|
< terug
en dan gebeuren er ongelukken..
door JC
Hoeveel is teveel? Met die vraag worstel ik al een tijdje, ook niet zo verwonderlijk als je alle gebeurtenissen de laatste vijf jaar eens op een rijtje zet.
Blijkbaar kan het altijd erger, laat dat nu precies het gegeven zijn waar ik genoeg van heb.
Even nader verklaren: mijn scheiding is eindelijk een feit en het leven zou me weer moeten toelachen, met de nadruk op zou.
Want ook met mijn vriendin en haar twee kinderen gaat het steeds beter.
Waar ik aanvankelijk nog moeite had met haar add en het autisme gekoppeld met adhd van van haar zoontje ben ik ook daar op een punt gekomen dat ik iedereen gewoon aanvaard zoals ze zijn en me er verder niet meer druk in maak, je kunt nu eenmaal niet alles hebben.
Mijn werk waarvoor ik zes maanden op een jaar in het buitenland op een baggerschip moet vertoeven heb ik ook maar als een noodzakelijk kwaad leren beschouwen.
Zelfs het gegeven dat ik mijn dochtertje slechts zessentwintig weekends op een jaar bij me heb is aanvaardbaar geworden, 'k kan ook wel niet anders dan het aanvaarden.
Nee, al het bovenstaande daar kies ik zelf voor, dus hoor je me ook niet klagen.
Waar ik echter wel over ga klagen is de ongelooflijke streak van tegenslagen en pogingen tot oplichterij waar ik bijna op dagelijkse basis mee geconfronteerd word.
Als het geen telenet is die plots met een rekening komt opdraven is het belgacom die me plots met de rug tegen de muur probeert te zetten met veel te hoge facturen.
Het laatste wapenfeit komt echter uit een volledig andere richting: mijn huurders.
Je moet weten dat ik als enige bezit een huisje heb, nu ja éénderde van een huisje, de rest is van de bank.
Dat huisje heb ik noodgedwongen moeten verhuren, om een lang verhaal kort te maken: één van de offers die ik voor een notabene op de klippen gelopen huwelijk heb moeten brengen.
Nu blijkt dat de huurders van mijn huisje ook uit elkaar gegaan zijn en dat de mannelijke helft nog in het huisje is blijven wonen (zonder mij te verwittigen) en er bovendien al een nieuwe vriendin heeft laten inwonen.
Alsof dat nog niet genoeg is weigeren ze beiden dan nog om nog langer huishuur te betalen (het geld word nu op een apparte rekening gestort) dat omwille van het feit dat ze me zogezegd niet meer weten wonen na mijn verhuis uit Oostende.
Er moet een waterlek geweest zijn en mijn huurders vonden zogezegd geen spoor meer van mij en hebben dan maar verschillende klachten ingediend tegen mijn persoontje.
Bovendien - want ik wil helemaal de boeman niet zijn - moest ik bij inspectie van de schade vaststellen dat mijn huisje volledig uitgewoond was.
Nu moet je weten dat ik dat huisje met de allerbeste bedoelingen aan dat koppel verhuurd heb, slechts 450 euro huishuur voor een drie slaapkamer tellende rijwoning is zeker niets teveel gevraagd.
Bij mijn verhuis hebik zelfs gordijnen, een nieuwe kleerkast en andere duren spullen laten liggen voor die mensen en dit is hoe ze mijn goedheid gaan belonen.
Nee, dat is voor mij een brug te ver, trop is teveel.
Je moet weten dat ik voor mijn dochter geboren was allesbehalve een lief manneke was, je mag gerust zeggen dat ik het grootste tuig was die je maar kon vinden.
Na de geboorte van mijn dochter ben ik echter honderdtachtig graden omgekeerd en alles op een eerlijke en correcte manier beginnen doen met als resultaat dat ik niets anders doe dan betalen en betalen voor dingen waarvoor ik helemaal niet hoef of wil betalen, dat ik door kerels op mijn werk met opzet in de kont word geneukt en dat ik achteruit in plaats van vooruit lijk te gaan.
Ik begin me dan ook serieus af te vragen of het niet beter is om die huurder gewoon te slaan tot hij erbij kruipt en daarna eens rustig met hem te praten, tenslotte doet hij mij moedwillig de duvel aan, dan mag je toch wel een reactie verwachten.
Ik weet het niet, 'k vrees ervoor dat ik komende dinsdag als de dienst huisvesting een inspectie van mijn woning komt doen wel eens zou kunnen ontploffen, want als er één ding is die ik niet kan hebben is het wel vals beschuldigd worden, dat is me vijftien jaar geleden ook al eens overkomen en toen heb ik drie maanden onschuldig in de gevangenis opgesloten gezeten.
Er is natuurlijk de wettelijke manier, alleen zal die wettelijke manier mij weer een bom duiten en vele slapeloze nachten vol kopzorgen kosten.
In dit soort situaties gebeuren er ongelukken, ik voel mezelf zo wegslippen, zo gefrustreerd en onmachtig terwijl ik weet dat ik slechts mijn vuisten op te heffen heb en mijn onmacht gelijk verdwenen is.
't Zal er wel op neerkomen dat die kerel in pulp slaan me geen voldoening zal schenken, net zomin het mijn huis terug in orde zal maken.
Dus is het nog maar eens incasseren zonder zelf te kunnen uitdelen en dan gebeuren er vroeg of laat toch eens ongelukken..
feedback van andere lezers- sproet
naar inhoud: een alledaags gegeven dat goed in beeld gebracht is.
naar de vorm: voor mij leest het één beetje gehakt.
de sfeer is goed weergegeven.
in de zin: Bij mijn verhuis zijn een paar typfouten ingeslopen.
liefs, sproet :-)
JC: thnks - Magdalena
Ik vind het een schitterend verhaal van iemand die onvoldoende krijgt. Niet omdat dat echt en objectief zo is, maar omdat hij overbelast aanvoelt, en, van zichzelf zegt 'dus hoor je mij niet klagen', terwijl DIE woorden uitspreken, eigenlijk betekenen: 'Ik doe mijn best om niet te klagen, ik wil redelijk blijven, ik zou willen tevreden zijn met wat mij gegeven wordt, maar... ik ga dood als niemand zegt 'ik hou van jou' en 'ik (h)erken alle inspanningen en moeite die je doet.'
teveel moeten geven, te weinig vertroeteling.
XXX
Magdalena
|
