naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Heel alleen met z'n twee.

door otiske

De wekker loopt af, het is al acht uur. Brenda trekt langzaam haar ogen open, de zon komt al kijken van achter de gordijnen. De kamer is schaars verlicht door de fijne straaltjes zonlicht. Ze kijkt naar de plek naast haar, daar ligt hij. Dirk is nog steeds even knap als veertig jaar geleden bedenkt ze bij zichzelf. Nog steeds heeft hij die prachtige haardos waar haar broer altijd zo jaloers op was. Ze glinlacht bij de gedachte. Ook de kuiltjes in zijn wangen als hij lacht zijn er nog steeds. Mijmerend denkt ze terug aan lang vervlogen tijden, toen de kinderen nog klein waren. Wat had hij plezier met hen gemaakt. Er waren toen die tijd niet zoveel vaders die zo met hun kinderen begaan waren als Dirk.

Kon ze die tijd nog maar even terug beleven, ze zou er veel meer van genieten dan toen. Soms was ze zelfs een beetje afgunstig tegenover hem omdat hun dochters meer vertelden tegen hun pa dan tegen haar. Had ze toen maar geweten wat ze nu weet, ze zou het hem heel erg gunnen. Ze had hem nog bij haar maar eigenlijk was hij al een poosje weg. Ze moest hem nu wekken want ze moesten naar de instelling waar hij gaat oefenen. Oefenen om zijn hersenen aan te wakkeren.

Ze moet verder doen of ze komen te laat. 'Dirk, Dirk' zegt ze zachtjes terwijl ze hem een zacht duwtje geeft. 'Hmmm' bromt Dirk en hij draait zich op zijn andere zijde. 'Dirk wakker worden, we moeten naar de dokter' probeert Brenda terug. Ze probeert haar meest kalmerende stem te gebruiken en het lukt. Dirk gaat recht zitten in zijn bed. 'Ik wil dat Brenda bij me komt zitten' zegt hij tegen haar. 'Schat, ik ben het, ik ben toch Brenda. 'Oh ja Brenda, het is goed dat je langskomt, ik zie niet veel mensen de laatste tijd'. Brenda draait haar gezicht naar de andere muur zodat hij niet ziet hoe ze huilt. Dan neemt ze alle moed weer samen en neemt hem mee naar de badkamer. Brenda wast Dirk helemaal zodat hij weer fris is om naar de therapie te gaan. Die pampers geven toch een rare geur als hij opstaat en dat wil ze niet. Ze wil dat hij er piekfijn uitziet om weg te gaan. Vanavond komt hij weer thuis en dan zijn ze weer samen, samen alleen.

Als hij gewassen is neemt ze hem mee naar buiten. Ontbijten doet hij in de instelling, zo heeft ze het wat makkelijker. Brenda doet het portier van de auto open. Dirk begint heel luid te roepen, het weerklinkt in de straat,'Brenda moet me weg doen, ik wil alleen dat Brenda bij me is niet jij'. Aan de overkant van de straat gaat heel even een gordijn opzij. De overbuur trekt zich vlug terug uit het zicht.
Brenda legt nog eens uit dat zij er is en duwt hem dan zachtjes in de auto. Haar tranen branden terwijl ze naar de instelling rijd. Ze zitten samen in de wagen en toch is ze heel alleen. Zo dicht bij mekaar en zover weg.

feedback van andere lezers

• Liesje
  ontroerend en ook pijnlijk...
  otiske: Spijtig genoeg hoort dit bij het leven, bedankt voor de fb, groetjes.
• sproet
  een zeer gevoelig onderwerp op een liefdevolle manier weergegeven.
  ik volg bij Jan de cursus en de eerste les ging over fb geven, ik probeer het te doen:
  - goed weergegeven tussn toen en nu, met al een duidelijk beeld van wat komt, de verdere aftakkeling.
  - eerste alinea, geleden bedenkt ze. (bij zichzelf) het tussen haakjes geplaatste zou ik weglaten.
  - laatste alinea:...in de straat: " Brenda moet me weg doen, ik wil alleen dat Brenda bij me is,(komma)niet jij."
  - dit is een bedenking van mij, om het verhaal nog meer kracht te geven: ik zou de voorlaatste zin weglaten ( er is al heel over de wagen en het koppel geschreven) en afsluiten met de mooie laatste zin.
  als je nu niet boos bent op mij, krijg je een kus,
  sproet ;-)
  otiske: Bedankt voor de fb sproet, ik vind het zalig hoor, groetjes
• Klaver4
  mooi, en pijnlijk uiteraard...
  doet me denken aan een zin uit liedje van Stevie Nicks (Has anyone ever given something to you?): "I'd rather be alone, than be without you."
  Zin waar ik altijd 5 keer moet over nadenken.
  Lijkt me toepasselijk
  psje:
  ze naar de instelling rijdT.
  gr
  klaver4
  otiske: Mooi, bedankt voor de tip en de fb, groetjes
• chris
  dat is vrouw zijn liefde vol zorgen
  toch mag je je eigen niet vergeten
  dan pas zo het niet mooi zijn
  je eigen zijn dat moet kunnen dat ben jij je eigen verschiuldigd
  omdat jij dat waard bent kweek geen schuld gevoelens
  hou zeker niet op me te leven die tranen zijner hij beseft dat niet
  hoe hart het ook klinkt het hart die tranen zijn voor jou omdat het ook jou leven verandert
  knuffel chris
  otiske: Bedankt voor de wijze woorden hoor, groetjes.