|
< terug
De Zwarte Boeddha (2)
'Moest je die dagen ongedaan kunnen maken, zou je het doen?' vroeg Veronique.
Meredith zweeg. Ze roerde in haar koffie en dacht na.
'Jij hebt toch ook ooit je Ware Liefde ontmoet?' vroeg ze.
'Ja,' antwoordde haar vriendin, 'En het heeft mij twee jaar van mijn leven gekost: twee jaar dat ik niet meer uit de zetel kwam en tot niets meer kwam.'
'En, heb jij spijt?' vroeg Meredith.
'Nee, ik ben nu relatief gelukkig getrouwd, ik ben stapelgek op mijn kinderen. Ik ben content met mijn leven nu,' antwoordde haar vriendin.
'Ik vraag jou eigenlijk ook of jij, moest je de tijd kunnen terugdraaien, de herinnering aan jouw ideale man zou uitwissen?'
'Nu niet meer,' antwoordde Vero, 'Maar moest je mij die vraag hebben gesteld toen ik psychisch knockout lag, dan zou ik zeker 'ja' geantwoord hebben! Ik wil hem trouwens nooit meer terug zien. Ik weet dat ik, moest ik hem terug zien, onmiddellijk opnieuw voor hem val. Ik wil mijn geluk niet meer kapot maken. Ik hou teveel van mijn kinderen. Passie en kinderen horen niet samen.'
Meredith staarde naar buiten en volgde met haar ogen een jong vrouwtje dat een kinderwagen voortduwde.
'Sinds ik hem ontmoette, voldoet niemand meer,' zei ze.'De ene is niet knap genoeg, de andere heeft een stem die niet mooi genoeg is, nog een andere is niet rustig genoeg, nog een andere niet slim genoeg. Ik vergelijk iedere man met Aaron. Ik controleer dat niet eens. Ik slaag er niet in iemand anders nog een echte kans te geven. Ik ben verprutst.'
'Heb je eigenlijk nog iemand nodig om gelukkig te zijn?' vroeg Vero na een pauze.
Meredith keek op en lachte. 'Nee, misschien niet, 'zei ze. 'Moet je eens iets heel cru weten? Soms denk ik dat het voor mij gemakkelijker zou zijn moest hij dood zijn.'
'Ik vind dat niet cru,' zei Vero, 'Ik begrijp je volledig. Dan zul je hem nooit hand in hand met een ander ontmoeten en kun je vrijelijk fantaseren dat jullie het gelukkigste koppel ter wereld zouden geweest zijn moest hij niet verongelukt zijn!'
Meredith barstte zo in schaterlachen uit dat twee obers en een koppel twee tafeltjes verder omkeken.
'Zonder vriendinnen, dąt zou pas onleefbaar zijn!'
feedback van andere lezers- Liesje
een menselijk geschetst beeld... doet me denken aan het feit dat ik een rijk mens ben door mijn beste vriendin, met wie ik ook alles kan delen!
Magdalena: Dank je Liesje. Ik ben het helemaal met je eens. Een hartsvriendin is goud waard. XXX Magdalena - sproet
een goed te volgen dialoog, heel realistisch zonder in cliché te vervallen.
liefs, sproet :-)
Magdalena: dank je Sproet! - Klaver4
weeeeral knap en zeer boeiend onderwerp zit in dit verhaal.
psje: zijn ze met drie vriendinnen of slaat Veerle ook op Vero ?
Liefs
Klaver4
Magdalena: oei. Dank je! Het moest inderdaad Vero zijn. :):):)
|
