Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië d15 De rit naar Gilimanuk d15
Een dodelijke haal over zijn strot in gedachten, voor het geval dat, loop ik op de gestarte motor af die onverlicht wacht. Ik maak een fout geen tweede keer en had de morgen ervoor op de toeristische markt een pracht van een traditionele dolk gekocht. Geen kris echter wel heel mooi en belangrijker, een handzaam ding met een mooi lemmet, stevig handvat en een mooie schede met koordoog. Ik liet hem slijpen bij de plaatselijke ijzersmid tot een scheermes zó scherp. Als ik hem beloofde, alleen te trekken, dat mes dan, niet die vent als ik hem echt moest gebruiken wilde hij er voor mij een dodelijk gif op smeren welke volgens hem was vervaardigd uit cobragif en plantenextracten. Geen extra kosten aan verbonden. Natuurlijk gaf ik hem een mazzel, ik was gelijk en stuk zelfverzekerder. "Doe maar," was mijn weerwoord. Ik koppelde hem aan mijn holsterriem op mijn rug die onder mijn T -shirt verborgen zat, en waar in mijn belangrijke spullen, zoals geld, dope en paspoort in bewaarde. Nee een revolver of pistool had ik toen niet, was dat maar waar dan zou ik een stuk rustiger geweest zijn.
Ik schuif mijn plunje zak iets opzij die ook op mijn rug hangt, trek mijn shirt tussen mes en mij zodat ik vrijspel had.
"Cepat, cepat," pak! "Snel, snel, pa!" Hoor ik mij commanderen.
Ik ging er niet op in, en bleef op mijn hoede. Niemand was te vertrouwen hier en iedereen is te koop. Ik kon nu van alles verwachten na deze krankzinnige dagen. En als het een val was, met hoeveel zouden ze zijn? ik zou me huid duur of helemaal niet verkopen, ik was klaar om te doden, het is hun of ik. Ik moest deze kans wel grijpen gezien het bericht van Boman dat ze mij in ieder geval zouden lynchen, gezien hetgeen ik weer gezien had. Dat is niet echt toeristische reclame voor Bali, dus zouden ze mij geen kans geven van dat eiland te ontsnappen. Alle wegen zouden afgezet worden.
Als ik met gespannen armen en nek op de motor afloop zie ik de zelfde smeerpijp van gisteren die mij het berichtje had gegeven in het vage schijnsel van de maan. Ja, het was hem zeker, dezelfde penetrante zweetlucht en ik herkende zijn stem, toen hij zei: "Snel achterop, we hebben niet veel tijd, ze zijn al onderweg."
Ja, jij kan mooi lullen dacht ik mijzelf, ik bleef voorlopig even stand- by. Hij vertrok zachtjes uit stilstand in zijn tweede versnelling alsof het een diesel was. Ik hield me vast met mijn vingers onder het zadel, de ander nog met het heft in handen want zodra ik iets niet naar mijn zin zou zien had ik mijn bestuurder zijn strot zonder pardon afgesneden en mij daarna op de plunjezak om mijn val te breken van de motor af laten vallen om deze daarna te pakken en er van door te gaan. Mocht deze niet in bonken liggen tenminste. Dat in mijn hoofd en verder niets, voel ik pas na een half uur dat de vering kapot is en elke keer dat hij over een heuveltje, bobbeltje of door een kuil rijdt, zitten mijn vingers klem tussen zadel en het frame. Ik besloot me vast te houden aan zijn leren jacket, al stonk hij, kon ik hem een gooi geven ook, mocht hij mij willen flessen. So far, so good, zijn wij al een uurtje onderweg en er zijn geen fratsen uitgehaald, nog niet tenminste. Wat was hij van plan, hij wilde toch zeker niet driehonderd kilometer op dit gare ding afleggen, ik werd nu al gek en voelde me net een milkshake. Kunnen we niet even stoppen? Mijn reet doet zeer, vraag ik.
"Nanti, nanti, masih bahaia." Later, nog steeds gevaarlijk.
