Volg ons op facebook
|
< terug
Roman-in-wording .12
Rond het middaguur belde Johan nogmaals. Dit keer nam Kees direct op en nog voor Johan iets kon zeggen over zijn vruchteloze omzwervingen door donker Amsterdam, bracht Kees met enthousiaste stem verslag uit van zijn eigen telefonische naspeuringen.
'Groot nieuws! Als je vanmiddag om drie uur in de buurt van het Leidseplein... wacht, ik geef je even het juiste adres. Heb je pen en papier?'
Johan noteerde de naam en het adres van de videowinkel waar de gezochte videoband voor hem klaar zou liggen. Kees had de concierge gebeld van zijn oude school, die had hem het telefoonnummer van een videozaak gegeven, en toen Kees de winkelier aan de lijn had, wist de man onmiddellijk om welke film het ging. Hij wilde weten waarom Kees juist die video zocht, hij had hem niet in de zaak maar wist wel hoe hij eraan kon komen.
'Ik besloot open kaart te spelen. Ik noemde jouw naam en zei dat je uit Australië kwam en dat je eigenlijk alleen geinteresseerd was in de makers van de film. Hij zei dat de maker van de film ongeveer twee jaar geleden was overleden. Hij had hem goed gekend, het was een goeie kerel. Maar hij moest eerst contact opnemen met iemand anders en zou later terugbellen. Een half uur later belde hij. Hij wilde jouw adres en telefoonnummer hebben, de eigenaar van de video had daar om gevraagd. Maar ik vond dat hij nogal hard van stapel liep. Hij klonk nogal opgewonden. Afijn, ik heb toen die afspraak voor je gemaakt.'
'Leidseplein. Dat is een heel andere kant dan waar ik vandaag en gisteren en al die dagen daarvoor geweest ben.'
'Niet het Leidseplein zelf, een klein straatje vlakbij.'
'Ik zoek het wel op. Ik heb een plattegrond. Zal ik je vanmiddag bellen om te zeggen hoe het gegaan is?'
'Da's goed. En kom dan hier heen met die video, dan kun je hem hier bekijken. En blijf dan een poosje logeren. Ik heb het met Ria, m'n stiefmoeder, besproken en zij zou het ook leuk vinden.'
Precies om drie uur betrad hij het winkeltje. Het was er nogal donker en hij vroeg zich af of de winkel wel open was. Een kalende man van boven de veertig stond achter de toonbank, een vrouw met blond, opgestoken haar, zo'n tien jaar jonger dan de man, gekleed in een chic grijs mantelpakje, zat in een ouderwetse leunstoel in de hoek. Ze keken hem met onderzoekende, verwachtingvolle ogen aan, wat hem nogal onzeker maakte. Er was verder niemand in de winkel. Hij bleef verstijfd bij de deur staan. 'Ik kom voor een video... er is over gebeld...' begon hij.
De vrouw stond op en liep met uitgestrekte armen op hem toe alsof ze met hem wilde dansen. Ze pakte zijn handen en keek hem aan met tranen in haar ogen.
'Johan?' vroeg ze ongelovig.
Hij knikte, te verbluft iets terug te zeggen.
'Kruijtbosch?'
Hij knikte nogmaals.
'Och, mijn jongen...'
Nu drong het pas goed tot hem door. Deze mevrouw was zijn moeder.
'Ik ben het, je hebt me gevonden... Annemarie Schregardus, zegt die naam je helemaal niets?' vroeg ze met verstikte stem.
Hij schudde zijn hoofd. 'Schrg...' Hij wilde haar naam hardop voor zichzelf herhalen maar er kwam slechts een schrapend geluid uit zijn keel.'Ik heb overal gezocht in videoshops,' stamelde hij. Bij hem begonnen ook de ogen te prikken 'Ik wist geen naam of niks. Om mijn roots... hoe zeg je dat... wortelen... nee, dat zijn die dingen die je opeet, carrots... de bron...oorsprong...' .
Achter zijn rug draaide de kale man de deur op slot. Hij liep terug naar de toonbank. 'Ik laat jullie maar even alleen,' zei hij. 'Ik kan niet tegen dergelijke taferelen, als ik ze op tv zie moet ik er altijd zelf van janken.' En hij verdween achter een rood pluche gordijn achter in de winkel.
De vrouw greep Johan bij de schouders en drukte hem stijf tegen zich aan. Ze barste in snikken uit. Hij voelde zijn wang gloeien tegen haar oor, haar lichaam schokte tegen hem aan. 'O God. O,God,' stamelde ze. Haar lichaam verslapte en het was alsof ze moeite had om op haar benen te staan. 'Even zitten,' zuchtte ze. Ze maakte zich los uit hun omhelzing en trok hem aan de hand mee naar de stoel. Geknield zat hij naast haar, ze hield zijn hand vast terwijl ze met haar andere hand een tissue uit haar handtas viste.
'Johan,' zei ze zacht. 'Ik was zo bang dat je niet zou komen opdagen. Ik wilde direct naar je toe komen toen Kars me vanmorgen belde, maar hij had geen adres of telefoonnummer. Johan. Johan Kruijtbosch. Je naam heeft zo vaak door m'n hoofd gespookt.'
'Hoe wist je mijn naam? Ik dacht dat je die niet kon of niet mocht weten toen je me had afgegeven... opgegeven...'
