Volg ons op facebook
|
< terug
Er was eens... een Site (Over HIER en daar... mét nieuw Einde-Begin)
Er was eens….
Er was eens een site. Sites daar waren er al veel van. Maar dit was een hele mooie site. Deze site lag in het geheime schrijversbos. Je moest een beetje je best doen om het te vinden. Het grote web was dan ook heel groot. Er waren daar toch wel al opmerkelijke bewoners in de woonvakjes van die site. Ze zaten daar veel en ze spraken met elkaar via woordbuisjes die ze doorgaven en in elkanders vakje staken.
Ze schreven vooral veel. Het waren woordmensjes. Ze kenden allemaal samen alle woorden zo zou je denken. Natuurlijk was dat alvast geen waar. Er zijn zoveel woorden dat die mensen wel wisten van elkaar dat niet één alle woorden kende. Sommigen deden wel hun best zoveel mogelijk woorden door anderen te laten lezen. Daar lazen ze eerst en vooral veel van anderen voor, dat lieten ze dan weten in een woordbuisje dat ze in elkanders vakje staken. Zo van : "Hé, wat goed zeg! Die woorden van jou! Ik heb er ook, al gelezen?"
En zo ging het z'n gangetje. De woordmensjes waren blij met elkaar en gaven elkaar pluimpjes en hier en daar kleine richtende lijntjes bij het bouwen van de woordhuisjes. Er waren er ook die miniatuurhuisjes bouwden…Dicht bij elkaar. Heel fijn en mooi, heel broos en zo kregen ze het gevoel dat de site groter werd. "Gezellig", zo dachten de woordmensen. Er waren echter ook echte krotwoningen, mislukte bouwsels, scheve torens vol kapotte stenen… niet dat deze huisjes niet met de beste bedoelingen waren opgetrokken want je eigen huis dat zet je altijd met de beste bedoelingen maar af en toe waren er toch die beter een huisje zouden blijven huren in plaats van zelf grootgrondbezitter te willen zijn. Die huisjes bleven een beetje verweesd achter na verloop van tijd. Er was geen beweging meer, niemand ging er nog in, je zag er ook niemand meer als je door het raam naar binnen keek.
Je zag het ook aan de puntjes. De woordmensjes gaven puntjes. Ja! Aan de huisjes.. Zo kregen ze eigenlijk hun huisnummer. En hun steegje, straatje of net die mooie brede boulevard toegewezen. Dat vonden de woordmensjes heel erg spannend. Je kent dat wel. Zo kreeg je ineens wolkenkrabbende woorden met véél meer puntjes dan die in andere huisjes. Dat werden dan tophuizen. Helemaal bovenaan bleven ze dan staan. Op de bergen van de site. Dat was een leuk zicht. Voor de mensjes die daar woonden welteverstaan. Andere mensjes die de bouwvallige huisjes hadden gebouwd kregen natuurlijk geen puntjes en zo vertrokken ze weer. Ze lieten hun huisjes gewoon staan en keken er niet meer naar. Zo leek het alsof er veel meer mensjes op de site woonden dan in werkelijkheid het geval was. Dat was een beetje triest. Maar de taaie woordmensjes - zij die met de fijne pennetjes bouwden en uit het juiste hout gesneden waren - gaven niet op. Integendeel. Zij bleven bouwen. Elke dag trachten zij enkele nieuwe huisjes te bouwen. Velen onder hen hoopten stiekem op één van de bergen te belanden. Langs de brede boulevard, hun woordensteentjes naar boven getakeld zien worden en één van de gouden sleutels van de zes bergen toegereikt krijgen, dàt was waar ze van droomden. Er waren er zelfs die na verloop van tijd hun eigen planeet op de site hadden gebouwd. Dat was wel ferm om te zien. Zo zag je allerlei levensvormen op de site. Je had de blije woordmensjes, de woordmensjes die graag in hun eigen vel sneden, de woordmensjes die het eigenlijk niet goed wisten en maar een beetje van alles door elkaar deden en dan had je de kunstige woordmensjes die gewoon mooie huisjes bouwden omwille van de schoonheid ervan… Als je op het middenplein stond, tussen alle huisjes wist je soms niet waar eerst binnengaan… zo dronk je vaak eerst van de bron die de mensjes voor de huisjes geplaatst hadden… even van het water proeven. Als dat een lekkere smaak had, dan ging je even binnen om in het huisje te kijken. En zo gebeurde er van alles.
Er was een kapitein en hij zag het allemaal gebeuren. Hij had dan ook als eerste een boot gebouwd om tussen de huisjes te varen. Ja, hij had overal water gegoten. Hij wilde een zee op de site want zonder zee vond hij het niet zo'n toffe plaats. Hij was eigenlijk een piraat, een zeerover. Zo had men hem al genoemd. Hij vond het niet erg dat men zijn streken doorzag. Want hij vond dat een beetje streken er af en toe zeker niet te veel aan was. Zijn vlag, daar stond een contrabas op want hij was geen gewone maar een jazzpiraat!
