|
< terug
De afzichtelijke neus
Anne-Sofie was een schoonheid. Daar was iedereen het over eens: prachtig dik golvend blond haar, vijf centimeter groter dan gewonere meisjes, ogen als papavers, uitnodigende lippen. Ze deed zoveel jongensharten sneller slaan dat ze het zich kon permitteren om er een paar belachelijk te maken.
Maar ze hield niet van haar spiegelbeeld: haar neus, het centrale deel van haar gezicht, stond iets naar links en de welving van de vleugels was te breed zeiden haar ogen. Ze duwde, wreef en masseerde, maar haar neus was en bleef lelijk.
Haar neus deed zo haar best. Ze zwoegde dag en nacht in de hoop een beetje van de liefde te krijgen die de ogen, de wimpers, de benen, de vingers toe kwamen. De neus werkte en werkte. Anne-Sofie werd minder vaak verkouden dan anderen. Daar zorgde de neus voor. Ze rook parfums en bloemen met nuances en intensiteit waar anderen zelfs nooit van hoorden. Daar zorgde de neus voor.
Maar elke morgen opnieuw, als Sofies aandacht naar haar gleed en zij verwachtingsvol alert werd, werd die aandacht snel terug weggetrokken, in complete afwijzing.
Jaren en jaren hield de neus dit vol. Ze liet dennengeur toe. Als Sofie niesde bleef dat steeds elegant en voornaam.
Het waren vooral de lippen die gemeen werden en genoten hoe de neus ineenkromp en deed alsof ze niet meer ineenkromp als Anne-Sofie voor de spiegel ging staan. Organen die verbonden zijn voelen namelijk de waarheid. Voor de ogen, de huid en zelfs voor de wimpers kon de neus haar verdriet niet verbergen. De lippen, die altijd langdurige aandacht en kleur kregen, was het duidelijk dat de neus echt wel minderwaardig was.
De neus sneed zichzelf af van de rest.
Op zeker ogenblik lag ze daar: los op het kussen.
Ze merkte dat Anne-Sofie recht stond en zij bleef liggen. Er groeide een gevoel van intense vreugde in haar: niet meer zo haar best doen! Lui blijven liggen. Geen vernedering meer. Geen valse hoop meer. Rust. Vrede.
Krijsen wordt door een orgaantje zonder oren als trilling gevoeld.
Dat voelde de neus dus in plaats van het te horen. Ze wist heel correct te interpreteren dat er een ramp was gebeurd.
Omdat ze geen oren had en niet direct de taal verstond, duurde het een tijdje eer het volledige verhaal tot haar door drong: het scheen dat de Anne-Sofie met wie ze vroeger verbonden was geweest, die ochtend in de spiegel had gekeken. Vuile tongen beweren zelfs dat het voor alles en iedereen duidelijk was dat het haar bedoeling was weeral de neus onder haar voeten te geven. (Bij wijze van spreken dan natuurlijk... haha!). Maar... op de plaats waar de neus had gezeten, zat niets anders meer dan een zwart gat.
Het schijnt dat Anne-Sofie zo hard had gegild dat een heel woonblok vol mensen en katten en goudvissen in rep en roer had gestaan, meerdere weken lang!
Het schijnt dat Anne-Sofie sinds de dag dat de verbinding tussen haar en haar neus was verbroken, nog geen tiende van een seconde aandacht meer had voor haar haar, haar ogen en zeker niet voor die stomme lippen. En, dat die lippen héél lelijk werden nadien. Dat de ogen waterig en het haar dof werd!
De neus dacht daar heel erg lang over na over de verhalen die ze begreep.
Zou ze nog veel méér gedaan hebben dan alleen maar haar best en haar werk?
Was zij de centrale spil geweest van de schoonheid van alles?
Moest een psychiater de neus achteraf gehoord hebben, hij zou gegarandeerd 'grootheidswaanzin' gediagnosticeerd hebben!
feedback van andere lezers- lief
het neusje van de zalm zal het niet geweest zijn...
ggl liefs
Magdalena: grinnik - Ghislaine
Masterart.
Magdalena: oei! Nu doe je mij blozen!!!! thanks! - otiske
Maar, ....... dit is echt sterk. Hoe kom je erbij? Ik heb hier echt van genoten, plezant om te lezen, groetjes.
Magdalena: commentaar als een dierbaar knuffeldekentje in woelige tijden
dank je!! - Francis
Heel leuk doe mij aan een nummer van F Zappa denken They call him the nose
Gr x F
Magdalena: dat nummer ken ik niet
XX
|
