Volg ons op facebook
|
< terug
Roman-in-wording .13
Ze stond op en trok hem overeind. Hij keek over zijn schouder naar het gordijn.
'Je hoeft je geen zorgen te maken over Kars. Die is ergens achter in het gebouw, die heeft echt heus niets gezien. En ook al had hij... hij is wel wat gewend. Hij was een van mijn vroegere... Toen ik nog in die seksfilms speelde.'
Ze keek hem even verward en besluiteloos aan en zei toen: 'Ik ben een beetje van mijzelf geschrokken. Misschien ben ik je een verklaring schuldig. Vanmorgen heb ik met een Amerikaanse jongen van jouw leeftijd gevreeën en ben toen niet echt klaargekomen. Hij wel natuurlijk maar ik bleef onbevredigd achter. Dat is op zich niet zo erg, het ging tenslotte om hèm. Het moest even vlug gebeuren - een vluggertje. Hij had even een pijnstillend middeltje tegen fantoompijn nodig. Het was in het ziekenhuis waar ik twee dagen in de week als vrijwilliger werk: als gastvrouw. Later, toen ik in de middagpauze even naar huis ging - ik woon vlak tegenover het ziekenhuis - voelde ik dat m'n kutje er al een hele tijd naar snakte, een soort smeulend, hongerig, leeg gevoel. Ik was nog helemaal opgeladen, m'n kutje stond op springen. Jij zorgde zonet voor die ontlading, die heerlijke, bevrijdende ontploffing.'
Ze keek hem lachend aan en sloeg haar armen weer om zijn schouders. 'Dank je, dank je wel,' riep ze vrolijk. 'Nu voelt ik me pas vredig en voldaan. Dank je wel.'
Hij wist niet wat hij hierop zeggen moest. Ook hij was achteraf geschrokken van wat er was gebeurd en boven al geschrokken van zich zelf, van wat hij had gedaan. Het was een hele opluchting dat ze hem in ieder geval niets verweet.
Ze liet hem los en liep naar het gordijn.
'Kars, we gaan er vandoor, hoor!' riep ze terwijl ze haar hoofd achter het gordijn stak.
Van ergens achter in het gebouw kwam een onduidelijk geluid als antwoord.
Ze verlieten de winkel en liepen door een smalle zijstraat naar de hoek van een grachtstraat waar op de begane grond van een oud pand een ouderwets café was gevestigd. Binnen vonden ze een rustig plekje bij het raam.
Er waren slechts enkele mannen en een vrouw bij de tapkast. Annemarie bestelde koffie voor beiden.
'Vertel eens wat over jezelf. Je moet heel wat te vertellen hebben, maar je bent zo'n stille jongen.'
Johan zei dat hij nooit veel sprak. Dat was al begonnen in Nederland nog voor dat hij naar Australië ging. Als kind stotterde hij nogal en hij hield meestal zijn mond zodat het niemand zou opvallen. Later werd het een gewoonte om zich stil te houden, hoewel het stotteren vanzelf voorbij was gegaan.
Annemarie bleef hem aankijken en bleef knikken. Hij begreep dat ze van hem verwachtte dat hij nog meer zou zeggen. Hij vertelde over zijn adoptie- ouders, over wat zijn moeder over Annemarie gezegd had op haar sterfbed, over zijn zoektocht in de hoerenbuurt naar zijn echte moeder, over de oude joodse vrouw op het bankje, over de ontmoeting met Kees in Egmond aan Zee, die via een kennis aan het adres van de videoshop had weten te komen.
'Ik zou de video huren of kopen en die dan bij hem thuis komen afspelen. Ik moet hem nog opbellen om te zeggen dat ik je gevonden heb.'
'Die video ligt in de auto. Die heb ik, toen Kars me belde en zei dat een of ander ver familielid uit Australië ernaar gevraagd had, nog gauw bij een vriendin opgehaald - die video's bewaar ik niet thuis.'
'Heb je dan nog meer films waarin jij en ...'
'Antoine. Je vader, ja. En niet alleen met Antoine maar met vele mannen.Ik heb alle video's uit die tijd in dat koffertje - zeven stuks. '
'Je hebt met veel mannen seks gehad in die films? Met hoeveel mannen?'