Zoals het ook met de huisjes op de site gaat… passen de ramen er pas op het laatst in. Bij hem waren dat dan patrijspoorten. Hij had kanonnen op het onderdek. Zoals dat hoort wanneer je naast de Armada van de adel pleegt te varen, hij hield ervan hen wat de stuipen op het lijf te jagen en bovendien als er parels te scheppen waren dan kon hij even enthousiast en halsstarrig zijn als een varken dat truffels rook... Al waren dit meer spielereien, bezighoudingen die hij zag als tijdverdrijf. Want hoezeer hij ook een piraat was, een zeerover, hij was bovenal toch kapitein geworden omdat hij zelf zijn routes uitstippelen wou. Dat deed hij dan ook. Gezwind, op de vleugels van de wind. Noord, Zuid, Oost, West, het maakte hem eigenlijk meestal niet uit. Want hij besefte dat hij geen keuze had. De woordmensjes hadden hem al veel schatten aangereikt. Daar was hij hen dankbaar voor. Hij wilde hen echter meenemen, op zijn reizen, zodat ook zij met z'n allen uit hun huisjes konden blijven komen en na hun terugkeer met nieuwe inzichten zouden verder bouwen. "De kapitein van de Noordzee neemt u mee!" zo klonk zijn leuze vanuit het kraaiennest wanneer hij langs de grote boulevards - die nu dus onder water stonden - vaarde en hen wenkte met een victoriegebaar dat hij voor hen allen maakte, want hij vond dat elkeen die op de site woonde het verdiende te weten dat zij allen ontdekkingsreizigers waren.
En dàt alleen al stemde de kapitein gunstig. Hij besloot de site te koesteren en er zo vaak hij kon terug te keren. Om zijn avonturen te vertellen. Ontdekking na ontdekking zou hij delen met de woordmensjes en hij wist nu al dat ze hem daar dankbaar voor zouden zijn. Zo ook hij.
Hij zei nog iets tussen z'n tanden tegen z'n papegaai op z'n schouder, iets over ramen en vensters en dat je ze open laten moet 's nachts als je slaapt… Maar daar was hij wel gerust in want de site lag immers op het wereldwijde web en dàt was nu eenmaal… altijd open.
Nu ging hij opnieuw varen. Dichter en dichter bij daar waar hij heen gaan wou. Op zoek naar het ultieme verhaal hees hij zijn vlag. Strakker en strakker spande het touw zich tegen de mast. Hij vaarde weg van de site. Keek nog even achterom. Naar de huisjes, de bergen, de brede boulevards, de pittoreske steegjes, de idyllische heuveltjes die er zo ongerept bijlagen met slechts die stappen van een enkeling in de nog verse sneeuw. Hij wierp een laatste blik op het geheel van kris kras door elkaar opgetrokken bouwwerken en in de fluisterende mist zag hij iemand in stilte vertrekken. De vele sleutels van zijn bouwsels aan zijn riem bungelend, gedecideerd wegstappend, het stille pad af. De duisternis in doch zonder omwegen zijn weg vindend. Hij zag nieuwe huisjes nog net voor hij niet meer omkijken kon. Hij moest zich concentreren nu. Dit was het moment. Van waarheid en oceaan. Hij hoorde de lokroep van zijn ultieme metgezel, nog even telde hij de seconden tussen die tussen twee golven zaten en dan sloot hij z'n ogen. Diep ademhalen en erin springen. In zijn Water… Onvervaard én vastbesloten de schat te gaan halen.
Helemaal op de bodem.
Helemaal.
Op
de bodem.
feedback van andere lezers- geertje
de verkleinwoordjes vind ik wat "freubelklas" aandoende
maar het verhaal op zich vind ik aandoenlijk :-)
je hebt er een mooi zicht op, die dynamiek van deze site...
dat was uiteindelijk de bedoeling, misschien ?
groet
CaptainNorth: uiteraard en de verkleinwoordjes daar moet je toch wel de humor van inzien hé? Dat voel je toch aan dat het om het er écht wel dik op te leggen is dat ik die gebruik... dat effect is zo relativerend. En ook dàt is de bedoeling....
groetjes
Cap North - maridava
Lekker cynisch en goed geschreven.
CaptainNorth: thanks... en ja? is het zo cynisch??? Ja hé... ach zo zie je maar, een mens merkt het niet eens meer van zichzelf... :-) Te lang op zee gezeten al...
bedankt!
groet
Cap nOrth
ps : ik heb zonet een gedicht geschreven (Zonder erbij stil te staan, de dans der mensen) en daar... poog ik een hoopvol einde te hanteren...
|