'Afgestaan, heet dat.' Ze veegde de tranen van haar wangen. 'Antoine... je vader... hij is helaas dood, nu... hij heeft me verteld wie je adoptie ouders waren, hun naam, waar ze woonden, het jaar dat ze met je vetrokken, alles. Antoine bleef op een of andere manier op de hoogte. Hoe, weet ik niet. Door zijn contacten in de katholieke kerk, denk ik. Dezelfde lieden die ook de adoptie geregeld hadden.'
'Heb je die video van hem? Staat hij daar ook op? Jullie beiden?'
Ze maakte een hulpeloos gebaar en staarde hem aan. 'Die video heb ik in mijn auto laten liggen, die kunnen we straks wel ophalen. Laten we eerst ergens heen gaan, even koffie drinken. Er is een cafe hier om de hoek.' Ze stond op. 'Een ding moet je van me aannemen...' Ze keek op hem neer met trieste, bijna smekende ogen. 'Ik heb er altijd spijt van gehad dat ik je toen moest opgeven. Je moest eens weten.... Vreselijk veel verdriet heb ik daar later, veel later, van gehad. Maar ik moest wel. Ik was jong, een kind nog, nog maar net vijftien.' Tranen welden weer op in haar ogen. Zelf voelde hij ook weer iets prikkelen in zijn ogen en hij durfde haast niet overeind te komen uit zijn geknielde houding.
'Ik zal je eens iets vertellen,' zei ze. Ze slikte. 'Op een dag, in een vlaag van verdriet, besloot ik in mijn eentje naar die boerderij en die manege van jullie, van de familie Kruijtbosch dus, te rijden. Om van een afstand een kijkje te nemen. Ik stopte de auto op dat weggetje langs de rand van het bos achter jullie, weet je wel. Ik ben toen door een diepe droge greppel geklommen en over een hek van prikkeldraad. Daar heb ik mijn knie opengehaald, aan zo'n gemene, roestige haak. Een flinke jaap, heel diep; ik heb er een litteken aan overgehouden. Net boven mijn knie, aan de zijkant. Ik zal je het laten zien.'
Ze trok haar rok ietsje omhoog tot net boven de knieen, zette een voet op de rand van de stoel en stroopte haar pantykous naar beneden. 'Hier, kijk maar.' Ze wees met haar vinger naar de ontsierende plek. 'Het doet zeer nu ik er weer aan denk. En vooral aan de tetanusprik die ik er later voor moest halen.'
Het ontroerde hem. Zo'n diepe kerf in haar gladde huid, dat moest wel ongelooflijk zeer hebben gedaan. Het was of hij die pijn voelde. Hij probeerde iets te zeggen maar het lukte niet. Hij boog voorover en betastte het litteken. 'Let me... kiss it better,' stamelde hij. 'Kusje erop.' Hij boog nog dieper naar voren, sloeg zijn armen om haar benen en drukte zijn lippen op haar naakte huid.
Ze werd door het gebaar verrast. 'Jongen toch...' prevelde ze verward. Ze wankelde op haar benen, enigszins belemmerd door haar panty die tussen haar knieën spande. Met een draai van haar lichaam zeeg ze neer op de stoel. Hij lag nu voorover met zijn armen om haar heupen, zijn hoofd tussen haar knieën met zijn lippen op het litteken. Ze legde haar handen op zijn achterhoofd en woelde met haar vingers zachtjes door zijn haar. 'Jongen... jongen toch...' stamelde ze. 'Je komt nu wel héél dicht in de buurt van je bron... je oorsprong.' Ze lachte nerveus.
In een opwelling en alsof het een uitnodiging gold streek hij met zijn lippen zachtjes over haar naakte bovenbeen naar haar kruis.
'Nee, nee... alsjeblieft... wat doe je... ik wilde alleen laten zien...', hoorde hij haar met gesmoorde stem zeggen toen hij met zijn vinger het katoen van haar broekje ruw opzij schoof. Zijn mond zocht haar intiemste plekje.
'Niet doen, niet doen,' klonk het nogal zwak. 'Jongen, dat is toch niks, zo'n hap haar in je mond.'
Maar ze greep zijn hoofd nog steviger vast en drukte die nog dieper in haar schoot. Ze schoof wat verder onderuit in de stoel. Het puntje van zijn tong vond haar lichaamsopening, de plaats waaruit hij was voortgekomen, de plaats waar zij hem het leven had geschonken.
'O mijn God, o mijn gotogotogot...' Een wilde siddering voer door haar heen die over ging in hevige schokken. Alsof ze plotseling door hevige krampen werd overvallen.
'O mijn God...' Ze huilde.
Hij hief zijn hoofd naar haar op, snakkend naar adem. Nu pas besefte hij dat hij iets verschrikkelijks had begaan.
'Dat was wel héél letterlijk een verzoening en een terugkeer naar de bron,' zuchtte ze toen het ergste voorbij was. Ze duwde hem weg en ging rechtop zitten. Ze schoof haar onderbroekje op z'n plaats, trok haar panty omhoog en streek haar rok glad. 'Jongen toch, hoe kon je zoiets bij me doen? Je hebt een orgasme bij me teweeg gebracht van-heb-ik-jou-daar. Nooit geweten dat zoiets kon: een orgasme uit pure blijdschap - uit dankbaarheid, omdat ik je bij mij terug heb. Eén groot vreugdesorgasme - wie heeft daar ooit van gehoord. Zoiets is me nog nooit overkomen. En dan nog wel met mijn eigen zoon, m'n bloedeigen zoon.'
|
