Volg ons op facebook
|
< terug
Marius Florimond Edmond
Marius Florimond Edmond, dat zijn de klankrijke namen van mijn vader. Spreek ze vlug en vloeiend na elkaar uit en je krijgt een melodie: " Marius Florimond Edmond, Marius Florimond Edmond..." voor mij is het als prevelen van een mantra. Langzaam voel ik me in trance komen. Marius Florimond Edmond...ik droom weg, naar een huis waar ik ooit met jou geleefd heb. Geleefd, ik heb je gezien, je gehoord, maar ik ken je niet. Ze leerden me, dit is je vader en zo sprak ik je ook aan: "papa." Al ben je meer dan veertig jaar dood, ik zie je nog steeds leven papa. Leefde of overleefde je? Je leefde in jouw eigen gecreëerde wereld, volgens een vast stramien.Veranderingen brachten jou in de war, ze maakten je boos en onhandelbaar.
Ik zie je leven, papa, in de rituelen die je uitvoerde en die jouw gezin aan het lachen maakten. Je mocht het niet merken dat we jou manier van leven ongewoon en grappig vonden. Het ergerde je als je merkte dat je niet au serieux genomen werd in je handelingen. Er was zoveel dat je ergerde papa, dat ik mij afvraag, leefde je wel of was je een geprogrammeerde robot?
Ik zie je leven papa en ik stel me de vraag, heb je mij zien leven?
Weet je hoe vaak ik naast jou zat met mijn knieën onder mijn zitvlak op de stoel. Ik zat naast jou als je patience speelde en ik begreep dat ik je niet mocht storen. Ik hoopte dat je mij de kaarten zou doorgeven en je zou toekijken hoe ik het speelde. Je deed het nooit. Je speelde het ene spel na het andere en ik heb je geen enkel maal op vals spelen betrapt.
Je studeerde Esperanto en ik zat naast jou te kijken naar je sierlijk handschrift en ik wachtte tot je het schrift sloot. Je draaide de schroefdop op je pen en borg de pen in een lederen etui. Handboek, schrift en pennen borg je zorgvuldig op in jouw kast, die je keurig op slot deed; de sleutel bewaarde je in de zak van je stofjas.
Ik stond naast je als je op zaterdag de schoenen poetste van het hele gezin. Je leerde me hoe je schoenen moest opblinken, in korte halen en ondertussen druk op de borstel zetten. Ik begreep niet waarom je ze nogmaals oppoetste als ik het reeds gedaan had? Het maakte me treurig, ik had zo graag gehoord dat je me tot de beste schoenenpoetster van het gezin uitriep.
Ik liep met jou in de tuin en ik keek toe, hoe je de bloembollen keurig op een rij in de grond plantte. Toen alles in de tuin begon te groeien en dus ook het onkruid, moet het voor je ergerlijk geweest zijn, dat ik je vroeg om die kleine witte bloemetjes te laten staan. Voor jou was het onkruid, voor mij waren het de mooiste bloemen. Je roffelde ze samen met het andere kruid uit. Heb je dan nooit gedacht dat ik als klein meisje verdrietig was omdat je mijn mooie bloemen vernietigde?
Ik zat naast jou als je 's avonds geboeid naar een luisterspel op de radio luisterde. Het was stil in huis en we luisterden naar emotievolle radiostemmen, deuren die krakend open gingen, honden die blaften, voetstappen op het grind...ik werd opgenomen in het verhaal, al begreep ik er soms geen snars van, maar het was zo'n aangename sfeer. Ik zou het leuk gevonden hebben als je me bij het luisteren dicht tegen je aan getrokken had. Het zou veilig geweest zijn, soms waren die verhalen best griezelig. Heb je ooit gemerkt dat ik naast je zat en meegenoot?
