Volg ons op facebook
|
< terug
Van niets tot iets deel 1
'Tom, ga je nu echt geen verjaardagsfuifje geven voor je vrienden?' vroeg Elise aan haar zoon. Je veertiende verjaardag kan je toch zomaar niet laten voorbijgaan. 'Neen mam, ik kan niet kiezen tussen de jongens van mijn klas en het zijn er teveel om allemaal uit te nodigen'. Tom keek zijn moeder een beetje verveeld aan. Elise zei dat Tom ze best allemaal mocht laten komen, maar hij wou het absoluut niet. 'We vieren mijn verjaardag wel weer lekker met ons twee' zei Tom.
Elise had al een tijdje geleden precies bedacht hoe ze het allemaal zou regelen. Ze wou de garage leeg maken en daar een heuse dancing bouwen voor het feestje.
Ze zag het allemaal voor zich, de ketel van de centrale verwarming zou ze bedekken met een grote doek en overal kwamen er gekleurde lichten.
En nu viel alles in het water, haar kerel wou er niets van weten. Elise voelde zich wel een beetje schuldig want sinds haar man haar verlaten had zag Tom ook wel dat ze soms de eindjes aan mekaar moest knopen.
Dat liet ze zo weinig mogelijk opvallen maar hij was pienter genoeg om het door te hebben. En een hele klas was natuurlijk wel veel om eten en drank te voorzien. Misschien moest ze maar een baantje bij nemen. Haar werk als receptioniste in het ziekenhuis was maar part-time en bracht niet erg veel geld op. Maar ze hield wel van haar werk.
'Mam ik wil dit echt niet' zei hij nog een keer terwijl hij uit hun blauwe ford stapte. Hij wilde haar niet kwetsen maar kon ook de waarheid niet vertellen.
Hij sloeg het portier van de auto dicht en stapte stoer het pad op dat hem naar de school bracht. Toen haar auto uit het zicht was keek Tom om zich heen. Had iemand hem in het vizier? Zijn stap werd lichter en hij bekeek zijn schoenen. Nu zou hij het niet makkelijk krijgen vandaag.
Die schoenen waren verschrikkelijk, ze waren een afdanker van een neef van hem en totaal uit de mode. Alles jongens droegen sportschoenen en hij .... pffffffffff.
Hij bleef staren naar zijn schoenen terwijl hij verder slenterde over het asfalt. De schoenen waren beige en er zat een hak onder. Een hak van zeker drie centimeter.
Hopelijk kreeg niemand ze in het oog.
Tom stapte het schoolplein op en zag Rudy achteraan staan tegen de muur. Een hele bende andere jongens stonden rond hem en gaven stiekem een sigaret door. Rudy was de langste van de klas en zag er heel volwassen uit, stevig uit de kluiten gewassen zeg maar. Hij had ook al twee keer een klas moeten overdoen. Dat maakte ook dat hij al zestien was, en een echte leiderfiguur van hem maakte.
Tom liep met gedempte pas naar de andere kant van het schoolplein en ging daar naast de deur van de gang staan.
In de gang was het lerarenlokaal, als hij daar in de buurt bleef zou iedereen hem wel met rust laten. Tom moest nodig naar het toilet maar durfde niet te gaan.
Daar was hij alleen, en als ze daar zagen kon iedereen met hem doen waar ze zin in hadden. Hij kneep zo hard hij kon de spieren van zijn blaas samen. Hij kreeg er kippevel van, hoofdpijn en begon ook nog eens te zweten. Nog even en dan zou de bel gaan, hij kon zich niet meer stil houden.
'God laat het snel bellen, ik smeek het je' zei Tom in zichzelf. Dadelijk zou hij het niet meer kunnen houden en dan was het natuurlijk meteen een schot in de roos.
Plots klonk het langegerekte tring van de schoolbel ging. Terwijl de andere jongens binnen gingen in hun klaslokaal sprintte Tom naar de toiletten. Hij kreeg maar net op tijd zijn broek losvoor de straal krachtig naar buiten duwde. Het deed pijn van het tegenhouden maar tegelijkertijd gaf het ook een zalig gevoel. Tom liet een diepe zucht van opluchting.
Hij dacht bij zichzelf dat het eerste uur wel te doen was. Ze hadden een les geschiedenis, maar het tweede uur was lichamelijke opvoeding. Daar had hij een geweldige hekel aan. Hij stond daar altijd alleen want niemand wilde met hem samen de oefeningen doen, of durfde niet omdat ze dan ook belachelijk werden gemaakt.
Alleen Geert durfde het aan soms tegen hem te praten. Geert lag ook niet zo goed in de groep want hij was een beetje anders en stiller dan de rest.
De moeder van Geert was twee jaar geleden gestorven aan kanker. Hij zag er meestal een beetje verwaarloosd uit. Dat kwam omdat er niet veel was, hij kon het verlies niet verwerken en zat heel vaak in het cafe en kwam dan laat thuis en was altijd stomdronken. Meestal had Geert kapotte kleren aan dat vonden de anderen bijzonder komisch.
