|
< terug
Het bloedbroedeschap XXII en tevens einde
Op tantes fiets met een heel raar gevoel in zijn buik reed Arno naar de afgesproken plaats waar dit groepje een samenkomst zou houden. Hij voelde zich anders dan normaal, maar kon dit gevoel niet onder woorden brengen. Zou het iets met zijn terugreis te maken hebben, die morgen vroeg al van start ging. Of was het afscheid, het laatste maal samen zijn met deze vrienden. Deze gedachte deed hem slikken en een voor niemand zichtbaar traantje weg pinken. Dit afscheid deed pijn. Morgen zou alles anders zijn. Bij de gedachte dat mama weer de eerste persoon in zijn leven werd, deed hem een glimlach bij de traantjes toveren.
De fietsen lagen overal op de grond, automatisch telde Arno drie met tantes fiets daarbij zouden dat er vier worden, dus ontbrak er nog een.
Het groepje zat en lag bij de vijver en het was Anna die hem als eerste begroette;
"Na du Ausreißer, morgen geht's wieder zurück nach Belgien, freuest du dich schon auf deine Heimkehr"?
Arno die in deze weken heel wat Duits geleerd had, kon zich op een Jean-Marie Pfaffachtige wijze uit de brand redden. We zullen nog lang over je blijven praten meende Anna waarbij ze Arno dicht tegen zich aan drukte. Waar bleef Erica toch. Zou ze hem vergeten zijn? Er kwam een gevoel boven drijven dat hij tot nu toe nog nooit gewaar werd en dat hem helemaal uit zijn doen haalde. Er ontbrak iets, er ontstond een leemte die niet gevuld raakte. Hij voelde zich niet compleet. Hij liep rond en zocht iets dat er niet was, en hem zozeer raakte. Voor het eerst in al deze weken voelde Arno zich alleen onder al zijn vrienden. Vroeg men hem iets dan antwoordde hij afwezig.
"Hallo, sorry dat ik zo laat ben," riep iemand achter hem en hoorde hoe een fiets tegen de grond werd gesmeten. Voor het eerst in heel zijn jonge leven was het alsof zijn hart uit het lijf sprong. Dit was Erica's stem die hem tot jubelen aanzette hem euforisch maakte. Nu was Arno weer Arno. Nu konden er weer grapjes over zijn lippen komen. Ook al begrepen ze niet alles wat Arno hen altijd vertelde, toch lachten ze om zijn koddige mimiek en wijze van spreken. Het was vooral Erica en Dieter die aan zijn lippen hingen en ook in staat waren hem te imiteren. En Arno? Tja, die kon daar echt mee lachen. Peter had het ook meerdere malen geprobeerd maar werd dan door de anderen terug gefloten. Volgen tante is dat geen slechte jongen maar door zijn armoede deed hij zich hoger en geleerde voor als dat hij was.
"Morgen ga jij weer terug naar Hasselt, waar ligt dat eigenlijk in België, is dat ver van Brussel?" wilde Erica weten.
"Je laat toch je gewone en jouw e-mail adres voor ons achter zodat we chatten kunnen." vroeg Dieter, "maar ik kan je niet in het Nederlands antwoorden".
"Zeg! Luister eens! Ik, ik heb een goed idee," kwam Peter tussen beide
"Laten we een bloedbroederschap sluiten zoals men dat vroeger bij de ridders ook deed."
Je weet wel, je steekt met een mes in je hand en men legt de wonden op elkaar zodat je een bloedbroeder word."
"Niets daarvan" kwam Anna tussenbeide.
"Niets van dit alles! Hier komt niets van in huis, je weet niet wat je daar zegt, je bent gek, man!" Riep Anna nog eens verontwaardigd.
"Mijn oom is aan aids gestorven door een vervuilde injectienaald en jij wilt iedereen hier ziek maken, jij bent gek, man!"
"Het idee van Peter is niet zo gek als dat het uitziet," kwam de decaan tussenbeide, "Peter wil gewoon de vriendschap onderhouden en dat is wel lovenswaardig."
"Jullie mogen ook niet vergeten dat bij Peter thuis geen computer staat en dus niet met Arno chatten kan, zoals jullie dat doen."
"Om hoe laat komt opa je halen, want we willen je uitzwaaien," zei Miriam die intussen er ook bij was komen staan. Je mag zeker zijn dat we je gaan missen, want zonder jou was de inbraakreeks nooit opgelost worden."
Angstig was het gevoel niets onder je voeten te voelen, zelfs de tent vloog mee en ook Erica kon zich niet houden. Arno probeerde haar hand vast te houden maar deze gleed telkens uit zijn vingers. Hij schreeuwde en trapte uit alle macht maar Erica verdween in de wolken.
"Arno, Arno! Opa is er."
IJskoude handen beroerden zijn vleugels en hij stortte vleugellam in het nu.
Einde
feedback van andere lezers- sproet
komt er geen vervolg op de avonturen? tof verhaal! :)
Hoeselaar: Weet ik nog niet, dat ligt er aan hoe het verhaal onthaalt wordt
Willy - Ghislaine
Onderneem een poging en stuur dit op naar Averbode
Hoeselaar: Beste Ghislaine ik zal dit meteen morgen doen. Ga het zelf brengen lijkt me verstandiger.
Bedankt voor jouw waardevolle begeleiding
Willy - henny
Een vrij open end, voor een kinderverhaal. Laat het eens kinderen lezen en vraag wat ze er van vinden. Al met al, een erg goed verhaal! (y)
Hoeselaar: Dank je wel Henny lief dat je me volgde en ik je kon bekoren met dit verhaal
Willy
|
