Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië d6 The black list
Yani begint te lachen zoals Marlon Brando dat doet in the Godfather,
als een boer met kiespijn maar met stralend blijde ogen. Een sadistisch doch respectafdwingend lachje.
Ik denk ook dat hij wat nerveus was en blij zo snel de juiste persoon ontmoet te hebben en ook nog eens direct door mij herkent te worden.
Ik laat de halter van dertig kilo met een plof tussen ons in vallen en geef hem een stevige handdruk, een boks op zijn vuist en een slag op mijn hart zodat hij weet dat ik aan zijn kant sta. "Francis," zei ik.
Hij volgt het zelfde ritueel en het "Yani," volgt.
Hij kijkt om mij heen en vraagt, heen en weer lopend, verbazend mij en omgeving bekijkend, wat ik in 'Jezusnaam' hier aan het doen ben.
"Je lijkt op een gek!," brult hij gemeen van het lachen.
"Dus, dit is de grote Francis he?". Terwijl hij zijn knokkels en vingerkootjes kraakt.
"En je stinkt als de tering", ging hij verder in het Engels voor de verandering.
"What the fuck are you doïng here man?"
"Are you happy like this, between the bananatrees?"
"Are you a fucking monkey?" "You sure as hell, smell like one!"
Ik besloot mijn zwijgen en het observeren van deze legende uit de provincie maar eens te doorbreken.
"It's a long story. Mr. Yani!" Grijnsde ik, beetje ziek van zijn gelijk aan het worden.
"I'm am very sure it is, Mr. Francis but you must change your situation."
"You are dying man!"
Ik mocht hem wel, hij draaide er geen doekjes om, zei direct waar het op stond. Hij had gelijk ik was in een beest veranderd.
"Eigenlijk," begon hij, "kom ik hier om wat zaken te doen."
"Zaken?" vraag ik nieuwsgierig.
"Luister, Mr. Francis mijn vader is gisteren overleden, nu hebben alle zakenlui in Cikampek een geldbedrag bij elkaar gelegd van een miljoen roepiahs en dat aan jouw vaders buurman gegeven, Jumaidi om mijn kop er af te schieten."
"Je bent goed ingelicht, Yani."
"Dat is mijn werk, goed ingelicht te zijn."
"Maar waar het om gaat is dit, ik moet dus weg uit Cikampek en ga naar Bandung waar het koel is, mooie vrouwen zijn en prachtige locaties." "Ik weet zeker dat je het fijn vindt daar, Mr. Francis."
Hij gaat verder. "Ik heb achthonderdduizend, hoeveel heb jij?"
"Of ga je niet met me mee?" vraagt hij.
"Natuurlijk ga ik met je mee." "Hoe gaan we?"
"Dat weet ik nog niet, met de auto, of motor, moet ik nog even bekijken." "Laat dat maar aan mij over."
Ik vertel hem dat ik honderdduizend heb maar binnen een anderhalf uur nog vierhonderdduizend er bij kan regelen. "Deal?"
Ik krijg een snelle hand dan stapt hij op zijn motor en zegt zijn jeans en boots op te moeten halen, dat hij over precies twee uur terug is en dat ik dan klaar moet staan. En weg was hij.
Ik neem een flinke slok Whisky, schud even hard met mijn hoofd om alles even goed door te laten dringen.
Ok, dacht ik bij mezelf, ik verkoop de hele teringzooi terug aan de meubelmaker met tweehonderd verlies, dat doet hij vast wel want ik heb die spulletjes net drie weken. Dan krijg ik vierhonderd terug. Ik lijk wel gek, dadelijk komt die Yani helemaal niet terug. Ach ik moet hier toch weg met of zonder hem.
Even snel douchen en scheren en als ik net het pad af wil lopen naar de weg om een busje te pakken naar Cikampek, zie ik voor het eerst mijn buren alsof God ze gestuurd had.
Ik stel me voor en zeg vaarwel.
"Of ik nu al ging verhuizen?"
