Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië d12 The great escape
H1 Indonesië d12 The great escape
Boman beweerde met bibberende lippen dat hij suikerziekte had vandaar de insulinespuit. Waarop wij ons allen moesten uitkleden, ik nog steeds spelende alsof ik er niets van begreep en bleef protesteren dat ik hier alleen op visite was om mijn verjaardag te vieren. Het kwam hierop neer, na onze armen gecheckt te hebben dat we wel állemáál, heel erg last van suikerziekte hadden. Ja, zit in de familie probeerde Boman nog met zijn handen voor zijn kruis. We lachten als boeren met kiespijn. Dat klopte natuurlijk niet met mij als blonde Hollander ertussen. Onze kleding lag op een hoop geschopt een metertje verder in de hoek naast mijn pakketten met kleding. Een van de narco's vond tot overmate van ramp, ook nog een leeg pakje waar Heroïne in had gezeten in het schijtgat van de w.c.
Boze blikken voelde ik prikken in de zijkant van mijn gezicht van mijn maten en schaamte overmande mij. Dat wegspoelen was mijn gefaalde klus geweest.
Godverdomme nog aan toe, ging hij nou proeven die smeris?
Ja hoor, "paith," zegt hij, wat bitter betekent, "Heroïna!"roept hij verrukt
Van wie is dat papiertje, sloegen ze ons ermee in het gezicht. Dan weer in stom Engels dan weer in Indonesisch. Het ging nergens over, het was mijn verjaardagscadeautje geweest, dat papiertje van drie bij twee centimeter waar een grammetje in had gezeten maar iedereen zweeg. Met hun legerkistjes met stalen neuzen begonnen ze de schenen van mijn maten te bewerken en kleine sneetjes te kerven onder de kin waarvan ik ook mocht "meegenieten," de schoppen lieten ze bij mij, gelukkig na een paar achterwege, maar mijn vrienden hun benen werden letterlijk gevild, open geschopt tot op het bot waardoor ik in een grote plas bloed stond die tussen de spleten van mijn tenen, mijn voeten rood kleurden en snel ronde tot een plakkerig goedje waar ik een beetje misselijk van werd. Bloed stinkt naar roest. Door de woede echter had ik voor misselijk zijn geen tijd maar elke beweging die ik hulpwaarts tot mijn maten of aanvallend tot de narco,s werd met de bajonet in de kiem gesmoord. Mijn kin en handen zaten vol met messneden waarvan ik nu nog de littekens draag.
Boman werd een beetje ontzien omdat zijn vader in het leger zat, daar viel dus iets te halen, (een afkoopsom). Zo was het ook met mij, punt één, ik was een toerist, nog uit Holland ook, die konden ze niet zo maar zonder schandaal vermoorden, hoewel het was nog erg vroeg en omstanders waren er niet.
Yanto en David met hun lederzaak en tatooshop waren echter al veel langer een doorn in het oog van de lokale narcoticapolitie en recherche maar waren tot nu toe ongrijpbaar gebleken. Ze waren al weken aanhet posten dat wisten we.
Zij kregen het hardst te verduren, dat was duidelijk.
Nadat hun onderbenen ontveld waren en witgrijs scheenbeen er voor in de plaats kwam met repen vlees afgescheurd, afgeschopt en niet meer konden staan, lagen zij nu te creperen in hun eigen bloed op het zijl. Wanhopig proberend op te staan, hun gezicht bedekkend tegen de schoppen. Schreeuwen van pijn, werden gesmoord door nog meer schoppen. Schedels, kaken en tanden kraken. Tevergeefs proberen ze zich op te richten want niet veel later, werd eerst Yantho en daarna David bewegingloos op een soort brancard gesmeten, gemaakt van twee bamboepalen met een jutezak ertussen, toen ingeladen, eigenlijk meer gegooid achter in een legerjeep.
Ik voelde geen pijn meer, maakte het mee als in een dronken droom, dit kon toch niet waar zijn? Door de verwarring ging ik haast van mijn stokje. De Jeep reed weg, de buitendeur sloot zich en het felle zonlicht verdween weer even om plaats te maken voor het lugubere licht wat door de gele gordijntjes viel wat het bloed eerst oranje, daarna lichtbruin geronnen deed kleuren. Ik had moeite te blijven staan in het glibberige moesje van etter en bloed en de duizelingen die mij parten speelden.
Zo, en nu jullie twee, weer in dom Engels en afwisselend Indonesisch.
Hij vroeg van wie de pakketten kleding waren en waar ik dan wel verbleef als ik hier niet woonde.
