. Je raakt een hele zere plek en dat heeft hij niet verdiend.

"Maar wat vind je nou van haar?", probeerde Siep toch weer.
"Nou, ik ben wel blij dat ze ons uit dat zenuwenasiel heeft gehaald. Ik dacht dat ze ons uiteindelijk zouden afmaken. Als overbodige katten."
Siep stond helemaal perplex. Wat een ontboezemingen van zijn vriend! Zie je wel, achter al die stoerigheid zat toch een echt kattehart.
"Maar ja. Een kat met zo'n prettig uiterlijk als ik wil iedereen wel hebben natuurlijk en dan nemen ze zo'n stomme cyper wel op de koop toe."
Bijna vloog Siep zijn vriend aan, maar net op tijd zag hij die grijns op zijn kop. Hij was er weer eens ingestonken.

Pers legde zijn poot over Sieps schouder, keek hem aan en zei samenzweerderig:
'We gaan hier niet meer weg, jongen. Goed eten, aardige vrouw en ze laat ook vaak de verwarming aanstaan. Nee, het zit hier wel snor."

feedback van andere lezers

• lin
  Het lijkt het eerste deel van een vervolgverhaal? Dan kun je wellicht een nummer erbij zetten, deel 1 bijvoorbeeld. Ik vind het erg vermakelijk geschreven. Die namen zijn ook grappig. Ik hoop echt dat er een vervolg komt!
  Lieve groet, lin
  pieter: Wauw! Dit geeft echt moed om door te gaan. Dank je Alweer als uitstekend gewaardeerd door een lezer. Ik merk dat schrijven toch een eenzame bezigheid is. Als je bijvoorbeeld een stuk van Chopin tijdens een soiree op de piano speelt, dan krijg je vaak bijval. Want je brengt / doet iets cultureels. Wanneer je iets geschreven hebt dan moet je het om te beginnen op de een of andere manier bij anderen bekend maken. En dan maar afwachten of men reageert. Daar word je (in ieder geval ik) een beetje onzeker van.
  Over een vervolgverhaal. Ik weet niet of dat er komt. Hoewel, ik kan me voorstellen dat ik schrijf over hun belevenissen als ze, om een of andere reden, niet meer bij die vrouw wonen. Hoe redden zij zichzelf dan? Maar dan heb je natuurlijk wel de situatie dat de verrassing er af is. Natuurlijk een uitdaging om er weer een nieuwe in te bouwen. Ik zal mijn eigen poes, Putu, eens consulteren. Zij weet vaak zinnige dingen te melden.
  
  Lieve groetjes,
  Pieter.
• henny
  Prachtige dialogen. :-D Ik zie ze zo met elkaar kletsen. Ik ben ook een dierenmens en fantaseer ook vaak wat ze denken of zeggen. Als eens een vervolg schrijft kun je altijd de titel nog aanpassen. Kortom, ik heb van je verhaaltje genoten.
  pieter: Ik begin wel een beetje te glimmen en een rooie kop te krijgen van je waardering over de dialogen. Dit geeft moed.
  
  Bedankt,
  
  Pieter.
• Vansion
  'Het zit onderdaad snor', miauwde ze likkebaardend en spon. Op een vervolg...
  Weeral blij je gelezen te hebben. Tot de volgende!
  
  
  pieter: Dat is toch hartstikke tof. Dat iemand weeral blij is mij gelezen te te hebben! Zo gauw ik weer inspiratie heb, schrijf ik weer wat nieuws. Of zoals mijn oude vriend Stan zei: Als ze zingen, heb je het goed gedaan. Miauwen en spinnen is de katten-manier van zingen. Dus heel blij met je feedback.
  Groet/liefs,
  Pieter.
• greta
  Even zitten lezen, ik zal geen uitgebreid commentaar toevoegen, dat hebben andere al goed gedaan. Gewoon graag gelezen! Zeer prettige schrijfstijl Pieter.
  pieter: Dank je, Greta.
  Plezierig om te horen dat het een prettige schrijfstijl is. Ik had het geschreven voor iemand waarop ik indruk wilde maken. Dat viel tegen. Haar reactie was: 'dieren kunnen niet praten'. Over een maandje ga ik mij weer aan het schrijven zetten. Wellicht krijg ik inspiratie voor een vervolg.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 7

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)