|
< terug
De liefde van de man...
Zoon heeft examens en die zijn moeilijker dan proefwerken, want die laatste zijn voor kinderen, zegt hij. Zoon is elf, en uiteraard geen kind meer, maar ook geen mossel en evenmin vis. Geen kleine garnaal meer, maar een heuse scampi, die zich binnenkort een weg zal banen door puber- en pukkelland.
Aan het houten bureau op zijn blauwgeverfde kamer zwoegt en sleurt hij zich doorheen vertalingen van Franse onzinnen als daar zijn: "er zijn geen appelen meer, zegt de winkelier" en "de man struikelt over een ton". Het realiteitsgehalte van beide zinnen lijkt me ver zoek: ik moet de eerste kruidenier nog ontmoeten met uitverkocht Belgisch basisfruit en de kans dat een ton zomaar uit het niets over het wegdek rolt, lijkt me minimaal.
Zoon wordt niet gehinderd door de aan onzekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid en studeert naarstig voort.
Hij dreunt door over gelijkenissen tussen driehoeken en vierkanten, het aantal keren "l" in parallellogram en spreekwoorden en gezegden die wat weg hebben van de hiërogliefen die hij zo mysterieus vindt. Geen zout op alle slakken gooien en oude koeien uit de gracht halen, hoe empathisch kan hij zijn? Voorzichtig zijn met die moeder van de porseleinenkast. Windstreken mengen of scheiden als oost-west-thuis-best en het noorden kwijt zijn. Terwijl ikzelf alleen maar verlang naar zuiderse momenten.
Hij slaapt slecht, en wij ook, en hij is nerveus, en wij ook, en de idee aan twee volle maanden heerlijk verlof is deze week nog de ver-van-mijn-bedshow.
Eerst nog die ton.
En de appel.
En het betere smulwerk van de pannenkoeken, het ijsje en de pizza die ik hem bereid. Waarvoor hij me uitgebreid met een klapzoen of zes dankt, en wat me doet denken aan een andere waarheid: de liefde van mijn kleine man gaat door zijn maag.
(Uit de reeks: Veertig en...)
feedback van andere lezers- sproet
naar inhoud en vorm een heel herkenbaar fragment. ook de sfeer is te proeven, nog net geen stress, maar het zit er aan te komen.
liefs, sproet :-) - iris
mooi weergegeven, bloemrijk en gebald...
fijn om te lezen en idd....herkenbaar :-) - Magdalena
ben eventjes woordloos - dichtduvel
mooi, ik blijf je graag lezen, maar je produceert niet veel meer, grtz, j
|
