|
< terug
Ik ga op reis, en ik neem mee...
Omdat de zon het in eigen land quasi permanent opgeeft om door de wolken te breken, en de communautaire splitstechnologische berichten ook niet bevorderlijk zijn voor een goed humeur, wagen Lief en ik het er op: we zoeken in laatste wip warmere oorden op. Een mens moet immers weten waarom hij zijn professionele ondergoed verslijt op muffe en krakkemikkige kantoorstoelen met collega's die je met plezier een heenticket burgeroorloggebieden zou schenken.
Dat ik voldoende tijd moet voorzien om te pakken, zegt Lief, en ook rekening moet houden met avonden die ietsje frisser kunnen zijn, en met een occasionele regenbui. Maar dat ik zeker ook de bikini niet mag vergeten, en handige stapschoenen om die ene wandeluitstap te doen. Ik wuif het allemaal lachend weg, geef me een half uurtje en ik sta paraat, verzeker ik hem.
Lief haalt zijn multifunctionele buidelzak tevoorschijn, die al diverse continenten trotseerden vooraleer ik in zijn bestaan enige betekenis kreeg. Hij schuift de felblauwe trolley met drie mooie maar onhandige zijzakken en een extra wieltje voor stabiliteit de slaapkamer binnen. Dat het trendy ding niet zo ruim is, en ook nog zo'n vijf kilo meer weegt dan dat bolvormig gedoe van Lief, laat ik aan me voorbijgaan. Ik voorzie immers licht te pakken.
Drie kwartier later slaak ik een luide zucht.
Lief, die vanuit de badkamer de laatste zonnemelkflessen-check doet, kijkt verbaasd om de hoek. En staart naar de openstaande, donkerblauwgebloemde binnenkant van het valies.
"Leeg?" haalt hij zijn wenkbrauw op.
"Extra licht pakken?" fronst hij met de andere.
Ik sta compleet hulpeloos heen en weer te kijken naar de opengetrokken kleerkast, de laden van de commode met ondergoed en zwembadtextiel, met in mijn ene hand een rood regenjackje en in de andere een dikkere donkerblauwe. Drie pockets met flutlectuur liggen aan mijn rechtervoet, en die superdikke roman die al maanden op mijn leeslijstje staat duwt tegen mijn linkerteen.
De Koningin der Gepakte Reizigers bezwijkt onder haar zware rol.
"Er past geen enkele fleece bij mijn zomerjurkjes", klaag ik. "En die jeans is voor de wínter, niet voor de zómer, het is slecht karma om zo een ding mee te nemen, dan is het er gegarandeerd koud. En ik haat kou. Ik wil de zon en golven in de zee, en ik wil terrasjes vol met lokale drank en zicht op zuiderse mannen met dikke snorren die borden in het rond gooien terwijl ze met hun bariton Griekse kreten rondschallen."
Lief, die geen snor heeft en ook geen zware stem maar af en toe wel een bord laat vallen, verzekert me dat wat ik ook pak, het steeds foutloos is. Dat wat ik ook vergeet, het zelfs perfect is. Dat hij me immers in al mijn kleren onweerstaanbaar vindt en in mijn blootje nog veel meer.
En de blik in zijn ogen bij de laatste gedachte brengt het veertigjarige twijfelmeisje in mij tot rust: ik ga op reis en ik neem mijn tandenborstel mee, wat rood ondergoed, en Lief. En weet dat dit hoedanook volstaat.
(Uit de reeks: Veertig en...)
feedback van andere lezers- Francis
Humor
Gr Francis - otiske
Goed geschreven en grappig mooi, groetjes. - sproet
het gaat niet alleen over Lief, het is ook lief geschreven! schattig gewoon!
liefs, sproet
annvanbyl: Bedankt sproet !!
|
