|
< terug
De Zwarte Boeddha (1)
Hij glimlachte toen ze hem, onverhoeds, vanuit verlegenheid, met de moed van amper overwonnen wanhoop toe riep: "Ik hou van jou!" Hij bewoog niet en zei niets. Ze voelde zich levend geworden kwetsbaarheid. Hij keek haar recht aan, glimlachend en ze analyseerde dat ze niet werd uitgelachen en ook...niet werd afgewezen.
"Ik haal voor ons allebei iets te drinken," zei hij. "Heb je liever thee of koffie? Water?"
"Koffie," antwoordde ze, terwijl ze terug ging zitten.
In de paar minuten dat hij de kamer uit was en ze hem hoorde rommelen in de keuken ernaast, ontspande ze. "Niet afgewezen worden is aanvaard worden," dacht ze.
Hij kwam terug binnen met twee reeds gevulde tassen koffie, vier suikerklontjes en een kannetje melk op een rood draagblad. Hij zette alles aandachtig op het salontafeltje. Zelf deed hij twee klontjes suiker in zijn koffie en roerde met een lepeltje dat kleiner was dan normale koffielepels. Zij nam enkel een scheut melk.
"Wat zou er gebeuren moest ik nu vragen om hier te blijven?" vroeg hij. "Wat zou je doen? Zou je nog dezelfde dingen doen als je gewoonlijk doet?"
Ze boog haar hoofd en deed alsof ze aandachtig in haar kopje roerde, terwijl haar brein stormachtig nadacht.
"Ik zou alles voor jou doen," zei ze. "Ik zou heel aandachtig zijn op je minste behoeftes en wensen. Nog voor je honger had, zou ik al een maaltijd klaar hebben. Ik zou poetsen voor jou. Je was doen. Naar je luisteren. Er zijn voor jou." Ze fluisterde bijna.
"En, is dat wat ik nodig heb?" vroeg hij.
Ze keek op, verrast door die vraag. Ze aarzelde. Ze had er nooit aan gedacht dat die vraag met een "nee" kon beantwoord worden. Die vraag was zelfs nooit in haar opgekomen.
Ze keek hem recht aan. Heel donkere ogen had hij. Zwarte haartjes op zijn handrug. Pikzwart haar en een stoppelbaard die de mooiste glimlach die ze ooit zag, niet verborg. Hij dronk van zijn koffie terwijl ze hem bekeek, zag hoe hij slurpte. Hij sloot eventjes zijn ogen terwijl hij slikte. En keek haar toen terug aan. "Van wie denk jij dat jij houdt?" vroeg hij.
Ze keek met ogen van een verbouwereerd kind.
"Die dingen die jij opsomt, dat zijn dingen die jou tegenstaken als je ze deed voor de man van wie je gescheiden bent. Denk na. Van wie hou jij in werkelijkheid? Wat zou er gebeuren moest ik jou vandaag vragen hier te blijven, vanaf nu, altijd bij mij?"
"Ik zou al die zelfde dingen doen, dezelfde dingen die ik voor mijn man deed. Maar nu, jij, zou daarvoor van mij houden," stamelde ze. "Jij zou mij appreciëren."
"Ben je daar heel zeker van?" vroeg hij."Ben jij er zeker van dat ik het zou appreciëren?"
Haar denken blokkeerde.
Wat evident was, viel weg.
Ze voelde zich verdwaasd en een beetje licht in het hoofd, toen ze een half uur later de tram nam, naar haar vriendin, met wie ze had afgesproken om naar de cinema te gaan. Nogal wat plezanter dan
poetsen en koken! Nochtans had ze echt en waarachtig gemeend wat ze zei.
feedback van andere lezers- aquaangel
graag gelezen
ben benieuwd
Magdalena: Dank je! En, bye the way: commentaar van jou vind ik héél waardevol : ik zit te popelen tot ik kan feedback uitbrengen. Zoals velen, ben ik erg onder de indruk van wat jij schrijft. Veel liefs :):) - sproet
mooie start voor een verhaal, benieuwd naar het vervolg.
liefs, sproet
Magdalena: dank je. Veel liefs, Magdalena - Klaver4
Ikvind dit heel oprecht neergepend; ook heel mooi en vangend geschreven hoor !
sterk, zeer herkenbaar qua inhoud en uitwerking!
xx
klaver4
Magdalena: waaw! deze reactie doet deugd! Magdalena - pisatelj
heel graag gelezen!
mijn complimenten,
Pisatelj
Magdalena: Dank je! XXX Karine
|
