naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De Eva van het nageslacht (vervolg)

door sproet

Ze hebben haar van mij ontvoerd. De losprijs was ver.
Op een dag was ze er niet meer.
Als klein kind kon ik voelen dat het tussen haar en mijn moeder niet klikte.
Toen ze bij ons woonde , bezette ze de twee grootste en meest zonnige kamers. Ons huis was met een gezin van vijf kinderen niet super groot te noemen. Ik kan nu de ergernis van mijn moeder begrijpen.
Marraine ging in Brussel wonen, bij haar jongste dochter. Samen met haar man hielden ze een drukke kruidenierszaak open. Mijn moeder noemde mijn nonkel een sluwe vos. Als ze over hem sprak zei ze: "vosken ".
Wij woonden in Ronse en een auto hadden we niet, dus ik zag mijn marraine niet vaak meer.
Ik herinner mij dat ik er een paar dagen op verlof ben geweest. Het was er zielig.
De winkel was helder door het grote uitstalraam.
De achterplaats waarin ze samen met het koppel leefde was klein en donker. Er was één enkel raam dat uitgaf op een overdekte koer, waar de winkelstock werd gestapeld

Je zat daar, marraine, in een zetel naast de winkeldeur.
Je zat daar te niksen en te wachten, ja op wat wachtte je eigenlijk?
Ik herkende je niet meer en ik kon er niets aan doen?
Ik weende stilletjes.

Thuis, in de Sint-Cornelisstraat 67, toen beter gekend als het Dragonderstraatje In de voorplaats heb ik heel veel tijd bij je doorgebracht. Ik kan me niet herinneren dat jij veel praatte, maar je was er. Tetteren, dat kon ik voor twee, ik vermoed dat het er niet echt stil was.
Het Dragonderstraatje heeft toch wel iets om trots op te zijn. Mijn marraine en haar man, de ouders van mijn vader, baatten er een volkscafé uit: " De Dragonder."
Het uithangbord van de herberg: " De Dragonder" prijkt nu in het folkloremuseum te Ronse. Het interieur van het café is gereconstrueerd.
Toen ik in het zesde leerjaar zat, mijn marraine was toen al overleden, bezochten we met mijn klas het museum en de herberg. De gids vertelde hoe de tooghangers zich in de negentiende eeuw gedroegen en hij zei: " we hebben vandaag het genoegen om de kleindochter van het volkscafé in ons midden te hebben." Ik groeide dus een paar centimeter en voelde me heel trots. Het interieur was voor mij vreemd. Het was reeds verdwenen toen ik nog een eicel was.

Wat ik haar nog zie doen is: breien. Ze breidde sokken in een snelheid dat we ze niet versleten kregen. Ze breide massa's truien , gemaakt van restjes wol. Waar ze al die restjes bleef halen, is mij een raadsel. Truien van de hele familie die te klein waren of op sommige plaatsen sterk verdund, kwamen bij haar terecht. Ze was een crack in het hercreëren van de gerecycleerde wol in gestreepte truien. Ik verafschuwde die truien..

Op een namiddag toen ik van school thuis kwam, hing er een bedrukte sfeer. Heel de familie zat rond de tafel koffie te drinken.
Wat had ik gemist?
Ze keken me aan en dachten, oh, die is hier ook nog.
Het was mijn schoonzus, die het me vertelde: "Marraine is gestorven, deze morgen."
"Marraine, is wat? Wat wil dat juist zeggen, ga ik haar niet meer zien, waar is ze?"
Monique, mijn schoonzus troostte me en ik zie me zitten. In de zetel, naast de kachel en ik rolde me op en ik weende.
Ik was boos omdat ze zo ver woonde. Boos omdat ze weg was en me niets meer gezegd had. Vandaag ben ik boos, ja, waarom ben ik vandaag boos?
De onmacht die de dood en het plotse afscheid creëert. Het is een rode draad doorheen mijn leven. Jij was de eerste marraine, die me met deze machteloosheid en de verlatenheid in contact bracht.
December1962, zachtjes was de dood je komen halen. Om zes uur dertig hadden ze jou nog horen hoesten. Je laatste hoest. Om zeven uur dertig hebben ze jou gevonden.

Thuis werd er niet veel meer over jou gepraat. Ik, als twaalf jarige en jongste, kon dat nog niet voldoende onder woorden brengen.
Ik heb je gemist, marraine en ik mis je nog.
Ik ben dankbaar dat je me opviste uit de soms bedrukte drukte van het gezin

feedback van andere lezers

• innerchild
  Alweer onder de indruk van dit schrijven.
  Anders dan het eerste deel, waar ze echt door je woorden heen leefde ! Dit deel leest veel bedrukter ... is uiteraard ook zo geschreven.
  Ook verwonderd om jouw openhartigheid omtrent je familie. Ik wenste dat ik dit ook zo kon. Ik ga het een proberen ... als is het dan maar voor mezelf.
  
  Liefs,
  Robijntje
  sproet: ik ben me bewust geworden dat ik vandaag ben wie ik ben door mijn beleven in mijn familie.
  thx voor de lovende fb! :-)
• otiske
  Sproet dit is heel knap en ik heb het graag gelezen, wel met gemengde gevoelens en reden tot overpeinzing, groetjes.
  sproet: thx otiske :-)
• Liesje
  gevoelig en knap neergepend... graag gelezen!
  sproet: er komt in mijn ogen een nog gevoeliger stukje over mijn moeder.
  
  thx voor het lezen en de fb :-)
• pisatelj
  origineel zoals ik het ondertussen van jou gewoon ben.
  
  Echt vreemd dat je niet eerder beginnen schrijven bent.
  
  You've got mail trouwens,
  
  William
  
  xxx
  sproet: thx William, je hebt ondertussen ook mail!
  
  liefs, trees