Volg ons op facebook
|
< terug
De bevrijding van België
Het was op 21 juli 2002 om ongeveer 17.00 uur en ik stond, na een dagje koerieren, in de brandende zon, in de file op de A2 richting Amsterdam. Verlangend zag ik, in gedachten, al een koel pilsje en een lekkere maaltijd voor me, tot de planning van het koeriersbedrijf belde, of ik nog een ritje Antwerpen wilde doen. Ondanks mijn vermoeidheid, door de hitte, zei ik ja. Ik dacht, straks is de zon weg en dan rijd ik nog even heerlijk in de koelte. En als freelancer zijnde het geld is natuurlijk ook welkom.
Kruipend in de file bereikte ik Amsterdam om het pakket op te pakken. Op de A2 richting Utrecht kwam ik weer in de file terecht. Nu had ik even tijd om de kaart van Antwerpen te bestuderen en de route uit te stippelen, want ik had toen nog geen routeplanner in de auto. De Moriaanstraat stond er op het pakket. Dat is heel erg in het centrum, zag ik. Met de gedachte, voor ik er ben is het zo rustig als in Spanje tijdens de siësta, stelde ik mijzelf gerust.
De route die ik ging nemen was: de Noordelaan op, de Londenstraat door, die gaat over in de Amsterdamstraat, dan linksaf de Rijnkaai op, dan op de Rouaansekaai, linksaf de St.Paulusstraat in, rechtsaf de Lange Koepoortstraat in en daar zie ik wel verder.
Op de Noorderlaan was het al veel drukker dan normaal. Richting de Rijnkaai werd het drukker en drukker met vrolijke mensen langs en op de straat. Voorzichtig en verbaast reed ik verder richting de Rouaansekaai. Op de Rouaansekaai liep een muziekband te paraderen richting centrum. Ik sloot lijdzaam aan. Langs de weg stonden mensen naar de muziek te kijken en te luisteren. Ik vroeg aan een van hen: "Wat is hier aan de hand?"
"De bevrijding," was het antwoord.
"Bevrijding waarvan?"
"De tweede wereldoorlog, net als bij jullie vijf mei."
Ja natuurlijk, dacht ik, de Belgen zijn ook bevrijd, waarom weet ik dat niet?
"Daar heb ik nog nooit van gehoord," zei ik tegen hem.
Hij nam eerst een flinke teug uit zijn bierpul, waarschijnlijk om mij jaloers te maken, en hij zei: "Wij vieren dat anders, het valt samen met Koningsdag, zoiets als bij jullie Koninginnedag."
Waarom weet hij dat allemaal van Nederland en ik niet van Belgie, vroeg ik me af. De man zag een bekende en was verdwenen. De muziek marcheerde door richting centrum en ik volgde lijdzaam. Je kunt wel kwaad worden maar dat heeft geen zin. Nu kon ik rustig om mij heen kijken en mijn afslag zoeken.
Ik bekeek de namen van de zijwegen op zoek naar de St. Paulusstraat. Overal liepen, of waggelden, mensen in verschillende staten van dronkenschap. We naderden mijn afslag de St.Paulusstraat en ik zag de dranghekken voor de straat staan. "Kut! Afgesloten," mopperde ik.
Uit de St.Paulusstraat kwam nóg een muziekkorps onze richting op. Zij speelden een héél ander lied, wat een schitterende kakofonie opleverde die een hoogtepunt naderde, toen ze elkaar tot op enkele meters waren genaderd.
Dit is genieten, dit is prachtig, dit is Belgie op zijn mooist, grandióós, wat ben ik blij dat ik dit ritje aangenomen heb, dacht ik oprecht blij.
Even verderop begon het muziekkorps vóór mij zich te ontbinden en ging bij een kraam, aan het lang gemiste bier. Ondertussen zocht ik naar een alternatief om op mijn bestemming te komen.