Godver, nu had hij me tuk. Ik greep een kleine kans en die was dat Yanti mijn kamer vrij gehouden had, hier een halve kilometer vandaan in een bungalowpark met hoop op dat ik terug zou komen, daar ze nog al gek op me was. Dus gaf ik dat adres op. Wilden ze daar kijken!
Boman was intussen in de boeien geslagen en liep mank naar een tweede Jeep mee, in zijn rug geduwd door zo n smeerlap om achterin droevig door de tralies naar mij te kijken als een van de straat geplukte hond, op weg naar de gaskamer, door mijn schuld.
Althans zo voelde ik het.
Nu zat ik met twee man, heel minnetjes ineens tegen mij doende, wat gebeurde er?
"Priksa kamer Hotel," wat mijn hotelkamer onderzoeken betekent, wat ik zogenaamd niet begreep. Er spookten van allerlei doomscenario's door mijn hoofd. Of mijn kamer was verhuurd, zo niet, dan lag het zeker vol met spuiten en zilverfolietjes onder mijn bed dat is dubbel loose op de gokkast. Ik had een fout gemaakt ergens. Het volgende wat er gebeurde is te gek om te verzinnen.
Ik moest bij een van de klootzakken achter op de brommer of een laag pk. motorfiets gaan zitten, waarna hij demonstratief over dé strandboulevard van Bali reed, de Jalan Kuta Raya met een gangetje van maximaal vijftien kilometer per uur met één hand sturend en nonstop claxonnerend, terwijl hij met zijn andere hand de gevonden spuit boven zijn hoofd hield alsof hij de wereldbeker voetballen gewonnen had. De tweede brommer reed achter mij, mijn pakketten kleding tussen zijn kruis geklemd en onder zijn ene arm. Ontsnappen onmogelijk dus. Demonstratief twee keer op en neer de boulevard af, luid claxonnerend, ik geboeid achterop, mijn T-shirt bloedrood en gele etterplekken tekenend. Zat ik voor lul!
U moet niet vergeten, ik woonde daar al een vette maand en iedereen kon mij. Ik probeerde zoveel mogelijk mijn gezicht de andere kant op te te draaien als ik bekenden zag, zoals eigenaars van eettentjes, kroegen of gewoon mensen van het strand.
"Rijden we goed, " naar je hotel? Vroeg de lul.
"Ja, ja," zei ik per ongeluk in plaats van Yes, yes, maar hij had het niet door, gelukkig.
Aangekomen bij mijn voormalig ressort rijden de gare motoren of brommers het pad in om vlak voor de balie te stoppen. Ik stuiterend vanwege de kapotte vering op en neer schokkend. Toevallig werkte Yanti mijn 'kamermeisje" achter de balie. Het arme kind schrok zich helemaal wezenloos van mijn toegetakelde gezicht en rode wat eens een wit shirt geweest was en trok spierwit weg.
"Hadoe," slikte ze in, "Prancis," zei ze binnensmonds, de scheet. Want de p en de f draaien ze daar om, vraag me niet waarom, wastafel is wasstapel en pantoffel fantoppel!
"Kamer dia," zei de narco tegen haar, "kunci silakhan."
O mij god, hij vroeg naar mijn kamer en de sleutel. Nee Yanthi, mijn God, alsjeblieft, wees slim, geef een andere sleutel, niet de mijne! Dacht ik. Met bibberende handen zie ik haar de sleutel van kamer één, mijn kamer pakken. Ik ben dood dacht ik. Game over. End of story.
And when he died, all we sang was in the name of the lord, kwam even in mij op. Mooi verhaal! Papa was a rolling stone! En ik heb nog geeneens kinderen.
De trillende hand van haar lichte huid gaf de sleutel aan de gebronsde moordenaar en vroeg of zij hun, ons wilde begeleiden naar kamer één. Ik kon haar wel doodkijken, de stommeling.
"Waarom geef je nou geen andere sleutel," fluister ik haar toe. Ze was zo bang ze keek me niet aan, en deed alsof ze me niet hoorde. Nou daar was ik lekker mee, dit was een eenzame partij, zonder hulp , dat was duidelijk.
De sleutel draait in het slot, ik hou mijn adem in, stik haast, laat het opgeruimd zijn. God, als je me een beetje mag heb je dat geregeld voor me maar ze waren niet zo vlot met opruimen als het geen hoogseizoen was, daarom was mijn kamer ook nog niet verhuurd. Nr. één! Het eerste bungalowtje nota bene. Het zonlicht valt naar binnen. Ik haal diep adem en open mijn ogen. Het viel mee, dat was een meevaller, het was of leek in ieder geval opgeruimd. Oh nee, dat is waar ook, ik pleurde altijd alles onder mijn tweepersoonsbed, daar ligt het vol met folietjes en spuiten en terwijl ik dit denk gaat een van de twee bij de deuropening staan voor een eventuele vlucht, de hand op zijn bajonet. Moeilijk hoeken geven, met je handen geboeid op je rug, anders was dit mijn moment geweest om te overwegen om toe te slaan en te vluchten wilde ik overleven. De ander ging op zijn knieën zitten om onder mijn bed te kijken. Ik zie iets, zei hij.
