Volg ons op facebook
|
< terug
De Silex Context
Ik verga van de hitte. Ik neem afstand van dat laatst getrotseerde vuur dat ik steeds tegenkom in mijn dromen. Maar de herinnering dwingt me mezelf eraan over te geven. Vanuit een verlangen naar ongeremde regen kom ik op een 3D beeldprent van een doorzopen feest. Mensen dansen er naakt in de steeds gevoede plassen en werpen waanzinnige blikken naar de grijze dampfiguren die de aarde behoeden voor de zon. De bijna aapachtigen zwieren hun armen op als willen ze de bodem doen reizen naar de maan. Ze spartelen in het sprankelende gras, dat feller groen lijkt dan echt kan zijn, en hun kressen en juichen vergaan in een bas die een rilling werpt over de vlakte, een trillen dat onstelpbaar de materie rondom mij inpalmt. Een gejoel van absoluut lawaai en oneindig divergerende melodie resoneert tot in het hooggebergte in het zuiden. Daar had ik me misschien meer op mijn gemak gevoeld. Niet dat het hier niet subliem en prachtig is, maar de extremen grenzen aan het onverdraaglijke. Mijn gedachten balanceren op het scherpe zwaard tussen waanzin en waarachtigheid. Soms lijkt het alsof iedereen me aanstaart, alsof ze in de spiegel naar de oneffenheden staan te zoeken waar ze zich ongerust of bezorgd over zouden kunnen maken, over klagen en zeveren en moreel masochistische mopjes over zouden maken in de buurt van vrienden. Soms danst iedereen rond me , aanbiddend , opzwepend, alsof ik de halfgod was die hen uit de klauwen van de vrijheidsdrang moest bevrijden en doen inzien dat ze hier in dit schizofrene land van goddeloze feesten, hun oprechte plaats hadden in de meest droomachtige toestand van het idee: genavelstrengd aan het doen zonder denken, het liefde zonder weten , het geloven zonder god. Een rattenvanger van Hamele, een dansdirigent , een scoutsleider; ik waande me alles wat ik nooit echt zou zijn maar wat anderen van me leken te willen.
De spoel voor mijn ogen , het draaien, het verstarren en het weer in gang schieten, het wordt me even teveel, als door een bliksem geslagen verkramp ik en vlucht van het tumult met zevenmijlspassen tot waar het me nog net in zijn macht heeft. Waar ik nu ben hebben heel wat mensen kleren aan, in kleuren die me de indruk geven dat ze kinderen zijn. Kinderen van ouders die graag uitstapjes doen naar speeltuinen en parken, ouders die graag schattig en lief als adjectief gebruiken voor hun kroost. De schaamte die over hun mimiek heerst, zegt iets over de plaats die ze hebben: ze leven hier op de rand van hun durf.
In een handomdraai zie ik alles wat ik uit mijn leven vergeten was. Wanneer ik opkijk van mijn vingers en ontwaak uit die korte dagdroom die jaren leek te duren, besef ik dat er iemand voor me staat. Ik moet nog een paar keer turen in de kubieke meter ijlte voor me en een intens moment naar vastheid zoeken voor de figuur die naar mijn neus lijkt te willen happen effectief een vaste vorm krijgt. Een kabouter zonder muts met hamsterachtig kopje stuurt me begripsvolle knikjes toe - voor mijn neus hoef ik niet te vrezen dat is wel duidelijk - hij lijkt goede bedoelingen te hebben al ligt er dan iets schunnigs en geniepigs in de rimpeltjes rond zijn ogen. Hij zegt iets en ik hoor wat. Of die twee dingen elkaar's evenbeeld zijn of slechts een spiegelbeeld, misschien een echo uit een mismaakte put, of zelfs het totale tegengestelde, dat kan ik niet weten. Maar tussen mijn oren klopte het wel, als een langverwachte bezoeker die bevrijdend zijn kneukels tegen de deur legt. Ik voel mijn hart twee maal slaan in mijn keel en hoor dat het ritme de bassen kust achter in mijn schedel, waar de jeuk van mijn oren terugkaatst als een stuiterbal in een glazen pot. Ik land in een moment van onbekommerd, ongenuanceerd en ondoordacht kijken - staren weet je wel -, en wanneer ik eruit opgezogen wordt merk ik dat er omstanders zijn die een fractie na mij, elk op hun beurt, weer een doel uit de ruis weten te filteren. De kabouter staat wat verder op; hij lijkt droevig om onze geboorte uit de baarmoeder van veel in de droge wereld van iets. Misschien is het wel omdat hij nu ook beseft dat er moet bewogen worden, dat er alleen kan toegegeven worden aan de dynamiek; want het gevoel dat de tijd verspild wordt dikt aan tegen het tempo van de reizende zon der dadendrang, groeiend als bamboe.
Iemand verzet een voet, wijzend naar een onbenoemde windrichting draait hij zich naar een pad dat begaan moet worden. Als de grote wijzer die tergend traag op vijf voor twaalf komt te staan zo schuift hij wat grassprieten opzij. Nu zou iemand naar dat thuisoord aan het einde van die veelbelovende weg moeten vliegen; maar iedereen zwermt wat raaskallend door elkaar als zatte bijen toertjes draaiend rond elkaar en nooit de honing vindend. Zo scheef liep het even dat er van dansen geen sprake kon zijn.