Dat kan wel zo zijn, maar dit trek ik niet lang meer en na een half uur brul ik dan ook keihard in zijn oor: "Stoppen!"
Van schrik knijpt hij in de rem, trapt keihard op de achterrem en de motor slipt half weg op het kronkelige zandpad, bezaaid met kiezelstenen. Het was logisch dat we de snelweg niet namen daar deze afgezet zouden zijn. Wat een hel, dit pad.
Ik spring op tijd van het zadel om niet te hoeven vallen, Hij lag echter met zijn lichaam half onder de motor en had zijn kuit lichtelijk verbrand aan de uitlaat. Ja, moet je maar niet zo gek remmen. Ik trok de motorfiets van hem af. Als dit ventje het goed, zelfs als hij het niet goed bedoelde stond ook ook hij nu stijf van de stress en adrenaline, want iedereen op Kuta wist dat ik gek was. Ik kreeg een beetje meelij. Is er hier in de buurt wat te zuipen? Vroeg ik, alleen desa's en vulkanen om mij heen zientd, wat een prachtig en onrealistisch uitzicht bood, meer iets uit Star Trek vond ik.
"Wat zijn eigenlijk de plannen." Vraag ik de smeerpijp.
"Nog tien minuten, dan zijn we bij mijn oom, die brengt jou verder weg met de auto."
Een oom? Hij draait een blowtje wiet op zijn zadel, reikt hem mij aan.
"Kunnen we verder?" Vraagt hij mij zenuwachtig met een trekje in het gezicht. Het is nog maar een klein stukje.
Wat had ik een spijt van die blow. Nu was ik niet alleen oplettend maar zwaar paranoia. Het kleine stukje bleek nog bijna een uur rijden, ik vloekend en protesterend wat geen enkele zin had natuurlijk. Maar ik flipte helemaal weg door die wiet.
Huisjes, eindelijk huisjes. En al snel stopt hij bij een van hun.
Zijn oom bleek een bananen handelaar en wietsmokkelaar. Hij bracht bananen naar Surabaya en nam meloenen of zoiets, gevuld met wiet mee terug om het toerisme op Bali van goede wiet helemaal uit Acceh in noordelijk Sumatra, zo'n drieduizend kilometer verderop.
Die weer via Java doorkruisend aankwam in Surabaya. Waarom vertrouwd deze man mij deze informatie toe? Hij had een gluiperig snorretje en een Rolex en vond hem glad als boter, ik moest hem niet of dat nou door die wiet kwam weet ik niet.
Wat waren de plannen, wilde ik weten.
"Geduld, eerst wat drinken."
Geduld? Geduld? Dat had ik vaker gehoord de laatste dagen en besloot mijn t shirt weer tussen mes en rug te stoppen om daar een hand te houden net doende of ik jeuk had. Als het fout ga, is die Rolex mijn. Dat zal je leren de boel te verneuken, ik hak met één houw zijn klauw eraf als het moet.
Hoorde en begreep ik het nou goed? Wilden ze mij onder een lading bananen bedolven? In die oude truck? In deze hitte? Het was pas zes uur in de ochtend dus eigenlijk voor hier nog lekker koel maar over een paar uurtjes dan was het gewoon vijfendertig a veertig graden hier.
En stik ik dan niet? Daar hadden ze iets op verzonnen. Een pvc pijp van zo'n tien centimeter doorsnee om lucht door te halen, Jesus Christ. Maar ja, wat moest dat moest. En dan zouden we de Ferry pakken in Gilimanuk, naar Surabaya. Het kon volgens hun niet anders. Bij de Ferry zouden ze zeker posten, en de weg afgezet hebben, op zoek naar mij, volgens hun. Ik had zo'n flauw vermoeden dat dit niet de eerste keer was dat ze aan 'mensensmokkel' deden.
Ik kreeg een voedselpakket mee, een krat Fanta met opener aan een touwtje aan de krat en het advies zo veel mogelijk te slapen.