Iets? Dacht ik, heeft hij een vuiltje in zijn oog? Er lag daar vier weken dopegebruik aan attributen. "Heb je misschien een stok," vroeg de klootzakbastaard aan Yanti. Mijn bek viel open van verbazing toen ze zei: "Ya, Pak! Ja pa?!"
Wat?! Pakt ze me nou terug, omdat ik haar na een avondje flink douwen niet meer gezien had zoals beloofd?! Komt ze godverdomme met een originele bamboepaal van zeker drieënhalve meter aanlopen. Zo, die moest me haten. De agent lag nu plat op zijn buik met de paal onder mijn bed te schuiven. En ja hoor, onmiskenbaar herken ik het geluid van knisperende aluminiumfolie. Zoiets herken je direct, als junkie. Het duizelde voor mijn ogen en zag mij ook al ingeladen worden, verrot geschopt achter in een Jeep. Zal ik hem een kopstoot geven? Ja, dat ga ik doen, ik moet wel, mijn handen zijn gebonden en dan? Waarna toe te rennen, niemand zal je helpen hier, ze zij zo bang voor de politie en nu wist ik waarom.Dat zie ik dan wel weer, geen keus.
Even afwachten, op het moment dat ik mijn kans grijpen moet.
Het geritsel van folie en het geschuif van de bamboepaal over het zijl kwam dichterbij. Ja, hij had het net als ik toe wil slaan, bij de deuropening zie ik tot mijn perplexe verbazing dat hij alleen de binnenkant van een pakje Marlboro in zijn handen heeft. Met open bek kijk ik Yanti aan die mij snel een knipoog geeft en weer snel van angst naar de grond keek.
Wat Nu? Ik ben gered, of in ieder geval voor een paar minuten. Ik zette mijn angst haat en woede om in arrogantie, schelde hun verrot in hun eigen taal met hun slechte onbeschofte gedachten over een normale nette toerist zoals mij en dat nog op zijn verjaardag ook!
Hoe durfden ze? Pure bluf! Oh. je kunt Indonesisch praten en verstaan vroegen ze, zich betrapt voelend. Het werkte voorlopig. Kunnen die boeien af misschien, stelletje onbeschoften? De één keek de ander aan, waarschijnlijk lager in rang en kreeg goedkeuring van zijn meerdere. Zo dat was lekker, nu moesten hun uitkijken, nu was ik levensgevaarlijk. Maar ik speelde mijn rol, ik had natuurlijk ook pijn in mijn poten en als ik het pratend op kon lossen is dat natuurlijk wel wat aangenamer als door de hele Balinese politie, militaire politie en militairen gezocht worden voor moord op twee narcotica agenten. Ik ging in een fauteuil zitten, mijn ene been wijdbeens geslagen over de armleuning en legde hun even uit met wie ze te maken hadden. Namelijk de zoon van een zakenrelatie van de zoon (Bambam, ja ik verzin het niet) van de President (Suharto in die tijd) .
En ex Jeneral Norman Sasono nu Politiecommissaris van Jakarta, moest ik die even bellen, soms? Even zag ik vertwijfeling en ontzag.
Dan zegt de hoge Piet, "Jakarta is ver weg, vergeet dat niet!" "We nemen je paspoort mee, zodat je niet kunt vluchten, voor eventuele verdere ondervraging."
Zat ik in de boot godverdomme, maar voorlopig had ik het even gered en kort daarna reden ze verkankerd weg uit het ressort, mij in verdwazing angst, walging en trots achterlatend. Ik rende naar Yanti pakte haar beet zoende haar met mijn blauwgeslagen muil en dikke lippen helemaal onder, pakte haar bij haar middel en slingerde, danste in het rond.
"Prancis! Prancis, mijn blouse, mijn rok." "Oh. Hadoe! Helemaal rood, wat moet ik nou dadelijk tegen de directeur zeggen?"
"laat dat maar aan mij over," zei ik, "kom hier schat, het is toch stil, we gaan lekker samen in bad." De hals van de bierfles deed zeer tegen mijn bebloede mond, ik vertelde haar wat ik meegemaakt had.
En hoe blij ik was, dat zij mijn kamer opgeruimd had en het zo cool had gespeeld. IJszakken tegen mijn gewonde hoofd drukkend zitten we in bad.
"Oh ja, je bent jarig vandaag," zei ze.