Ze zuchtte en keek nogal somber. 'Veel,' zei ze. 'Laat ik het zo zeggen: Als ik al die pikken van die mannen die ik in me heb gehad kon samenbundelen of samenkneden tot één grote pik, dan was die zoiets als zo'n amsterdammertje waar die oude vrouw tegen op was geknald.' Ze lachte en wees door het raam naar een rij amsterdammertjes die er voor moesten zorgen dat auto's niet op het trottoir konden parkeren. Ze bracht hem ook aan het lachen.
'Zeg eens eerlijk, je vind me wel een beetje een slet, hè?'
Hij schudde eerst van nee maar toen knikte hij vluchtig.
'Ben ik eigenlijk ook... Gewéést. Ik wind er geen doekjes om: ik heb losbandig geleefd. Maar dat ligt nu allemaal achter me. Ik ga nu door het leven als een keurig getrouwde vrouw die een heel kuis leven leidt - nou ja, tot vanmorgen dan, toen ik het plotseling in m'n hoofd haalde om het met die Amerikaanse jongen... Verrek, ik moet het ziekenhuis opbellen. Uitleggen waarom ik vanmiddag niet ben komen opdagen. Straks. Niet vergeten. Hier hebben ze wel een telefoon. Vertel me eerst wat meer over jezelf.'
Zijn bezoekje aan de seksbioscoop vlak voor hun ontmoeting, daar wilde hij iets over zeggen. Maar lang niet alles natuurlijk. Niet over zijn bijna dwangmatige behoefte om alle vrouwen die hij daarna op straat tegenkwam te beoordelen op hun likbaarheid - de denkbeeldige lakmoesproef, likmoesproef eigenlijk. Het verklaarde misschien, op dezelfde wijze waarop zij haar onverwachtse orgasme had veklaard, waarom hij zo plotseling onder haar rok haar kutje, zoals ze het zelf noemde... Hij vertelde over de mooie, vrijende, likkende vrouwen die hij op een groot scherm in een ondergrondse ruimte had gezien.
'Poentje-likken,' zei ze. 'Heb ik ook gedaan. Met Agnes, die vriendin die al onze video's in een koffertje op haar zolder bewaart. Poentje... dat is een surinaams-nederlands woord voor kutje. Agnes is een mooie creoolse vrouw. Tegenwoordig werkt ze als reisleidster. Ze is altijd bang dat ze herkent zal worden door een van die oude mannen die met haar mee naar Spanje reizen.'
'Poentje-likken,' herhaalde Johan.
'Ja, poentje-likken. Aaah! Lekkkrrrr! riep ze altijd voor de camera.'
Ze moesten er beiden om lachen. De stamgasten keken achterom in hun richting.
'Ik heb het nooit met andere vrouwen gedaan, dat kutje-lebberen,' fluisterde Annemarie. 'Alleen met Agnes.'
Ze keken een poosje naar buiten. Hij vroeg zich af hoe het nu verder moest. Waarschijnlijk vroeg ze zich dat ook af, dacht hij.
Alsof ze zijn gedachten gelezen had, zei ze plotseling: 'Ik kan je jammer genoeg niet thuis ontvangen. Mijn man, Hein, weet van niks. Het liefst laat ik hem nog even in het ongewisse, daar heb ik zo mijn reden voor. Ik zal hem er eerst op moeten voorbereiden. Het ligt een beetje moeilijk, het is een moeilijke man.'
'Wat is het voor een man? Wat voor werk doet hij?'
'Hij zit in assurantiën of zoiets, hij is zijn eigen baas. Huizen en bedrijven taxeren, dat soort dingen. Hij was Antoines financiële adviseur.' Ze dacht even na. 'Ach, wat kan ik je over hem vertellen,' zuchtte ze. 'Het is een beetje een stille man, op het stiekeme af, zou ik haast zeggen. Eigenlijk vind ik hem een engerd. Na die droom die ik heb gehad...' Ze bleef uit het raam staren.
Ze stond op. 'Even bellen,' zei ze. Ze liep naar achter, langs een sigaretten automaat, naar een wandtelefoon.
Hij draaide zich om en keek naar twee mannen die zich om de beurt met keu in de hand over de biljart tafel bogen. Hij werd zich bewust van de achtergrond muziek - een populair deuntje. Annemarie bleef nogal lang weg. Hij zag haar opgewonden gebarend in het mondstuk van de telefoon praten, maar horen kon hij haar niet.
|