"Natuurlijk," zei ik. Dikke lul drie bier dacht ik, jullie kunnen me wat. De rit zou drie uur duren en de Ferry ook een paar uur. De keus was aan mij om op de boot ook verstopt te blijven of het risico te nemen dat er een paar narco's mee vaarden. Dat zien we dan wel weer, zei ik. Bloednerveus want dat dat afzien werd, stond voor mij al vast. Op mijn buik liggend met een soort halve grafkist over mij heen geschoven, hoor ik de kammen bananen over mij heen gestort worden en zie de groene trossen met zwarte scherpe punten, voor en in mijn gezicht verschijnen en in mijn enkels prikken. welke ik gelijk naar voren duwde en naar achter trapte. Daar tussendoor zat de pvc pijp naar de schroten van het houten schot om adem te halen. Dit was tien keer niks, maar het moest.
Schuddend, piepend en krakend vertrekt de oude truck, Ik hoor en voel de bananen verschuiven en pletten de kist waar in ik onder leg met iets meer druk. Had ik nou die blow maar niet gerookt, want we waren net op de snelweg, herinner ik mij de verhalen van mijn vader. Over de grote vaart van vroeger en over ruimen vol bananen met spinnen zo groot als je hand. Juist, bananenspinnen dus.
Ik werd helemaal paranoia, en kon de hele rit nergens anders meer aan denken, als die kolereverhalen. Benauwd ademend door dat pijpie. Ruimen van schepen? En dat overleefden ze, de hele reis? Nou, dan heb ik ze uit eerste hand. Dom dat ik daar niet eerder bij stil gestaan had want dan had ik even die kammen goed laten checken. Met veel moeite haalde ik mijn dolk van mijn rug en hiel hem voor mijn gezicht om de eerste de beste spin te spietsen om nog maar niet over mijn broekspijpen en dergelijke te beginnen. De gedachte alleen al. Zo n beet, en dan geen hulp. Dan ga je gewoon de pijp uit, heel toepasselijk gezegd. Wat een teringzooi zeg. Ik vervloekte mezelf, de Heroïne en vooral Bali. Alleen die naam al. Ik had het kunnen weten, ik geloof niet in toeval.
feedback van andere lezers- Mistaker
Weer heel spannend en vlot geschreven.
Hm ik heb wel trek in een milkshake ;-)
Greta xx
Francis: Benauwd he? En er komt een teringherrie uit de stad (woon vlak bij de brug) Is er hier carnaval of zo?
Frans x - sproet
als ik jouw verhalen lees ga ik ook zo'n plastiek pijpje gebruiken, ik vergeet gewoon te ademen van de spanning!
liefs, trees
Francis: ;0) Dat was niet de bedoeling hoor!
Killing story He?
xx Frans - dichtduvel
Steeds het mes trekken en niets dan het mes! Grtz, j
Francis: Het was niet anders wat moest ik dan?
gr \F - lief
adembenemend spannend!
liefs
Francis: Dat word in het volgende deeltje letterlijk..
xx Frans - Klaver4
idd nen rollercoaster !
moet wel lachen; vroeger als kind op vakantie in spanje bleef ik vaak hangen in van die soeveniershops waar ze grote en speciale messen verkochten, shurikken, nunchako's en van die dingen !! Gij kent daar precies toch het een en ander van ;o)
En die spinnen: was het eerste waar ik aan dacht, want heb net hetzelfde verhaal van mij pa gehoord vroeger !!!! En van spinnen ben ik niet zot, tenzij ik ze in de namiddag tegenkom (franse uitdrukking: araignée le matin chagrin, araignée le soir espoir, araignée le jour, amour: spin in de ochtend is ellende, 's avonds hoop, en overdag liefde)
dit volledig terzijde!
grz
klaver4
Francis: Spinnen He? nou ik moet er weinig van hebben, smiddags ook niet! Heb ik liever een Indisch vuurvliegje...
Gr Frans - killea
STill on the edge of my seat!
June
Francis: Watch yourself, Don t fall off, I don t know how high....
xx Frans
|
