Volg ons op facebook
|
< terug
het spinnenmeisje (1)
Het was het achtste jaar van de oorlog, Ragnya was net elf geworden en leefde bij haar grootmoeder, die al ruim de tachtig voorbij was. Vandaag kon je haar vlak na school naar huis zien schuifelen met kleine pasjes, omdat haar lange rok geen grotere stappen toeliet. Haar gezicht was gefixeerd op de grond, zodat voorbijgangers -in zoverre mensen in die dagen nog op elkaars gezichten letten- de tranen die flikkerden in haar ooghoeken niet konden opmerken.
Onder haar linkerarm, onder haar kleren door, vandaar de wijde bloes en dito rok vandaag, droeg ze een kartonnen pak melkpoeder, op school volgens de standaardprocedure verkregen voor twee groene voedselbonnen, samen tien punten waard van een totaal van vijftig, waarvan de helft officieel bedoeld was voor haar, omdat ze in de groei was, een schamele vijftien voor haar bejaarde oma en nog eens een bonus van tien voor hen beide, omdat er verder niemand was die voor hen kon zorgen, geen mannelijke en geen vrouwelijke kostwinner.
Over haar rechterschouder droeg ze de riem van haar lederen zijtas waarin haar schoolmateriaal zat. Dat bestond onder andere uit een griffel en een wasbord, want papier was al lang zo schaars dat het enkel in aanmerking kwam voor gebruik van het leger of de administratie.
In dit deel van de stad functioneerden de scholen nog, maar de rode zones schoven elke dag dichter, delen van de stad die de artillerie van de vijand kon bestrijken, daar was geen normale burgeractiviteit mogelijk, al waren er zelfs in die zones gezinnen die halsstarrig weigerden hun huizen te verlaten. Acht jaar oorlog had de mensen aan zo veel gewend, dat ze niet zo gauw meer van hun stuk te brengen waren.
Twee maanden geleden wás haar deel van de stad een rode zone, maar dankzij een bits tegenoffensief was de vijand weer een kilometer achteruit gedreven. Zo golfden de aanvallen heen en weer, zodat de ondergrondse hospitalen een continue instroom hadden van gewonden. Toen ook de hospitalen overbevolkt raakten, deed het militaire stadsbevel een oproep aan de afzonderlijke gezinnen om gewonden in huis te nemen, zodat virtueel elk woonhuis als een mini-hospitaal ging fungeren.
De regering in de hoofdstad beschouwde -en op dat punt verschilden ze eens niet van mening met de vijand- de stad Teng als de poort naar het centrale binnenland waar het vitale industriële hart van de natie klopte, vlotter dan voor de oorlog zelfs, al was de productie dan hoofdzakelijk ingeschakeld voor de oorlogsdoeleinden.
Alles voor het front was de leuze in die dagen en dat zorgde, om maar één kleinigheid te noemen, er onder andere voor dat een vlot werkende wasmachine een curiositeit geworden was. De wapentechnologie ging met sprongen voorwaarts, maar thuis deed men de was op antieke schrobborden.
Toen de gevechten rondom Teng intensifieerden had Ragnya er bij haar grootmoeder op aangedrongen om ook een gewonde in huis te nemen, maar dat had haar oma, zij het met pijn in het hart, moeten weigeren. De oude vrouw hield zich kranig, maar kon sinds een ongelukkige val te slecht uit de voeten om de zorgen over een gewonde over te nemen.
De dokters liepen dan wel hun ronde, maar er was een groot tekort aan medisch personeel en medicijnen in verhouding met het aantal slachtoffers. Bovendien waren velen van deze artsen piepjonge meisjes en jongens die hun 'opleiding' voltooiden in een soortement faculteit geneeskunde, die feitelijk het grootste ondergrondse ziekenhuis betrof, beter bekend onder de bijnaam Walhalla.
Het ziekenhuis besloeg het grootste deel van wat oorspronkelijk het centrum van het metrosysteem was geweest. Maar er reden nu al meer dan zes jaar geen metro's meer, mensen trokken te voet of met paard en kar langs de ondergrondse spoorlijnen. Het enige echt veilige verkeersnet in de hele stad.
Ragnya kon het in de verte granaten horen regenen, daar keek ze al lang niet meer van op, enkel plotse stilte kon de stadsbewoners nog alarmeren. Op dat moment was het kleine meisje met de gitzwarte krullen -haar krullen begonnen pas ter hoogte van haar oor, daar boven had ze eigenlijk stijl haar- te zeer in gedachten verzonken, de grote bruine enveloppe afkomstig van het militaire bestuur, die de juf haar bij het belsignaal toegestopt had, baarde haar zorgen.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Ghislaine
Ik ben benieuwd.
pisatelj: ik ook :-) - sproet
is er een genre waar jij niet in thuis bent om over te schrijven? je bent gewoon een crack!
liefs, trees ;-)
pisatelj: ik hoop dat je die lof nog eens kan herhalen als ik dit verhaal uitwerk zoals ik het in gedachten heb :-)
kussen en geniet van deze zondag,
Pisatelj - Liesje
om stil van te worden... de waarom-vraag spookt hier even door de kamer, bij het lezen van jouw verhaal...
pisatelj: hoop dat ik die vraag bevredigend kan beantwoorden - Klaver4
jong zeg, volgns mij schrijft gij terwijl ge slaapt nog uw kussensloop vol ! :o)
mooi gedaan weeral, knap geschetst, de beschrijving van de al lang niet meer winddichte gebouwen zal wel volgen zeker !
gr
klaver4
pisatelj: als we een onderscheid maken tussen schrijven en typen/ uitschrijven is het waar wat je zegt,
mijn typproductie mag anders fameus aangezwengeld worden, hoor,
groeten,
leuk om je verwachtingen te lezen :-)
Pisatelj - aquaangel
bewondering
pisatelj: dank je, doet plezier
|
