|
< terug
laagbijdegronds
Klagen doen ze allemaal. Je moest eens weten hoe dikwijls ik vertrappeld wordt om nog maar niet te spreken over diegenen die me als een echte voetveeg beschouwen.
Ach, van beneden uit gezien ziet alles er helemaal anders uit en het heeft ook zo zijn charmes.
Vroeger, in mijn vorig leven, hing ik hoog, zeer hoog. M'n moeders voeten en tenen wroetten in het zachte mulle zand en haar been reikte tot aan haar pagekruin.
Als gedroogde vrucht had ik een eerste leven. Nu, na flink wat kuis- en weefwerk doe ik nu laag bijdegronds werk maar niet platvloers, neen dat niet hé.
Ik herinner me nog de stevige, ervaren en door de zon gebruinde handen die me weefden in grote rechthoekige stukken. Van onder m'n moeders kruin werd ik dan in grote karren weggebracht naar de haven. In een ijzeren box werd ik samen met m'n familie en vrienden opgeborgen. Donker en koud werd ik opgeslagen maar dan kwam de tijd, het moment, dat het licht binnenkwam. Hetzelfde licht dat me daarvoor had doen groeien en me stevig maakte. Zalig
In een vitrine werden we opgeslagen en te koop gesteld. Tot m'n verbazing zag ik al m'n neven en nichten daar naast me liggen. Een raar gevoel moet ik zeggen.
Sommigen waren geelbruin, zoals ik, maar anderen waren dan weer gekleurd met alle kleuren van de regenboog. Veel kinderhandjes beroerden hun stekelige vacht. Naast me lag een surrogaat. Zijn helgroene harde stekels bogen bijna niet mee. Niet moeilijk dat de tuinier hem mee nam. Waar anders dan in de tuin kan je zo een scharminkel plaatsen. En dan die kleur…bah. Laat me dan nog zwijgen over de rubberen vriend van me. Volledig rechthoekig met ronde gaten in zijn platte buik. De geur die daar vandaan kwam was zelfs voor mij niet te harden.
Een grote, in piekfijn uniform geklede heer, betastte me. Slecht voelde dat niet aan; en in denk dat het wederkerig was want plotseling werd ik opgetild en meegenomen. Eindelijk dacht ik zo, eindelijk zal het beginnen.
In de hoofdstraat, voor de deur van het nieuwe politiebureau, nam ik mijn plaats in. Als fiere bewaker van alle vuil en ongedierte en met mijn bruine kokosharen rechtop, sta ik nu al twee weken op wacht.
Plotseling stopte een rode sportwagen en werd alles waar ik voor sta met de voeten getreden. Maar goed dat dit dan weer de bedoeling is. Dit bewakingswerk bevalt me wel, zolang ik iedereen maar kan ontdoen van het vuil onder de zolen.
Een knappe man, gekleed in een fijn geweven kostuum van Italiaanse oorsprong en drager van mooie roodbruine, hevig blinkende en op een punt uitlopende, schoenen betrad, met een bepaalde flair, mijn fijn geweven kokosharen.
Zacht maar toch doordacht veegde hij het stof en de steentjes van onder zijn lederen schoenen. Een fijn heerschap met fijne manieren. Mooi dacht ik zo, zo wil ik wel werken en daar ben ik dan ook voor gemaakt. Dit was dan ofwel een zakenman maar ik denk eerder aan een oplichter… het lag er allemaal een beetje te dik bovenop.
Die dag kwam er de mooiste verschijning nog langs. Anemieke, hoorde ik haar naam noemen, zag ik graag langskomen. Een jonge, nogal weelderige jonge dame die dagelijks de armen van de wet kwam voorzien in broodjes. Zoals gewoonlijk bij tropische temperaturen, was ze nogal luchtig gekleed, en dan druk ik me nog zachtjes uit. Van verre zag ik ze aangereden komen om voor de deur te parkeren. Iets wat anderen niet mochten maar Anemieke wel. Haar witte peugeotje, natuurlijk met open dak, blonk even hard als haar korte zwarte haar, dat met gel in pieken omhoog stak. Eerst zag ik haar slank linkerbeen uit de wagen stappen hmmmmm….. en dan netjes haar rechterbeen er naast. Haar hoge hakken accentueren haar kontje dat lichtjes naar achter stak. Om alles een beetje in evenwicht te houden was ze gezegend met een boezem waar je U kon tegen zeggen, die dan ook nog eens ondersteund werd door een paar push-ups.
Droom eens even mee weg met mij en bekijk dit nu eens in gedachten, denk hierbij nog een lichtblauw luchtig kleedje, dat juist voldoende bedekt om de nodige blikken aan te trekken maar toch niets te onthullen. Prachtig… Niet moeilijk dat die flikken zoveel broodjes bestelden.
's Avonds werd Franske door twee agenten binnengebracht. Zoals gewoonlijk weer stomdronken. Zelfs in mijn positie wil je zulke mensen niet over je krijgen. Maar het is mijn lot. Hij sleept altijd met zijn rechter voet, het gevolg van een ongeval met de moto. Sinds die dag, dezelfde dag dat hij zijn geliefde kwijtraakte, bezoop hij zich dagelijks en deed zich te goed aan wat hem restte van zijn uitkering;
Ik denk dat hij vandaag in één of ander uitwerpsel had getrapt want zijn zolen waren niet te genieten. De drek bleef tussen m'n haren zitten.
Zo rond vier uur in de namiddag kwam Emelie uit het bureau. Een "oversized" vrouwmens met handen als koolschoppen. Ik denk dat ze minstens honderd twintig kilo weegt. Maar toch zie ik ze graag komen. Ze behandelt me dagelijks. Een Turkse massage gecombineerd met klop- en kambeurt lijkt me de beste beschrijving maar hierna ben ik weer zoals nieuw.
Klaar voor de strijd tegen vuil en ongedierte ten dienste van de gemeenschap. Als ik handen zou hebben gekregen dan salueerde ik nu.
feedback van andere lezers- sproet
heel leuk gevonden en graag gelezen!
liefs,sproet
elpe: Het leven van de onderkant bekeken - otiske
Leuk gemaakt en goed neergezet, groetjes.
elpe: thx - tessy
Met een glimlach gelezen.
Leuk geschreven.
elpe: mattengroetjes....
|