"En wat ging ik dan met mijn huisraad doen?".
"Hoezo had je interesse dan?"
De deal was snel beklonken, ik liet de bonnen zien van de meubelmaker, was nog geen vijf minuten buiten en had vierhonderdduizend gevangen van mijn Chinese buurman die met zijn Indonesische vrouw net terug kwam van een vakantie uit Semarang.
Wat een mazzel. En gelijk cash. Geen gezeik niks! Die man was dolgelukkig, zei dat ik een goede smaak had. Mooi hout en zo.
Eén laken drukte ik achterover en maak daar een soort plunjezak van en doe daar mijn kleding in en scheurt er daarna twee gaten in, om mijn armen er door heen te steken, prima rugzakkie zo.
Op de patio zit ik te wachten op Yani in tenue, met afgeknipte spijkerbroek, T shirt van de Red Hot Chili Peppers en een baseballcap achterstevoren zodat de zon niet in mijn nek staat.
Zwarte Old Stars, en een klewang tussen mijn riem maken het af.
Met een koude fles Whisky tussen mijn benen en een slof Marlboro onder mijn oksel, viel ik tegen mijn plunjebaal in slaap.
Een hoop herrie met gelijk een schep zand in mijn smoel maakt mij wakker.
"Come on man!". "Hurry!" "Jump on!"
Ik zag een motor spinnend door het zand draaien, het was een Off the road model, een crossmotor maar dan ook voor op de weg.
Ik gooi die baal kleding op mijn rug en ga achterop zitten. Als een steigerend paard rijden we op ons achterwiel weg, slippend door het zand, met luid gebrul om hard stuiteren op ons voorwiel op de verharde B weg neer te komen.
"Ok Yani where the fuck are we going?" vraag ik nog niet helemaal wakker.
"Relexed." "We pakken nog een motor voor jou en dan gaan we verder."
Zo gezegd zo gedaan. Bij een van zijn 'vrienden' aangekomen, commandeerde hij dat hij zijn motor af moest staan aan mij en daarmee uit. De jongen jammert nog na als wij alweer vertrekken. Ik had nu ook een Off the road, een Honda vijfhonderd, dezelfde als Yani, alleen een andere kleur. Hij wilde alleen zijn moeder en opa nog even snel vaarwel zeggen en dan was het Hallo, hallo Bandung!
Zijn moeder was nog jong en knap om te zien. Het huilen stond haar na, dat kon je zo zien. Yani verzekerde zijn moeder dat alles goed kwam waarna zijn moeder ons snel wegstuurde want ze waren al drie keer aan de deur geweest, de politie dacht ik.
Het begon al avond te worden, en 's avonds is het gevaarlijk om op een motor te rijden, dus leek het Yani een goed plan bij zijn opa te overnachten in Karawang zo'n acht kilometer vanaf Cikampek.
We zetten de motoren tussen het hoge riet, onzichtbaar achter zijn opa's uit bamboe opgetrokken hut. Het was een vriendelijke man met een gelige huidskleur en een lange witte onderbroek en T shirt aan.
Hij stak wierrook aan tegen de muggen en luizen en wees ons onze slaapplaats.
Als we net drie uurtjes slapen en het eerste zonlicht aanbreekt denk ik vuurwerk te horen. Rakketakketak, rakketakketak!
Er was alleen één groot verschil bij elke knal kwam er een straal zonlicht naar binnen.
Opa die hoger op een bed lag, was nu roodgevlekt alsof hij een bergetappe gewonnen had.
Wij die op de grond lagen voelden de kogels letterlijk over ons heen fluiten. Als in een automatisme slopen wij snel in tijgersluip naar de achterdeur van de hut en daarna keihard rennend het rietveld in, op ons blote voeten.
Ons poten opensnijdend aan het scherpe riet.
"Run Francis, run for your life!" Weer floten kogels om ons heen en nu trof een verdwaalde kogel mijn rechterbil en bij Yani zijn bovenbeen, net als we bij onze motors aan komen.