En dan, kwam het elke avond opnieuw, de paternoster! Ik hoor nog het geritsel van de kralen, wanneer je hem uit de hoek van de schouw grabbelde. Heel het gezin protesteerde of had dringend iets anders te regelen. Je was onverbiddelijk, de paternoster werd gebeden. Papa bad voor en wij rammelden in koor terug, ik snapte dat hele gedoe niet. Vooral die: "wees gegroet", telkens opnieuw. Hoe vaak moet iemand gegroet worden, vooraleer hij weet dat hij gegroet is, bizar gedoe. Mijn broers haalden tijdens het bidden grapjes uit of liepen weg, zo gezegd een dringende plas. Mijn vader werd dan boos en gooide de paternoster terug in de hoek van de schouw. Mijn broers waren in hun opzet geslaagd. Ik vond het maar niets al dat geprevel, maar heb je ooit gemerkt dat ik bleef zitten?
Eens in de maand had je op zaterdag je kaartavond, de spanning in huis was voelbaar. Je vertrok op je vaste uur, de kaartvrienden wachtten, ook wij wachtten, maar dan op je thuiskomst. Meestal sliep ik al en soms werd ik wakker van het gestommel in huis. In de gang was je over de gestalde fiets gestruikeld. Als je nuchter was, was die fiets geen obstakel. Dan werd ik wakker en ik wist het, nu komt het. Je raaskalde en je praatte of eerder je lalde tegen mijn moeder. Ik hoorde je praten en ik begreep niet waar je plots al die woorden vandaan haalde. Ik hoorde je ganse zinnen citeren. Jouw stem klonk weemoedig en verdrietig. Waarom hoor ik nog steeds die woorden: " ik ben toch een goede man en een goede vader, ik doe toch mijn best?" Ik kon niet naar jou toe komen papa, ik was bang, heel erg bang. Ik sloop zachtjes naar het bed van mijn zus en zij trok me dicht tegen zich aan. Na een poos werd het stil in huis en dan wist ik dat mijn broers hem in bed geloodst hadden.
's Anderendaags deed éénieder alsof er niets gebeurd was, er was ook niets gebeurd, het was een vreemde situatie. Mijn stille in zichzelf gekeerde vader, die als hij teveel gedronken had met zijn emoties geen blijf wist. Heb je ooit geweten papa dat ik het je niet kwalijk nam dat je nu en dan over je grenzen ging?
feedback van andere lezers- pisatelj
heerlijk zowel qua vorm (zoals je hem toespreekt) en qua inhoud,
al geprobeerd om in te sturen naar vrouwenbladen?
En dan heb ik het niet enkel over deze tekst,
kus,
Pisatelj
sproet: toeval of niet dat jij als eersrte reageert, het is naar aanleiding van jou mail met vaderdag dat ik dit geschreven heb.
alle beelden kwamen terug, ik was pas 15 als hij plots overleden is.
bedankt voor de lieve fb en je krijgt een kus terug,
Trees - Liesje
Lieve Sproet,
wat een gevoelige tekst... ik word stil door de hunker naar liefde en begrip van het ik-personage!
sproet: dat heb je goed opgemerkt, ik weet niet wie mijn vader was, het gaat dus om de ik-beleving. ik heb hem heel graag gezien.
thx voor de fb :-) - innerchild
Dag Sproet,
nu we onze eerste bijeenkomst bij Jan achter de rug hebben ga ik een poging doen om een eerlijke feedback te geven.
1. Je titel nodigt uit tot lezen. Je vader heeft een heerlijke naam en klinkt inderdaad ook als muziek in mijn oren ... of als een mantra, zoals jij het zelf zegt.
2. In je eerste alinea maak je al meteen duidelijk dat het speelse en klankrijke van zijn naam niet overeenstemt met wie hij in werkelijkheid was. Dat vind ik goed. Het geeft meteen een andere wending en het maakte me nieuwsgierig naar wie hij dan eigenlijk WEL was.
3. Je begint vijf alinea's met 'Ik' ... door je zinsconstructie wat te veranderen kun je dat voorkomen.
4. De afwisseling qua gevoelens tussen de 'vaderfiguur' en de 'ik-figuur' vind ik prima. Die twee tegenstellingen versterken alleen maar het gevoel van anders zijn.
