|
< terug
Uit ontmoetingen
Hij zat toch weer op diezelfde bank als voorheen. Ja, hij is een hele poos niet meer hier geweest. Je hoort zo van die verhalen van welles of nietes, van hij heeft gezeten of was ergens anders geweest. Nu ik hem voor het eerst weer zie, vind ik dat hij er beter uitziet als toen we hem voor het laatst zagen. Zijn zo karakteristieke kop is er eentje die je uit duizenden zo herkent. Ik ga naast hem zitten en spreek hem aan.
"dat is een hele poos geleden dat we elkaar nog zagen, dat kan goed twee jaar geleden zijn".
Hij kijkt me niet aan maar knikt bijna onzichtbaar alsof hij iets verbergen wil of door de jaren mijn gezicht vergeten is. Hij trekt een verfrommelde zakdoek uit zijn broekzak en veegt daarmee over zijn voorhoofd al is het helemaal zo niet warm, het is eerder aan de frisse kant.
"ben intussen alleen, ze is niet meer te genezen geweest je zag ze met de dag achteruit gaan." Ik wist helemaal niet dat hij getrouwd was geweest of samenwoonde want ik zag hem altijd alleen door het dorp kuieren.
"Zestien is ze geworden en het begon allemaal met een dikke bult zijdelings van haar buik. Ze sliep altijd buiten in het stalletje maar toen ze zo ziek werd heb ik haar binnen verzorgd." Hij nam weer die verfomfaaide zakdoek en veegde ditmaal nadat hij zijn bril had afgedaan over zijn ogen. Hij haalde een kleine metalen ketting uit zijn jaszak en liet die aan me zien. Als een kleinood streelde hij heel voorzichtig over de kleine schakels en ik zag nu een traan stilletjes langs zijn wang naar beneden lopen.
"Dat is alles wat ik van haar heb, en geloof me het is voor mij het allerduurste en kostbaarste relikwie dat ik van haar heb, ik weet dat ik het bij me houd tot de dag dat men mij ook wegdraagt." Er volgde een stilte die zoveel meer zei over deze eenzame man dan dat hij over zichzelf vertellen kon. Ik stond op en vervolgde mijn weg naar de kiosk die aan het einde van de straat lag, daar aangekomen draaide ik me om en keek nogmaals naar deze stille figuur daar op die bank. Ik kreeg wat ik besteld had en de verkoper zijn munten en liep terug om nog een paar woorden met deze eenzaat te maken.
"Ik geloof dat jij je eenzaam voelt , is 't niet zei hij en stapte op."
Wilhelm
feedback van andere lezers- Ghislaine
Masterart.
Hoeselaar: Ik weet dat je me geen blaasjes wijsmaakt, maar aan de andere kant ben ik niet zo perfect in taal en dat speelt bij velen een zeer grote rol. Bij hen telt het idee en het gevoel eerst de tweede viool.
Dank je wel Willy - otiske
Heel sterk en knap neergezet, groetjes.
Hoeselaar: Leuk dat je me begeleidt in mijn wandelingen
Willy - iris
prachtig, warm en mooi typerend neergeschreven....
Is er niet een beetje verwarring met de tijden? starten in de T.Tijd en eindigen met de V.Tijd?
Voor de rest : Knap !
Hoeselaar: Dank je wel dat je me las en me wees op deze fout
Willy - aquaangel
hier en daar een foutje of een missende hoofdletter, maar
graag gelezen willy en daar gaat het om xxx
Hoeselaar: Mag ik je danken voor begrip dat je opbrengt. Leuk en lief dat je me las
|