Zijn rode haren hingen altijd over zijn ogen, en zijn hele gezicht was bedekt met kleine sproeten. Eigenlijk zag hij er best een beetje zielig uit.
Tom zijn blonde haren waren altijd netjes, dat kwam omdat zijn moeder ooit nog een avondcursus haarkappen had gedaan. Ze vond het geweldig om in zijn haren te woelen.
Tom deed zijn broek weer vast en duwde op het knopje, de buizen van de watertoevoer begonnen griezelig te brommen en Tom keek nog eens om hem heen. Er was niemand te bespeuren toen hij naar het klaslokaal stapte. Aan de deur bleef hij even staan en ging met zijn handen door zijn blonde haren. Om alles goed te leggen en zo min mogelijk op te vallen, die schoenen waren al erg genoeg dacht hij. Hij klopte op de deur en liep langzaam de klas binnen.
'He slome, moest je eerst je mama haar kont nog afvegen voor je naar de school mocht,' riep Rudy hem toe vanop zijn stoel achteraan in de klas. Tom voelde zich rood kleuren tot achter in zijn nek. ' Leipe driehoek, ik vraag je wat' bulderde Rudy's stem door het vertrek.
De leraar maande Rudy aan om rustig te blijven en zijn mond te houden. Tom ging stilletjes zitten op de stoel naast Geert waar hij altijd zat. Nu was hij weer even veilig maar straks moest hij naar het gymlokaal. Hij kreeg rillingen als hij er aan dacht. 'Hey ruimtewezen, straks zal ik je krijgen' siste Rudy hem venijnig toe. 'Denk je dat jij verheven bent boven ons en dat je daarom te laat in de les mag komen, ik denk het niet'. Als een geslagen hond liet Tom het allemaal over zich komen.
Van de les stak hij niet veel op want hij was teveel met Rudy in zijn gedachten. Geert keek hem aan en gaf hem een bijna onzichtbaar glimlachje, meer durfde hij niet te doen.
Terwijl Tom in gedachten was verzonken verstreken de minuten en voor hij het besefte was het lesuur om.
Toen hij hoorde dat de leraar hen zei dat ze moesten opruimen sloeg de schrik terug om zijn hart, dit was het ergste uur van de week. Wat zou het deze week zijn. Ze liepen allemaal de trap af op weg naar de gymzaal. Tom zorgde dat hij laatst liep, hij had bang om een duw te krijgen op de trap.
Hij dacht aan zijn grootmoeder, zij zou misschien wel raad weten met deze situatie. Het ergste was dat hij het haar niet durfde te vertellen. Morgen zou hij bij haar langs gaan en het toch doen, als hij tenminste de moed had. Zijn grootmoeder Maria had voor alles een oplossing, heel veel mensen gingen bij haar om raad en dan nam ze altijd van die speciale kaarten met mooie tekeningen erop en vertelde tegen ieder een ander verhaal. Soms zaten de mensen te wenen bij haar, soms waren ze heel blij als ze weggingen.
Grootmoeder werd graag gezien in het dorp en de mensen brachten vanalles voor haar mee als ze op bezoek kwamen. Zoiets wou hij later ook doen, maar hij zou het niet kunnen.
Wie zou er naar hem willen luisteren.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Mooi binnenkomertje. Enkele tips waar je mee doet wat je wenst:
Je layout verzorgen. Er zijn enkele zinnen die op een nieuwe regel beginnen en dat niet moeten.
Langgerekte tring van de schoolbel, staat beter dan triiiiiinnnnggg.
otiske: Ik heb er iets aan proberen te veranderen, dank je in elk geval voor de raad, groetjes. - Francis
Laat de zinnen achter elkaar doorlopen en maak er alinea's van, leest fijner, heeft Ghislaine ook gezegd heeft ze (neem ik aan) gelijk in. O en laat Tom een knipmes kopen is hij vandat gezeik af, of is dat raar?
Gr Frans
otiske: Raar? Wat is raar, hahahaha. Het was in elk geval niet wat ik in mijn hoofd had hoor, groetjes. - maxiem
ik vind het een goede inhoud ... ik zou zeggen welkom met je eerste verhaal - gr Maxiem
otiske: Leuk om te lezen deze feedback - Magdalena
aangrijpend, zeker in combinatie met deel 2 (dat ik sterker geschreven vind).
Een paar schrijffoutjes: venijnig is met lange ij
en: "sloeg de schrik om zijn hart..." met een T :):):) Magdalena
otiske: Dank je voor leuke reaktie, en de tips ;-)
groetjes - Vansion
wat in je gedichten gegrasduind
je proza bevalt me veel meer
ik probeer je méér fb te geven
later ... hopelijk
otiske: Bedankt voor het grasduinen hoor, groetjes en tot volgende.
|