Orteuuskaai volgen, linksaf de Zakstraat in, deze gaat over in de Zirkstraat, rechtsaf de Hofstraat in, linksaf de grote markt op en daar zie ik wel verder, puzzelde ik. De Zakstraat was ook afgesloten. Mijn euforische stemming na het muziekspektakel werd een stuk minder. Even keek ik op de kaart, de Vleeshuisstraat in dan, dacht ik: ook dicht. De Palingbrug dan, éénrichting verkeer. Ik was inmiddels een stuk voorbij mijn bestemming, zag ik. De volgende straat was mij te ver weg en ik reed, tegen de richting in, de Palingbrug in. Hoe ik daarna verder gereden ben weet ik niet meer. In dit soort situaties rijd ik helemaal op mijn, door ervaring, gescherpte instinct. Het waren over het algemeen straatjes waar alleen voetgangers toegang hadden. Op een gegeven moment stond ik in een heel smal straatje en voor mij was een kruising met een betrekkelijke grote weg, de Wisselstraat. Ik probeerde hem op de kaart op te zoeken, maar ik kon hem zo snel niet vinden. Links van mij was een terrasje waar vrolijke mensen bevrijdingsdag vierden. Even vragen hoe ik moet rijden, dacht ik. Ik liep naar het terras en probeerde aan twee jonge mannen, de weg te vragen. Op dat moment stond van het tafeltje naast de jongens een enorme man op. Wankelend stond hij me waterig en volmaakt dronken aan te kijken. Tot dan toe was er niets aan de hand, tot hij begon te praten, of eigenlijk te schreeuwen. Wat hij schreeuwde was absoluut niet te verstaan, wat voor dronken mensen normaal is. De jongens deden angstig een stap terug en ik keek naar ze of zij misschien begrepen waar de man over schreeuwde. Op hun gezicht was alleen verbazing en angst te lezen. Af en toe pauzeerde de man en keek mij dreigend aan. Ik mompelde dan iets en hij schreeuwde weer verder. Ik stond te denken hoe ik van hem af kon komen. Negeren was geen optie, dit zou zeker lijden tot geweld. Wat zou hem aanspreken, dacht ik. Opeens wist ik het en ik schreeuwde, "BIERTJE!?" Hélémaal goed. Hij liet een onmenselijk luide boer en zakte op zijn stoel min of meer in elkaar. Enkele tellen later lag hij met zijn hoofd op zijn arm, op het tafeltje, even hard te snurken als eerst schreeuwen.
Het héle terras haalt opgelucht adem. Ik vroeg aan de jongens waar de Moriaanstraat zich bevond. Ik bleek daar vlák bij te zijn. Ook nu weer, had mijn instinct, mij gelukkig, niet in de steek gelaten. Om half elf leverde ik mijn envelop af. De wegen waren inmiddels muziekkorpsvrij en via mijn oorspronkelijke route reed ik, nagenietend van het avontuur, Antwerpen weer uit.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Voor mij een beetje verwarrend met al die straatnamen die me niets zeggen
Willy
badstop: Dat is waar, maar hij is ook eigenlijk voor onze zuiderburen bestemd. - maxiem
de straatnamen maken de tekst wat zwaarder vind ik persoonlijk, voor de rest graag gelezen, liefs maxiem
badstop: Dat heb ik gedaan voor diegene die bekend is in Antwerpen en zo kan zien hoe ik gereden heb. - otiske
Graag gelezen, idd de straatnamen maken het wat zwaarder maar het stoorde helemaal niet. En natuurlijk ken je ze niet allemaal als lezer maar dat is met de meeste boeken ook zo. Goed neergezet, groetjes.
badstop: Ze zijn dan ook voor de Antwerpenaren. bedankt voor het lezen. - verf
HI HI Moriaanstraat DAAR HEB IK 14 JAAR GEWOOND
badstop: Dan weet je wat ik heb doorgemaakt. Prachtig stukje Antwerpen dat wel.
|
