|
< terug
Gefragmenteerd genoegen
Terwijl tot product verheven seksgodinnen de radiogolven al teisteren met gevleugelde, vleeskleurige uitlatingen, trekt je ruggengraat zich in de juiste plooi tussen je spieren en zet je geest zich nog even in de vorm van je zenuwen. Je houdt van het gevoel dat 's ochtends het dier in je stilaan plaats maakt voor de mens en laat je mak van roltrap naar roltrap uit de ondergrond naar het licht toe glijden.
Op een blauwe vrijdag heb je immers niets beters te doen dan, onberedeneerd en zonder waarschuwing, een verloren liefde uit je persoonlijke geschiedenis weer eens op te zoeken, in de hoop een sprenkeltje van de levensvreugde van toen weer op te vissen en je erdoor te laten inspireren tot meer verstrooiende activiteiten. Ondanks het mechanische, natuurlijke en emotionele energieverbruik lijk je er echter niet in te slagen je ego door haar te laten voeden. Dit achter de rug hebben, net als de rest van je leven en liefdes, is dan ook alles behalve bevredigend.
Met de lichte verkramping van verslagenheid in je borst en buikstreek, druip je af naar de door dioxine en andere verontreinigende troep vergrijsde bus, die je weer thuis moet brengen. Daar zal je herinnerd worden aan al dan niet verplichte ondernemingen die je gedachten af het falen moeten halen, om ze te leiden naar wat je ooit ambitie had durven noemen. In een sfeer die pulseert tussen afstandelijk analyseren en dromerig vervreemden wacht je de aankomst af.
Met een tagstift in de hand en de knie porrend in de ruggesteun van mensen voor je, die te weinig lef hadden om zich op de overzichtstronen te zetten, wordt je van het ene kruiphok naar de volgende drinkbak gebracht, door een gammel geüniformeerde en wellicht gefrustreerde bestuurder, die op aangeleerde tijdstippen demonstratief maar onvoorzichtig in de achteruitkijkspiegel kijkt.
Eens aangekomen doe je, zoals altijd op dagen zonder vooropgestelde planning, niet veel meer dan zoeken naar restjes zonlicht en bladgroen. Eens die queeste voltrokken, fotosynthetiseer je wat er overblijft van je longen en vraagt je af waarom. Waarom?
Dat handarbeid bevrediging oplevert en in de zon nog meer. Dat goede mensen rechtzitten op de bus en anderen alleen vriendelijk aankijken, of op zen minst oogcontact mijden. Je wilt het zelf kunnen en vergeten; je leert het jezelf af en tracht het te koesteren, als lapzwanzerige herinneringen aan rechte hoeden en slap vastgehouden dameshanden. In je persoonlijke kijkdoos hebben alle beelden die je uit fictieve bronnen opmaakt van het verleden, groteske neigingen. Maar ook al ben je in vergelijking daarmee goede vriendjes met het heden, in strikt rationele en daarnaast ook in uiterst gevoelsmatige termen, ben je alles behalve een vooruitgangsoptimist. Toen we tijd uitvonden was het al lang te laat. Er komt geen einde aan dagen die te snel tot een einde komen.
Jij bent deel van de jeugd van tegenwoordig.
Jullie zijn het hulpeloze gif dat de generatie niks heeft uitgescheten. Jullie spreken in de cliché's van het postmodernisme, over een nog meer ge-meta-fyseerde wereld. Jullie zondelast is een vierdegraadsdenken, dat je in staat stelt emoties als berouw, empathie en zelfrespect op willekeurige tijdstippen, maar onvrijwillig toe te eigenen en uit te schrijven, als doktersbriefjes voor onbestaande ziektes. Jullie drummen met autoantennes op crèmeglacé dozen en voelen je de avant-garde van de anti avant-garde -kunst. Zonder af het kruis te kunnen, lachen jullie met geloof. En zonder de handen te vouwen, bidden jullie dat alles in orde komt.
Na zeven keer het zelfde café bezocht te hebben, durf je je afvragen hoe het lekker dier achter de bar heet en of je nu al mag stoefen tegen vrienden over je stamcafé. Bij de laatste slok van al niet meer zo koel bier, draai je het hoofd naar het raam. Buiten gebeurd niets ongewoons. Een man naast je is nogal luidruchtig. "Natuurlijk! Daar hebben ze op voorzien! Als het maar geld opbrengt! " Zijn eenzijdig overtuigde en ge-pro-nun-ceerde taalgebruik irriteert je lichtjes. Zuid Amerikaanse en Noord Afrikaanse talen lijken gemaakt om te roepen. Vlaams heeft iets veel schuivender; alsof we ons onder de deurmat door moeten praten.
Je zet een boekensteun tegen het hoofd en schuifelt naar buiten met de gezichtsuitdrukking 'dat je het wel heel gezellig vond, maar nu belangrijke zaken echt niet langer kan uitstellen'.
Het toch niet onaardige najaarsweer stimuleert je om alsnog een positiever gestemd gemoed op te zoeken. Een paar uur later zit je op een afblottend bankje aan een ranzig pleintje met een zelfrol -sigaretje van goedkope tabak tussen de lippen en je voelt je danig op je gemak. Je hebt de stadsatmosfeer, getekend door de voorbij fluisterende nacht, altijd met rust, vrijheid en bohémienschap gelinkt. Van die sympathieke illusie geraak je met wat geluk nooit af.
Het merendeel van de mensen is al opgelost tussen de lakens, maar zelf moet je nog even bekomen van het onbegrensbare, afgelopen moment, dat je vulde met half ingespannen brainstormen. Even laat je al je spieren los en zit je door alsof je eeuwig zal blijven zitten, al besef je maar al te goed dat je meteen weer zal opstaan.
© Eisenik 2007
feedback van andere lezers- aquaangel
graag gelezen deze vollemondzinnen ;)
kus
-of op zen minst oogcontact mijden (zen? of z'n of zijn?)
eisenik: spreekschrijftaal ;-) - otiske
Mooi geschreven en graag gelezen, groetjes.
eisenik: dankje - Magdalena
GrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrINNIK!
eisenik: =) - Vansion
alsof we onder de deurmat door moeten praten: machtig
et j'en passe
lectuur die serieus gekauwd moet worden
maar behoorlijk eiwitrijk is
af het falen: van het falen (af) ... (ok ik wéét dat je op je dichterlijke vrijheid staat ...)
gepronunceerd? geprononceerd of wat ontgaat er mij hier?
eisenik: ben soms niet heel taalvast maar ou wel van wat persoonlijke kleur :)
|