5. Ik vind dit een heel eerlijk schrijven dat me zeker ontroerde. Het willen maar niet kunnen van je vader en het verlangen dat jij als schrijfster neer hebt gezet. Prima !
Nog enkele kleine foutjes:
1ste alinea: 'jouw eigen gecreëerde wereld'
4de alinea: 'jouw kast'
5de alinea: schoenenpoetster = één woord
6de alinea: staaan (een a-tje teveel)
Voorlaatste alinea: jouw stem
Heb ik het een beetje goed gedaan ? :-)
sproet: fb op je fb, je hebt het uitstekend gedaan. de fouten zijn gecorrigeerd, thx voor het aanbrengen.
met die 'ik' wissel, daar moet ik nog over nadenken. er was ik en hij, nooit wij! ik heb in het schrijven geprobeerd om het te corrigeren, maar het voelde voor mijn ontvreemd aan. ik probeer verder.
ps: ik ken je interesse voor autisme, ik vrees dat ze hem heden ten dage dat etiket zouden gegeven hebben.
ik denk dat ik vandaag ben wie ik ben door dit alles en ik ben best tevreden met wie ik mag zijn (soms).
heel veel liefs en een bank vooruit in het fb geven!
trees ;-) - Klaver4
Prachtig verhaal Sproet!!!
En...heel maar dan ook heel herkenbaar. Ik denk dat mijn vader naast die van U zat op die zogenaamde kaartavonden, beiden met kaarsrechte rug, toch voor het eerste half uur, kwestie van loskomen.
Kort door de bocht: ik zie u hem heel moeilijk "Pa" noemen, maar des te meer zie ik u het meer eerbiedige "Papa" zeggen. :o)
Heb mijn vader nooit ofte nooit "pa" genoemd...Wel "Papa"
Knap hoor !
nog paar psjes:
tranCe
jouW eigen gecreëerde wereld
jouW manier
jouW kast (onwillige W's op uw klavier deze keer, opvallend, zal wel niet toevallig zijn...;o)
'S Anderendaags is met kleine s volgens mij en grote A
ge krijgt van mij voor dit ook een kus zie!
Klaver4
sproet: nu doe je mij twijfelen hoe ik mijn vader noemde, ik geloof dat ik pa zei. het is ook al meer dan 40 jaar geleden, ik weet het niet meer, eens aan het comité vragen ( broers en zus ).
bedankt voor de lieve fb en een kus terug.
sproet ;-) - Mistaker
Wat een mooi verhaal!
Ik zou het NIET opsturen naar een vrouwenblad, daar is het veel te goed voor joh!
Prachtnaam hoor, MFE.
Liefs,
Greta
sproet: maar het idee vrouwenblad brengt me wel op een idee. waar lezen de vrouwen hun blaadjes?
thx voor de fb, Trees ;-) - Magdalena
Zowel jouw vader, jij, je broers en ook je moeder worden in dit verhaal gesuggereerd: het hele gezin met de liefde, de verlangens, de ergernis en de hoop van iedereen lijkt teglijkertijd tot leven te komen.
Prachtig!
Niet alleen jouw vader zat een beetje opgesloten in een lichaam dat enkel spreekt met gedrag zonder woorden. Jij OOK!
XXXX
Magdalena
sproet: thx voor de fb, vooral de laatste zin blijft aan mij kleven!
:-) sproet - molic
Niet zo heel lang geleden verloor ik mijn vader. Sindsdien heb ik meer over hem nagedacht dan ik deed toen hij nog leefde. Nu besef ik pas wat hij voor mij betekende. Heel gevoelvol weergegeven. Prachtige schrijfstijl. Dit is literatuur. Heb je weleens eraan gedacht om jouw werken in boekvorm te publiceren?
sproet: mijn werken in boekvorm uitgeven, ik denk dat dit nog voorbarig is. ik heb pas heel kort ontdekt dat ik dit kan en ook graag doe. ik ben groen achter mijn oren, maar ik bloos bij dit compliment! danke, dit doet goed.
liefs, trees
|