Door de angst en adrenaline voelde ik alleen de inslag en lachten wij en schreeuwden als bezetenen van de zenuwen terwijl we onze motors starten en door het afbrekend riet wegscheurden.
De duisternis opzoekend. Na een half uur rijden stoppen we langs de kant van de weg tussen de bergen van Bandung.
Er groeiden hier naaldbomen en voorzichtig gingen we een paar meter het beboste in om bij te komen van schrik. Yani was ontroostbaar over het verlies van zijn opa en vond ik het niet het juiste moment om te zeggen, dat ik nog nooit zo'n toffe 'vriend' had meegemaakt. Een echte vakantiemaat!
Mijn reet bloedde als een rund, hij had slechts een schampschot aan zijn dijbeen. Ik rende natuurlijk ook weer achter, wist heg noch stek in dat riet dus rende maar achter hem aan.
"Hé maestro!" "Dat was geen politie, maar het leger vriend!"
"Yes I know, now you're on the black list too" antwoord hij doodleuk.
Daar ben ik blij mee, dat is dan al het derde land na Israël en Spanje dacht ik. Wat is dat toch met die black list altijd? En ik kan er nooit geen fuck aan doen. Het overkomt me gewoon.
"Ik heb een vriendin in Pamanukan die haalt die kogel wel uit je kont," lacht hij ineens hard. Om daarna weer in snikken uit te barsten. En dan; "Ok that's life!" houdt hij zichzelf in noodzaak voor.
Hij steekt een sigaret op en geeft mij er ook een.
"Hou je je hand voor het vuur" zeg ik, "zodat niemand het ziet."
"Je bent slim, zegt hij. "Nee, ex inbreker," antwoord ik.
"Hadoe, preman duanya!" Knikt hij lachend. Wat zoiets betekent als; Shit, twee vogelvrij verklaarden! Ik kon de lol er niet van inzien.
"Kleding pleite, whisky, sigaretten! Kut man."
"And my grandfather."
"Yes and a piece off my ass!" "My feet."
"Mijn voeten liggen ook helemaal open," antwoord hij.
We scheurden repen kleding af en verbonden onze wonden zo goed als mogelijk. En reden een bloedspoor achterlatend richting Pamanukan.
feedback van andere lezers- killea
Hey Cat-man, how many lives do you have?
Great stuff!
PS> twice you wrote "live" you should change it to LIFE.
What happened next?
xx
June
Francis: A lot.... live? thnx for the corr.
gr Francis - Mistaker
What happened next, da's de hamvraag ja. Weer heel graag gelezen, as usual.
Greta xx
Francis: Blij dat ik t kwijt ben
xx F - sproet
zo als steeds graag gelezen en spannend verhaal!
liefs, sproet
Francis: bedankt Sproet
XX F - dichtduvel
Dan lijkt R'dam wel een zandbakkie, grtz, j
Francis: Leuk dat je dat zegt want Cikampek (stad die centraal in t verhaal staat) is echt een zandbak, of blubber als t regent...als uit en spaghettiwestern, In Rotterdam is het de crimineeltjes onder elkaar die een probleem hebben (rippartijen en zo) maar daar had je praktisch geen criminelen, worden gelijk afgeschoten , er was een maffiabende in heel Java en de leider heeft MIJ opgezocht.... kun je t gekker verzinnen.. Er wonen 150.000.000 mensen op Jawa - lief
wat een corrupt land, spannend verhaal!
liefs
Francis: Het is zo corrupt dat je er kotsmisselijk van wordt, ze kruipen voor elkaar en trappen elkaar door het slijk.
xx - klaver4
straf bij vorige zat ik te denken aan kol. Kurz uit Apocalyps Now, en nu lees ik hier je verwijzing naar Marlon Brando !
teken dat het heel goed geschreven is!
gr
dicky
Francis: Yani had dezelfde stem als hem! en ik het karakter Helemaal lijp v d whisky geworden en een tropenkolder!
gr F
|
