Volg ons op facebook
|
< terug
M.O.E.D.E.R!
Ik heb mezelf aan het infuus gelegd en ik kijk hoe de vloeistof, tergend langzaam mijn aderen insijpelt. Elke druppel die in het reservoir opspat, geef ik een letter. Ik spreek hem uit op het ogenblik dat hij het wateroppervlak raakt. Minuscule drupjes spatten op.
Geruisloos komt de letter neer, M, even rust, O, even ademen, E…D…E…R.
De naam MOEDER stroomt door mijn aderen, ik kan niet meer terug, ze zoekt zich een weg. Stroomt ze nu door het zuurstofrijke bloed?
Even hoop ik dat ze zonder zuurstof komt te zitten en sterft.
Mijn aderen liegen niet, ik voel de gloed; ze voedt zich met mijn zuurstof.
Ze glijdt door mijn aderen, het is geen doolhof en ik voel dat ze mijn hart nadert.
Ik kan het niet tegenhouden, ik rol me op, ik ben een foetus overgeleverd aan het leven.
Mijn aortaklep opent zich en laat zonder controle de M binnen, ze sluit zich. Opent zich opnieuw om de O erbij te halen.
Mijn hart geraakt niet in een kramp, ze speelt scrabble met de woorden en vormt moeiteloos: MOEDER.
Ik wil me niet ontrollen, ik blijf foetus en ik zoek koestering. Er is niets, niemand om me aan te raken. Ik weet dat je, je in mijn hart nestelt, maar ik kan het niet aan.
Ik wacht op afstotingsverschijnselen, maar die komen niet.
Verdomd moeder, ga toch niet in mijn hart wonen, ik ben zo bang.
Ik ween en ik omklem mijn knieën stevig, mijn hoofd laat ik er op rusten.
"Waarom…"
Mijn tranen zoeken zich een weg, bengelen even aan mijn lip en ik lik ze naar binnen. Ze smaken zout.
Mijn sinussen produceren slijm en het kan me niet schelen. Ik wrijf het weg met mijn mouw. Zachtjes begin ik te wiegen, mijn tranen volgen het ritme. Mijn lichaam ontspant zich en ik voel me opgenomen in iets groots. Er is aanwezigheid vanuit mijn hart, ik weet dat jij er bent, moeder, mijn mama. Ik kan niet anders meer dan je toelaten, maar ik ben zo bang, er is zoveel dat ik niet weet. Er is zoveel dat jij niet weet.
De spanning in mijn armen vermindert, ik ontvouw ze en ik breng mijn handen onder mijn voetzolen. Mijn rug is nog gekromd en mijn hoofd neigt zachtjes naar links.
Ik weet dat je er bent en dat je wacht, zoals altijd, wacht.
Ik kan het niet mama, ik kan het je niet vragen om mij te wiegen en ik heb het zo nodig. Je bent er, kom dan toch naar mij toe.
Ik weet het mama, je bent even bang, ik laat je niet toe, ik heb je nooit toegelaten. Maar kom nu, ik heb je nodig, mijn hart is rustig geworden.
Ik ontwar niet wat er in de kamer staat, ik voel me foetus en aan mijn lot over gelaten.
Als je me niet draagt, niet voedt dan kan ik niet leven.
Dit heb ik gedaan mama, geleefd, heel hard geleefd en ontkend dat jij mijn oorsprong was. Nu, ik de moed heb om mijn levensverhaal te schrijven, kan ik niet meer langs jou heen.
Raak me aan mama, maar blijf op afstand.
Dit is het schizofrene in mij.
Ik wil je!
Ik wil je niet!
feedback van andere lezers- Kalendergedicht
Pffffff ... dit lezen doet veel met een mens.
Je moest eens weten ...
Ik onhoud me van verdere fb en lik mijn eigen tranen nu naar binnen.
sproet: het doet wel goed om te merken dat wat je schrijft ook anderen raakt. het maakt het voor mij draaglijker.
hx sproet :-) - yrsa
Jemig Sproet... kalender begon er al mee... pfffffffffffffff.
Dit komt zo hard aan bij veel lezers die het in mijn geval dan weer net op het verkeerde moment lezen, dat ik bijna zou zeggen...verdomme sproet.
Dit verdiend in elk geval meer dan een uitstekend. Niet omdat je me echt raakt met de inhoud, maar ook omdat je het op een zeer originele manier brengt.
Knap!!!
sproet: ik zit hier nu zelf naar het scherm te staren, volledig van de kaart.
thx :-) - otiske
Sproet hiermee verdien je van mij een oscar. Het is echt zo .......... ja hoe zeg je dat, het lijkt of we het zelf meemaken. Echt sterk staaltje talent hoor, groetjes.
sproet: het raakt me dat ik jullie raak, maar het troost me ook.
thx :-) - Magdalena
Hier is 'uitstekend' niet genoeg.
PLEASE publiceer dit, stuur dit naar tijdschriften???
Sproet, dit hebben velen NODIG!
Ik ken een héél dierbaar iemand aan wie ik dit ga opsturen.
Jij hebt de moed én de kracht én het talent om héél diepe tranen van velen, een Stem te geven, waarbij velen willen mee zingen. Jij bent de soliste, gevolgd door een koor.
XXXX
Karine
sproet: wat moet ik met zo veel lof, mijn leerkrachten van vroeger zouden die moeten kunnen lezen!
thx, ik denk over je voorstel na.
liefs, trees :-) - aquaangel
zoals steeds > zoals altijd?
niets schizofreen hoor, gewoon menselijk...
mooi, krachtig
sproet: inderdaad altijd is correcter dan steeds, thx voor de fb. :-) - togu_hang
voor leerkrachten moet je't niet doen sproet - voor je lezers wel en voor jezelf. prachtig
grts
togu
sproet: de leerkrachten hebben altijd verklaard dat er van mij niets ging terechtkomen, tsja!
thx voor de fb :-) - Ghislaine
Diep menselijk neergezet.
sproet: danke Ghislaine, ik heb er maanden over gedaan voor ik het naar mijn gevoel correct verwoord kreeg.
liefs - innerchild
Lieve Sproet,
ik ben ontzettend blij om al die reacties hier te lezen.
Ik ben je tekst al meerdere keren komen lezen.
Zelfs het gevoel van: "mijn leerkrachten van vroeger zouden die moeten kunnen lezen!" is zo herkenbaar. Ik was vroeger niets waard en ik heb het nog steeds moeilijk met de gedachte. Kan het ook maar moeilijk van me afzetten. Kan ook niet geloven wanneer mensen 'iets' goed van me vinden.
Maar twijfel niet aan jezelf. Wat je voelt is juist, is goed, is helend !
Liefs,
Inner = Kalendergedicht ;-)
sproet: hoe zit dat nu met dat kalendergedicht? wil ik maandag iets meer over weten.
bedankt voor je lieve aandacht Robijntje. ik vermoed dat ik door het elfje van vorige maandag de moed genomen heb om het door te zenden.
liefs :-)
|
