Volg ons op facebook
|
< terug
Avelgems genoegen.
Oktober 1998
In oktober 1998 gingen we op bezoek bij Nederlandse vrienden in België. Zij hadden daar, samen met een stel Engelsen, een bedrijf. Dit bedrijf handelde in vis voor de Nederlandse en Chinese markt. In de loop van het weekeinde zouden de Engelsen ook komen.
Onze vrienden waren druk met de vis en omdat wij niet konden helpen besloten een wandeling te maken in het ongerepte Kluisbergsewoud op de Kluisberg. Rond het middaguur kwamen we een frietkot tegen. De vage lucht van frituurvet maakte ons hongerig. Of eigenlijk meer de gedachte aan dat wat uit dat vet komt. Uiteraard was het gesloten. Zéér teleurgesteld in deze Vlaamse topattractie liepen we door. We bereikten onze auto en reden de berg af richting de schitterende, middeleeuwse stad Avelgem.
De bestrating bestaat hoofdzakelijk uit kinderhoofdjes, ter plaatse kasseien genaamd. Wanneer je over deze sfeervolle, middeleeuwse, bestrating rijd kan je niet verstaanbaar praten. Het klinkt of er tijdens het praten iemand aan het vel over je strottenhoofd trekt, kinderen zijn gek op dit geluid.
De kerk, als streng en allesziend oog, domineert het centrum van deze vesting. Een aantal restaurants en winkels liggen er omheen. We zouden die avond met onze vrienden uit eten, in een van deze uitgelezen culinaire gelegenheden.
Dat duurde nog een te lange tijd dus we kochten bij een warme bakker een broodje met heerlijk beleg. Onze middaghonger, aangewakkerd door het frituurkot, was verdwenen. We bezichtigden nog wat bezienswaardigheden en gingen naar onze vrienden toe. Tot onze verrassing waren de Engelsen al gearriveerd.
Het weerzien was erg vrolijk en gedrenkt in de laatste ontdekking op het gebied van home made Whisky uit Schotland. We zijn gaan eten in de stad en bij terugkomst lag er een flyer in de gang met de pakkende tekst:
LEVENDE MUZIEK KOMT ALLEN.
Zaterdagavond vanaf 8 uur in het dorpscafé aan de Leynseelstraat.
"Leuk! Urbanus," zei mijn vrouw.
"Het zal wel de lokale fanfare: Avelgems genoegen zijn," opperde iemand.
"Of de lokale smartlappenzanger."
"Of een countryzangeres."
Niets had ons kunnen voorbereiden op datgene wat die zaterdagavond in het café zou gaan spelen.
Onze vrienden waren de volgende dag druk met de vis dus wij trokken de ongerepte natuur van Vlaanderen in. We wandelden langs de oevers van de Schelde en de Oude Scheldearm. Door de hevige regen in de weken voor ons bezoek stond de rivier erg hoog en uit de putten langs de weg stroomde langzaam het rivierwater de weg op.
Die avond maakte mijn vrouw Ellie haar befaamde lasagne. De flyer lag nog steeds op tafel. Na een zéér kort overleg, kwamen we tot de conclusie, dat we de kans om een uniek stukje Avelgems cultuur te kunnen snuiven, niet aan ons voorbij konden laten gaan.
De afstand van het huis tot het café was ongeveer honderd meter. We liepen, door de totaal verlaten, Leynseelstraat richting het café. Deze verlatenheid had een waarschuwing moeten zijn.
Halverwege begon er plotseling een luid en ondefinieerbaar geluid uit de richting van het café te komen. Bij het naderen van de uitgaansgelegenheid werd het geluid uiteraard steeds luider, maar we konden niet horen wat het was, laat staan wat voor muziek, als het muziek zou zijn. Aarzelend stonden we voor de deur. Het niveau van het geluid was nauwelijks overstembaar, toen we overlegden wat te doen. We waren allemaal benieuwd wat het lawaai nu was en zonder verdere aarzeling opende ik de deur. Een samengeperste wolk bestaande uit evenredige delen: rook, alcoholwalm en lucht smeet de deur tegen mij aan. Ternauwernood ontsnapte ik aan een ziekenhuisopname.
We stapten naar binnen en wat we daar zagen tartte elke fantasie of voorstellingsvermogen. De ruimte was ongeveer twaalf meter lang en even breed. In die ruimte stond aan de linkerkant een kleine bar met een aantal krukken ervoor. Op die krukken zaten een, geheel in zwart leer gehulde, soort Hels Angelsachtige figuren met een paardenstaart. Daarnaast stond, in een kring om de band heen, dezelfde soort figuren. Aan sommige van die figuren kleefde een meisje. De meisjes hadden bijpassende kleding aan, maar wij niet. We vielen dus, ook letterlijk, volledig uit de toon. De mannen aan de bar bewogen niet maar bekeken ons wel, dachten we. De mogelijkheid in een wassenbeeldenmuseum terecht te zijn gekomen kruiste mijn gedachten.
