naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

het spinnenmeisje (4)

door pisatelj

Haar lepel tikte luid tegen het bord terwijl ze de allerlaatste resterende vlekjes probeerde op te scheppen. Tot ze tot haar verbazing opmerkte dat ze boos, ja boos, over het oppervlak van het bord schuurde. Boosheid was een emotie die haar vrijwel vreemd was, maar nu was ze het. Waarom had men haar niet eerder gewaarschuwd? Waarom moest ze morgen al vertrekken? Waarom had oma nooit iets gezegd over deze mogelijkheid?

Ze had wel eerder kinderen uit haar klasgroep weten vertrekken, maar dat waren wezen geweest of kinderen die buiten de stad nog familie hadden, nooit kinderen die binnen de stad op iemand konden terugvallen. Benzine was te schaars om grootschalige evacuatieplannen te organiseren. Bovendien was de regering niet bijzonder happig om officieel melding te maken van zoiets als een evacuatie van de burgerbevolking, dan kon ze net zo goed afkondigen dat ze Teng als verloren beschouwde.

Na de vaat met ersatzwasmiddel -een rudimentair mengsel van water en zand- zat grootmoeder bij Ragnya op bed. Het kleine meisje vroeg of oma een verhaaltje wilde vertellen. Oma vertelde nooit verhaaltjes, een feit waar de oude vrouw zich vaak over beklaagde, dan zei ze, niet tegen Ragnya persoonlijk uiteraard, maar wel in haar bijzijn, bijvoorbeeld tegen de buurvrouw, toen die nog leefde:

'Weet je, als oma voel ik mij gebuisd, ik ken potdorie geen enkel bedtijdverhaaltje. Mijn grootvader zaliger was een echte krak als het op verhalen vertellen aankwam, maar die vertellingen waren zo geïmproviseerd, zo grappig en, ach, zo typisch mijn grootvader, dat ik ze onmogelijk kan reproduceren. Dat kind mist iets, zo'n belangrijk ritueel en ik bak er niks van.'

De buurvrouw, die zelf geen kinderen had, suste haar dan en zei: 'mijn vader las mij ook verhaaltjes voor, maar eerlijk gezegd, kan ik mij er geen enkel herinneren, zo belangrijk zal het dus wel niet zijn en trouwens, ik ken geen opgewekter, vroegrijper kind dan jouw Ragnya, ze heeft altijd zo'n, hoe zal ik het zeggen, professionele blik in haar ogen, het is ronduit aandoenlijk.'

Grootmoeder sloeg zichzelf dan op de knie en riep: 'Maar dat bedoel ik nou net, dat kind is nooit kind geweest.' Waarop de buurvrouw hardnekkig: 'Wat wil je ook, met die pokkenoorlog die maar blijft duren en waarvan God alleen weet waarvoor die goed is, kent niets of niemand nog de normale gang van zaken.'

Ragnya had haar zucht naar verhalen grotendeels gestild door alle boeken te lezen die ze te pakken kon krijgen, veel waren er dat niet geweest, ook al woonde ze vlak naast een kleine bibliotheek. Die had nog redelijk vlot gefunctioneerd tot de oude Knigar gestorven was, de bibliothecaris die er een erezaak van maakte om de boel draaiende te houden, maar na zijn dood werd het bibliotheekje al gauw geplunderd. De mensen oordeelden dat ze meer nood hadden aan papier om vuur aan te maken of om rond koude voeten te wikkelen of voor sanitaire doeleinden, dan aan boeken.

Ragnya had enkel de drie boeken -onder andere een geïllustreerde kinderversie van Gullivers reizen- van haar laatste ontlening overgehouden. Een jaar lang was ze doodsbang geweest dat ze haar zouden aanhouden voor diefstal of dat ze een geweldige boete zou moeten betalen na de oorlog, maar toen oma de boeken gevonden had en Ragnya bijna hysterisch reageerde, had oma die vrees de wereld uit geholpen. 'Je kan niet stelen van een bibliotheek die niet meer bestaat, mijn lieve kind.' Ze had haar wel vijf kussen achter elkaar gegeven en hard gelachen. 'Mijn lieve kind, soms vraag ik mij af wat er van je moet worden als je altijd zo eerlijk blijft.'

feedback van andere lezers

• Liesje
  het verhaal blijft beklijven!!!
  pisatelj: ik ben er in gedoken en ik kom niet terug boven voor het in de winkels ligt
• sproet
  ik zal dit tot het laatste vlekje op mijn bord verder lezen!
  knap geschreven man!
  
  liefs, trees :-)
  pisatelj: dank je wel
  
  dat doet plezier,
  
  kus
  
  Pisatelj
• Magdalena
  Dat is het moeilijke van kleine stukjes: ik heb dit net na (3) gelezen en (3) vond ik specialer dan dit stukje. Het wekt wel verwachting om het volgende te lezen! veel liefs, Magdalena
  pisatelj: I know, maar lange stukken schrikken veel mensen af om er aan te beginnen,
  
  merci voor de reactie alleszins, hoop dat verhaal je verder blijft boeien :-)
• Ghislaine
  Je laat mensen op hun honger zitten. Waar blijft het vervolg?
  pisatelj: morgen is er meer :-)
  
  wil geen te lange posts maken
• Klaver4
  een jong leven laagje per laagje ontrafeld. Knap !!
  ik blijf ook deze volgen, veelschrijver :o)!
  gr
  klaver4
  pisatelj: Daar ben ik erg blij om! Een aandachtige leverancier van psjes is erg welkom ;-)
  
  Geloof mij, ik schrijf nog lang niet genoeg, nog lang niet.
  
  groeten,
  
  Pisatelj