Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 10. Sion (stad van vrede)
Ze bouwen huizen. Ze tekenen willekeurige lijnen om het buiten van het binnen te scheiden. Ze moeten begrenzen om te kunnen bestaan. Ik aanvaard de grenzen. Alle. Eén voor één voor zover ik ze kan zien. En ik stel mij erbuiten. Ik wijk uit. Verder en verder. Ik wil geen plek. Ik wil bij niemand horen.
Ik weiger te wonen. Ik weiger te rusten. Ik verzaak aan verlangen. Ik bedank voor vertrouwen. Ik berg je. Ik voed je met mijn verontrusting. Ik vervul je. Ik laaf je met verontwaardiging. Gezien geen mens kan aanspraak maken op zijn recht, is het mijn plicht mij te ontbinden tot wie ik ben: war bijeengehouden door jouw ordenende toom; lukraak vergaarde verblinding die enkel staat in de spierkracht van jouw vlezig daar zijn; stofdeeltjes energie wankelend in de schittering van jouw afgrond.
Je voert me in de hemelse verblijding van afstand van mezelf. Je doet me gloeien in de vreugde van mijn onbeduidend mogen zijn. Je maakt me dronken van je inaniteit. Telkens weer. Tot onze glimlach groeit in voluit schateren om die dwaze illusie die men werkelijkheid noemt. En al wie vraagt waarom hij lijdt, leeft op in onze zotheid die weet dat, als je weigert de willekeur van begrenzing te aanvaarden, je nooit een plek hoeft te beschouwen als bestaand. We roezen tot verenigde verweesdheid die door alle sluiers heen de absurditeit ziet van het wederzijds begrip. En al ons verleden wisselen van woorden wordt stilte en radicale ongebreidelde bereidheid.
Ik ben een meeuw, een stip. Jij bent de atmosfeer. Je wervelt. Ik vlieg tegen je in als een onooglijk ding en je laat me begaan. Tot ik naar adem snak en opgeef, uitgeraasd. Dan neem je me op. Ik laat me gaan. Ik zweef naar waar je me voert. Je bent overal om me heen; rakelings betasten we elkaar huid op huid. En ik weet niet meer wie wie aan het strelen is. Ik adem je in en je neemt mijn binnenkant in beslag. Je zoekt je weg door al mijn venen, tot in mijn kleinste vezel. Je bent het al en ik het bijna niets tot ik schuim van energie en explodeer en in je oplos.
Zo openbaar vermei ik me in jou, dat ik hoogmoedig wordt. Ik doe alsof ik lef heb. Kom, zeg ik, je bent veel te groot voor mij. Doe je eens voor als een ordinaire man. Laat mij eens met je spelen. Wees dwaze Zeus; dan zal ik Io zijn. Ik speel dat je instemt. En ik krijg je te zien. Blij. Ik dans voor je. Je bent zo mooi. Ik maak je het hof. Je kijkt naar me met welgevallen. En ik? Ik voel me mooi. Je mag me zien. Ik kleed me uit, argeloos en onbevangen als een kind. Maar dan wend jij je blik af. Kijk, roep ik, kijk dan toch, ik ben een prinses. Je kijkt, verveeld. Je borsten zijn te klein, zeg je. Beschaamd hol ik weg naar mijn vertrouwde holletje, diep onder de grond. Ik kom er nooit meer uit. Het mooiste in mezelf is dat ik kan graag zien. Daar laat ik niet aan raken; dat laat ik niet meer zien. Maar jij klopt op mijn deur. Je lacht. Het was maar een grapje, zeg je. Een grapje in een spel. Ik lach mezelf aan repen en hou het ons in stand.
Zie mij, je bruid van Sion, stad van vrede in verwachting, open ruimte, publieke ruimte, publieke vrouw, landloopster. Uitbundig. Barrevoets. Horig. Je kust mijn blote enkels en alle kraakbeentjes van het schelpje van mijn oor. Opnieuw en opnieuw.
feedback van andere lezers- geertje
"En ik weet niet meer wie wie aan het strelen is. Ik adem je in en je neemt mijn binnenkant in beslag. Je zoekt je weg door al mijn venen, tot in mijn kleinste vezel. Je bent het al en ik het bijna niets tot ik schuim van energie en explodeer en in je oplos."
vooral dit stuk vind ik héél sterk.
mooi vansion ! graag gelezen (tot 3 keer toe om het te bevatten, 't was me moeite waard !)
verder staan er enkele woorden in die ik niet ken, zal ze opzoeken (om de betekenis ervan te leren bv. " inaniteit. " )
groetjes
Vansion: inaniteit komt van inanitas = het Latijnse woord voor leegheid
leegheid in het Nederlands klinkt zo negatief
ik bedoel hier wel iets positiefs nl. leegheid als niet vol van zichzelf of zo ...
Ik probeer in mijn nieuw werk gewone woorden te gebruiken. Ik heb eigenlijk zelf een hekel aan grootdoenerij. - commissarisV
Ik ben me bewust van mijn inaniteit an
Vansion: leegheid is begin van vervulling ...;) - Jean_Loeckx
Je bevestigt me maar dat je schrijverskwaliteiten eigenlijk -voor een eerlijke open lezer - onmiskenbaar zijn.
Er valt bij jou alleen maar te snoeien ( je beschikt over meer dan genoeg, er is wat teveel van één en ander vind ik - en veelheid is een verraderlijke woestenij, maar je schrijft deze site uit zijn voegen.)
Magistraal vind ik dit bij vlagen, bij wijlen, Vs. Magistraal.
gg
PS
Alleen die vierde alinea vind ik minder, een beetje erbijgesleurd, al heb ik van de context nog geen taart gegeten...
Vansion: wat morgen komt, als vervolg op rdx is beter - mijn vingertjes hebben blaren van al dat snoeien ... al zul je er geen taart van eten, eerder voedzaam brood ...
niet overdrijven hé- heb zopas de laatste van Marquez gelezen - ik ben niet waardig de riem van zijn sandelen los te maken etc....: herinnering aan mijn droeve hoeren: een aanrader - nino_de_pino
Vansion.......
waar alle(n) eens zijn daar ligt mijn onrechtvaardigheid.
ordentelijke toom
vlezig zijn
jou, afgrond
afstand tot mijzelf
jij werf
en je laat me maar begaan(vangt me niet(op))
en ik kus je kraakbeentjes.
Nieuwe en opnieuw.
een stormpje van mij,
groetjes van nino.
(lees het en gooi het weg!)
Vansion: ja, zal het laten ontsnappen als een scheetje: grat wiet wiet wiet
te lang binnen stinkt dat teveel
|