Iemand, nabijer dan de kabouter, met meer rust in de ogen - spreekt: "Ga maar" - en toont met zijn armen de willekeur aan. Het woord "goeroe" staat rond zijn pupillen geschreven, en even ben ik bang dat alles wat ik geloofde zijn betekenis verliezen zou. "Ik dacht dat je een leider was en ik een volger" zeg ik stil doch zelfzeker. Een raar gevoel dringt zich uit de wirwar naar voren. Tussen teleurstelling en tevredenheid in wurmt zich de gelatenheid naar de spieren in mijn gezicht. Dat ik gewoon ben, dat niemand me zal vertellen wat er te vertellen is, dat iedereen wel eens liever een rug in de ogen kijkt en zijn voeten in de afdruk van een ander zet. Misschien was dat alles wat ik nodig had om mijn echtheid te aanvaarden. Ik was alleen en iedereen leefde als in een bol die zichzelf binnenstebuiten wilde keren . Ik had zelfs niemand om te bewonderen nodig, niet om na te doen, niet om te verbeteren, niet om te overtreffen. Ik was al daarbuiten en daarbinnen was alleen het onbegrip.
Nooit zou ik een gids zijn, geen lantaarn, al was het dan die lampion die overdag aangestoken wordt en als nutteloos en absurd wordt beschimpt. Ook die kleine gloeibol weet in zichzelf bezinnend dat hij toch wat kleur aan de dag had gegeven, al was het dan slechts de luister en de schijn waaraan hij had bijgedragen.
Bijna krankzinnig geluk dringt zich even op uit mijn darmen, maar als het mijn hart bereikt wordt het tot een klomp klei gedoofd door de bijna ondraaglijke hitte die daar heerst. Hoeveel tijd was er voorbij gegaan? Welke stoffen waren er uit mijn maag door mijn bloed aan mijn hersencellen geofferd om ze te laten imploderen als supernova's? Waar en wanneer had ik dit allemaal geweten? Wie was er begonnen en waarom zou het stoppen?
Ik zie vele kleine rookpluimen opstijgen uit as en een mengelmoes van hout en zuurstof die amper vuur genoemd kan worden. Ze geven de platgestampte, stinkend dampende wei iets van een slagveld. Het onbeschreven papier wordt er omgetoverd tot poeder dat vruchtbaar moet zijn.
Van waar komt die laatste ochtend, als hij al niet volgt op de heetste nacht onder een bewierookte volle maan die blauw licht schilderde op bleek vel en glazige, grote ogen.
Ik dacht weer even dat ik gefaald had. Ik had het pratende kampvuur gemist en de fonkel niet uit haar ogen kunnen stelen.
Bang en klammig, steeds magerder en harder wordend, onder imaginaire bomen schuilend, bleef ik achter.
De angst voor iets dat noodgedwongen moest volgen, als de val en het wenen da de eerste kruiperige pasjes, kwam nu sterker en sterker opzetten. Wanneer de stoet van snel vluchtende praalwagens langs die ene hoofdweg huiswaarts keerde verloor ik de controle over mijn lichaam. Ik krabde aan mijn ribben tot ze rood zagen als mijn lippen, waarop ik beet tot ze wit waren als albast. Te warm was het te koud geworden. Tussen twee momenten dat ik vergat te ademen door, hapte ik naar iets. Iets dat smaakte naar het knetterende besef, dat ik de rots was in de kern van zijn ontbranding, nog voor ik kon raken aan de hardheid van mijn vonk.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Duidelijk van een meester.
eisenik: dankje =) - sproet
amaai, dit is geen kattepis...dit is verfijnde taal van de bovenste plank.
het is niet mijn voorkeur van verhaal, maar ik hou wel van de bijna perfecte vormgeving, woordkeuze, etc...hier is aan gewerkt met zorg voor de taal. hoed af!
liefs, sproet ;-)
eisenik: ja en toch krijg ik zelf het gevoel dat het verfijning nodig heeft
ik ga al mijn schetsen opslaan om ze her te editen zodat ik kan komen tot een verhalenbundel of roman in 2010
bedankt voor lezen en fb - otiske
Heel sterk neergezet, ik heb het graag gelezen, groetjes.
eisenik: dankje! - Klaver4
voor mij is dit een zeer uitgebreide omschrijving van een avondje "ut singuli"; op en voor je eigen, met niemand connecterend, als toeschouwer, van alles en nog wat registrerend.
Verklaart voor mij de zeer uitgebreide omschrijving, maar persoonlijk, wat mij betreft is het een beetje overdaad. Het mocht iets kernachtiger, directer schoppend en minder bewerkt, directer dus.
Maar is mijn persoonlijk aanvoelen hé. Door die overdaad aan taal gaat de kern van de boodschap wat verloren mijn inziens.
Dus wat mij betreft: iets minder bewerken en gewoon uitbraken; het mag veel directer ; gij beheerst taal genoeg om niet te hoeven herwerken en herwerken
psjes:
genavelstrengd....DE liefde zonder weten
Een rattenvanger van HameleN
en wanneer ik eruit opgezogen wordt zonder T
onze geboorte uit de baarmoeder van veel in de droge wereld van iets => heb dit nu paar keer herlezen maar nog krijg ik er geen vat op
en het wenen da de eerste kruiperige pasjes...=> da ?
gr
klaver4
eisenik: na waarsch ipv da
en baarmoeder van veel = een hersentoestand van maximale keuze... droge wereld van iets = de gekozen optie
bedankt voor de uitgebreide fb - mars132
als ik dit lees besef ik me dat ik nog zo,zo veel kan leren. en dat doe ik graag van schrijfsels als deze. mooi!
eisenik: :) graag gedaan - Francis
Dit zijn dé verhalen war ik van hou, geen gelul,
Gr Francis
eisenik: thnx!
|