"Schei alsjeblieft uit!" Vroeg ik.
"Ik heb een cadeautje voor je." ging ze door.
Ze had een mooi poloshirt in een mosgroene kleur met een klein embleem van een turkooizen Merlin zeilvis erop, want ze wist dat ik van Big Game vissen hield. Wat was ik dankbaar, zo dankbaar was ik in mij leven nog nooit geweest. Ze had mijn leven gered. Dat zou de volgende morgen veranderen.
feedback van andere lezers- Mistaker
Flinke lap tekst hoor maar spannend en lekker snel geschreven weer. Cliffhangers ben je goed in he?
Liefs,
Greta xx
Francis: Dat komt steeds zo toevallig uit, maar nu je t zegt, beetje spanning er in houden kan geen kwaad, toch
xx Frans - Magdalena
Dit is spannender dan de spannendste film die ik ooit zag.
Verschrikkelijk ook!
Ben ik BLIJ dat jij dit schrijft: lezers wéten dus al dat het goed met je afloopt!
XXX
Francis: Dat is eigenlijk een hele goede opmerking Dé belangrijkste feedb. ooit want inderdaad ik trek dan de spanning weg, Ik ga het als ik heel veel tijd over heb veranderen en uit een tweede persoon schrijven, iig niet mijn eigen naam, Ik Twijfel, help me out!
Kut! Aan de andere kant weten de kennen de mensen op deze site een beetje en weten dat het autobio is maar als het gedrukt word hoe zouden de mensensdaar dan over denken, ik kom nog wel minimaal 6 a7 met de dood in aanraking als het er geen 60 zijn, want ik was knettergek in mijn zondige jaren, en draaide nergens mijn hand voor om, zo een eigen hoofdstuk met een raadvraging
Gr Francis xx - Klaver4
Gij moet mij toch eens vertellen hoe je dat geflikt hebt, zoveel engelbewaarders alleen voor uzelf hebben, want dat ze voor niemand anders kunnen zorgen lijkt me duidelijk : met u hebben ze een 24/24 7/7 job !!!
Wat schrijftechnische fb, al ben ik kleuter op dat vlak, denk ik dat goed aflopen, hier slaat op feit dat je nu nog leeft. In boekvorm verhindert niets dat uw personage finaal ergens, op het eind van de rit de foute fatale dart prikt.... Leest ook als een dagboek hé, al is het er een met reepjes blad uitgescheurd want...;o)
gr
klaver4
Francis: De finale dart word en is na veel pijn en moeite, al lang NAAST het bord gegooid, niet zo tragisch joh! een kat heeft negen levens
dan ben ik zeker een siamese (kater) tweeling???
I don t know, maar, nee ik weet t niet...Mazzel? misschien?
Of toch die engel? Die zich de kolere werkt, is eigenlijk wel een leuk gegeven, een overspannen engel...Doe jij t of ik?
Gr Francis - sproet
inderdaad een lang stuk om te lezen, maar door dat het boeit, gretig verder gelezen!
liefs, sproet
Francis: Ik kan toch moeilijk iedere dag twee aline's schrijven, of steeds een klein stukje plaatsen, als de mensen dat fijner lezen vinden dan doe ik dat wel, Zo van ehhh zo, dat is een flink stuk, daar heb ik geen zin in...Effen verder kijken. Nou ja ik doe mn best
liefs Frans - dichtduvel
Retespannend! Jef
Francis: Was het ook zeker weten, maar op het moment zelf maak je het anders mee, als in een slow motion, ik denk dat je hersens een begrenzer hebben, qua leed, en genoeg is genoeg, dan sta je ineens als een flipperkast op tilt, maar mij stoppen sloegen nog wel eens door, vanwege kortsluiting. En dan kregen ze zelf ook een rotschok, later hierover meer
bedankt v fb
Gr frans - lief
door dit verhaal op te schrijven, leef je ahw twee keer Prancis, haha, Poekie Blega sprak, ik ken een paar woordjes, maar het is al even geleden dat ik mijn Indokennissen zag, en trassi kan niet zo goe verdragen, ik dwaal af, als je dit leest vliegt mijn adrenalinepeil omhoog, de grenzen van het bestaan waarover jij schrijft is life to the max, een thriller gewoon!
Francis: Dertig jaar lang met het mes op tafel, ik heb genoeg, en ben blij dat het kan, na te vertellen. Er zijn er niet veel die dat kunnen, mijn hele vriendenkring zowel binnen- als buitenland is "uitgedund" Gr x Frans - killea
Wow! Nail-biting, edge of the seat stuff!
xx
June
Francis: Wow! Thnx! (for my miserable history???) funny ..don t know what to think, it's no ferrytale.. I mean
xx Frans
|
