|
< terug
Hormonenbloei
Naar jaarlijkse traditie breng ik met mijn beide mannen een zomerse zondag door in het gezelschap van verafgelegen vrienden, die wonen in een boerengat dat nauwelijks door de autonavigatie te vinden is. Hun middelgrote villa is neergepoot in een regio van ons-kent-ons, met overdreven eerbied voor de plaatselijke notabelen - als daar zijn de schoolmeester en de notaris - en waar een verloren gelopen parlementariër een stulpje ter grote van een derde wereldland betrekt. Dit rurale minpuntje wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de recente aanwinst van een zwembad. En dat de vrienden-met-het-zwembad dan ook nog eens de vrienden-met- een-alcoholrijke-frigo zijn, maakt ze tijdens thermometerpieken de perfecte sfeergenoten.
Zoon gaat mee, getooid in zwemshorts en pet, en een beetje zenuwachtig voor het terugzien van de dertienjarige dochter des huizes. Het giechelgansje is al sinds eerstecommuniemomenten smoor op Zoon, die zijn gêne en rode kaken tracht te verbergen achter acute stoerdoenerij.
Voor het vertrek zoek ik zorgvuldig een bikini uit die mijn beterbedeelde zones bedekt en de minderbedeelde opvult en draai toch een paar keer om mijn as terwijl ik de cellulitisbobbels gelaten aanschouw.
Zoon kijkt stiekem naar de bulten die er het vorige jaar nog niet waren maar dit jaar des te meer. Hij lacht me even schaapachtig toe terwijl Lief op de achtergrond de luchtmatras inspecteert. Lief zucht en dicht een lek en mompelt iets van opblaasbare dingen die niet te vertrouwen zijn. Ik verdenk hem van een jeugdelijk trauma in het departement ontdekken-met-opblaasbare-pop.
De zon luistert naar de smeekbede om te schijnen en we lachen en we drinken en we praten bij. Over tijd die snel gaat en genieten van het leven, over vrienden die niet meer zijn en borstige kankers die zusters en nichten nekten.
Mijn blik valt op de rondingen van de drie Hormonia's die op de rand van het zwembad duikklaar staan: het liefdesmeisje van dertien, en de zusjes van vijftien en twaalf. Samen vormen ze mijn rijpe leeftijd, met meer welvende hobbels en priemende bobbels dan ik ooit nog hebben zal.
De vriendin kijkt me veelbetekenend aan en knipoogt terwijl ze over haar uitgezette buikband strijkt en nipt van het zoveelste koele glas witte wijn.
Zoon springt wild in het water en onderzoekt van onder zijn natte wimpers de nieuwe vormen. Bespiedt wat er het vorige jaar niet was maar dit jaar des te meer. En lacht even schaapachtig, met een blos die het zonlicht goed verdraagt.
En ik wens ze hem van harte toe, die ontdekkingen, en al het moois wat hem ongetwijfeld nog te wachten staat.
(Uit de reeks: Veertig en...)
feedback van andere lezers- chris
allee geniet er van tof geschreven
chris
annvanbyl: Doe ik, bedankt Kris ! - otiske
Heel leuk om te lezen, goed geschreven. Ik vind dit echt knap, groetjes.
annvanbyl: Fijn Otiske, bedankt ! - badstop
De bofkont.
annvanbyl: Tja ! - pieter
Prima sfeertekening en gewoon goed geschreven. Met een vleugje ironie/zelfspot.
Groet,
Pieter.
|