Mijn vrouw Ellie schreeuwde in mijn oor: "Het lijkt Starwars wel."
De neiging om weg te rennen was overweldigend, de neiging om te blijven en dit fenomeen te ondergaan was groter. De blik van de barzitters was niet vijandig, dus we besloten te blijven. In het midden van de ruimte was een groepje mensen, ook in passende kleding, ongelofelijk veel lawaai aan het produceren. Enkele omstanders en de leden van de band waren aan het headbangen, dus het moest wel hardrock zijn. De enige manier om te kunnen converseren was met handgebaren of rechtstreeks schreeuwen in iemands oor. Met handgebaren vroeg ik mijn vrienden wat ze wilden drinken. Iedereen wees naar de enorme pinten die de wassen beelden in hun handen hielden. Ik keek naar de barman en op het moment dat we oogcontact hadden stak ik zes vingers op en wees naar de pint in de hand van een van de aanwezigen. Het bedrag dat ik moest betalen was ongelofelijk laag en het bier heerlijk, precies andersom dan in Nederland. We konden niets anders doen dan naar het lawaai luisteren en de omgeving in ons opnemen. Af en toe dook ik weg achter een muurtje dat naast de deur stond om mijn oren weer enigszins normaal te laten worden. Eindelijk stopte de herrie. Ik keerde me naar de dichtstbijzijnde barkrukzitter en zei:
"Lekkere muziek."
Hij keek me meewarig aan en vroeg: "Van waar zijd gij?"
"Holland," antwoordde ik.
"Wat doet gij hier?" was zijn volgende logische vraag.
Zijn buurman keek nu ook in mijn richting en ik vertelde wat wij hier deden. De pinten waren bijna leeg en ik bood de heren een nieuwe aan. Verbaasd accepteerden ze het bier. Enig teken van leven verscheen in de ogen.
We raakten in gesprek; god weet misschien nog waar over. Het werd, tijdens de muziekpauzes, steeds gezelliger. De pinten werden nu over en weer besteld.
Tijdens een van de lawaaisessies ging ik naar de wc om te plassen en mijn oren te verwennen. Uit de wc komend zag ik mijn vrouw en de Engelsen op de achterplaats van het café staan. Mijn vrouw was in gesprek met een groepje jongens en meisjes in stemmig leer en de Engelsen hadden het over Whiskey. De twee krukmannen kwamen nu ook naar buiten met in iedere hand twee pinten. Ze boden mij er een aan die ik dorstig aanvaarde. We raakten met zijn allen in gesprek over het leven in Avelgem, Engeland en Nederland. Ik bood aan om drinken te halen. Een van de paardenstaarten wees naar een tafel vol met pinten en glazen whisky en hij zei:
"Je mag wel halen hoor, maar zullen we dit eerst opmaken."
Dat leek mij een briljant idee. De meeste Avelgemmers bleken in Nederland te werken. Verbaasd vroeg ik waarom. Er bleek in België weinig werk te zijn en in Nederland te weinig werkers. Zij zorgden voor een wankel evenwicht in deze situatie.
De verschillen en vooroordelen tussen Holland en Vlaanderen werden uitgebreid bespot, besproken. De tafel leek niet leger te worden. Ik wel voller. Tijdens het legen van de opstandige blaas begon ik nergens om te lachen, een teken dat ik mijn maximalealcoholinnamecapaciteit bijna bereikt had.
Terug gekomen zag ik een jonge vrouw op een tafel staan dansen. De dakdekker vertelde dat het een moeder van twee kinderen was die een paar keer per jaar dit soort feesten bezocht.
"Ze zoekt dan een man uit om zich met hem seksueel uit te leven," vertelde hij zéér overtuigend. Ze genoot veel respect en faam bij de mensen om me heen want er werd met eerbied over haar gesproken.
De dakdekker zei: "Kijk maar uit, straks bent gij de uitverkorene. Ik zag haar kijken."
Het hele verhaal klonk als een grap en was dat waarschijnlijk ook. Mijn vrouw heeft mij de rest van de nacht hiermee getreiterd:
"Pas maar op gij, straks moet ge mee."
feedback van andere lezers- sproet
een hele mooie streek, de Vlaamse Ardennen!
ik ben er geboren, in Ronse.
liefs, sproet
ps: de laatste zinnen zijn niet goed begrijpbaar!
badstop: Zwaar ondergewaardeerd volgens mij. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik zonder die vrienden daar nooit naar to zou zijn gegaan. Ik kijk even naar die laatste zinnen. - maxiem
graag gelezen, gr maxiem
badstop: Dank je wel, enne graag geschreven ook.
|
